Een trilogie om nooit te vergeten: 40 jaar Heavy Sound

Onder de noemer ‘DE HEAVY SOUND TRILOGIE’ doken onze journalist Patrick Erregat en fotograaf Rudy De Doncker, beiden prominent aanwezig op de drie Heavy Sound edities, in hun archieven om samen met fotograaf Frederik Moulaert een vijf pagina’s tellende special te maken naar aanleiding van de festiviteiten die van woensdag 12 tot en met zondag 16 juni op het menu staan in Maeke-Blyde in Poperinge.

In Rock Tribune vindt u een unieke terugblik op die historische feiten met al even unieke en nooit eerder verschenen beelden van Metallica (foto van een piepjonge James in 1984 - © Rudy De Doncker), maar ook Anvil, Mercyful Fate, Twisted Sister, Motörhead, Lee Aaron, ons eigenste Crossfire, Tobruk én Slayer die tot op vandaag hun passage op Heavy Sound als baanbrekend noemen.

Onze coverstory reserveerden we deze keer voor SLASH die op zijn nieuwste soloalbum ‘Orgy Of The Damned’ een ode brengt aan zijn roots. “De liefde voor blues werd mij als kind bijgebracht door mijn grootmoeder die een fan was van B.B. King. Toen ik een jaar of tien was en mijn ouders het samen voor bekeken hielden, kwam ik met mijn mama terecht in L.A., waar ik kennis maakte met onder meer Crosby, Stills, Nash & Young. Pas veel jaren later realiseerde ik me dat al die mensen naar dezelfde B.B. King-platen luisterden die mijn oma zo graag draaide. Toen ik dan mijn carrière met Guns N’ Roses lanceerde, dwaalde ik wat van de blues weg en was het allemaal hardrock en glam wat de klok sloeg, maar diep binnenin bleef de blues al die tijd op een waakvlam staan.”

SEBASTIAN BACH, destijds wereldberoemd als frontman van Skid Row, maakt nog steeds soloplaten en zijn jongste werk mag als een van de beste releases beschouwd worden. “De albumtitel ‘Child Within The Man’ refereert aan verschillende dingen, maar de belangrijkste verwijzing is: welke plek laat ik als vader achter aan mijn kinderen?”, vertelt de steevast goedgeluimde zanger. “We laten een bepaalde erfenis achter waar we ons zorgen om maken. Maar er staan ook een pak songs op die andere onderwerpen aansnijden.” Zoals zijn favoriete track ‘(Hold On) To The Dream’ … “Daar staan de hoogste noten op die ik kan bereiken, ik ben hiervoor nooit zo hoog gegaan met mijn stem. Alles wat ik in me heb, hoor je op die track. Die song is mijn antwoord op Rob Halford, waar ik een grote fan van ben, en mijn tribute aan de traditionele heavy metal zoals die wordt gespeeld door Iron Maiden, Saxon, Black Sabbath en Priest.”

Op de redactie luisteren we al een tijdje naar het nieuwe album van HIPPOTRAKTOR. Een indrukwekkend werkstuk dat duidelijk maakt dat dit globaal en niet lokaal moet gaan. ‘Stasis’ is allesbehalve stilstand, maar een enorme sprong voorwaarts. “Muzikaal was het schijven van de nieuwe stukken veel moeilijker”, vertelt zanger Stefan. “Vooral omdat we alles naar een hoger niveau trachtten te tillen. Het is nu aan de mensen om te oordelen of dat gelukt is. Ik vond het vooral moeilijk om ervoor te zorgen dat er op muzikaal vlak een verhaal wordt verteld. Akkoord, je kent de vijf ingrediënten in Hippotraktor nu en weet binnen welk kader je kan gaan bewegen, maar het moet kloppen op het einde van de rit.”

HIGH ON FIRE is een begrip in het stoner/doom wereldje en dat is even rechtvaardig als logisch. Het is dan ook niet meer dan normaal dat er met argusogen uitgekeken werd naar ‘Cometh The Storm’. Is songschrijven voor High On Fire even natuurlijk als ademen geworden? “Doorheen de jaren hebben Jeff en ikzelf een behoorlijk indrukwekkend archief aan ongebruikte riffs aangelegd waar we naar hartenlust uit kunnen putten”, geeft full time riffmeister Matt Pike aan. “Jeff bracht bovendien ook wat ideeën aan die voortvloeiden uit zijn interesse in Turkse folk, dus dat kwam er ook nog eens bij. En dan is het gewoon een kwestie van aan het werk te gaan met al die verschillende elementen en de puzzel te leggen. Uren jammen, ideeën op elkaar afvuren, dingen uitproberen, noem maar op! Op den duur schrijven de songs zichzelf, als het ware.”

Tussen al het bot geweld dat we binnenkrijgen door doet het soms deugd om eens iets te beluisteren dat je terug tot rust brengt en zelfs doet mijmeren. Op wie kan je dan beter rekenen dan op ALCEST? Na een stilte van vijf jaar is er nu hun nieuwste werkstuk ‘Les Chants de l’Aurore’. Een muzikaal brokje gelukzaligheid, al had frontman Neige eerst wat twijfels. “Inspiratie is iets breekbaars en zoveel bands verliezen dat plots. Het maakte me wat paranoïde, maar even plots kwam de inspiratie terug en bleek Alcest nog veel te zeggen te hebben. Iedereen liet ons horen dat ze dit echt nodig hadden en dat het als een frisse bries aanvoelde. Dat maakte me blij, want ik begrijp dat metal een donker genre is, maar het moet niet altijd enkel dat zijn. Wellicht maakt dat Alcest zo geliefd, want wij willen het niet hebben over haat en ellende.’