De shock rocker heeft er een opmerkelijk parcours opzitten. Midden jaren negentig kwam hij op het toneel en dat met de worden: I wanna grow up, I wanna be, a big rock n roll star. Geen grootspraak want aan het begin van het nieuwe millennium was het reeds mission accomplished. Album na album, tournee na tournee ging hij over de tongen en schitterde zijn ster. Feller en feller. De term enfant terrible paste als gegoten bij Marilyn Manson. Mooie liedjes blijven uiteraard niet duren. In de jaren tien ging het bergaf. Op platen als ‘Born Villain’, ‘The Pale Emperor’ en ‘Heaven Upside Down’ was Manson nog een schim van zichzelf. Hij leek overduidelijk fan van Regula Ysewijn haar bakkusten, met extra slagroom, en bleef zich The God Of Fuck voelen terwijl hij eigenlijk verpopt was tot een Jan m’n Kloten. Ergens ging er allicht een belletje rinkelen want in 2020 was er ‘We Are Chaos’. Hiervoor ging hij een samenwerking aan met producer Shooter Jennings en plots zat hij weer op het rechte pad. Vandaag nog steeds blijven die opnames overeind. Helaas gebeurde er amper iets met die verrijzenis omdat Corona alles on hold zette. Manson was natuurlijk niet alleen want iedereen deelde toen in de malaise. Het ergste moest echter nog komen.
Koorknaap
Veel gaan we er niet over uitweiden omdat het volop in het nieuws is geweest. Manson, gekend als Brian Warner, werd door verschillende ex-vriendinnen beschuldigd van ernstige #metoo zaken. De aantijgingen hadden vergaande consequenties. Manson werd aan de deur gezet bij zijn platenfirma, het management hield het voor bekeken en ook de boekingsagent gooide hem op de keien. Kortom: game over. Manson zelf reageerde amper. Enkel via zijn advocaten liet hij weten dat de ‘beschuldigingen’ vals waren en dat het recht zou zegevieren. Hij werkte mee aan het onderzoeken en vooralsnog ziet het er niet naar uit dat er geen proces komt. Klachten werden ingetrokken en allicht hier en daar ook iets betaald, want laten we eerlijk zijn: Manson is geen koorknaap. Ondertussen is hij niet blijven stilzitten, het is en blijft een artiest. Toch heeft alles indruk gemaakt en bijgevolg de man geïnspireerd. De boeken van Ysewijn maakte duidelijk plaats voor die van Sandra Bekkari want hij staat weer strak. Eerst kwam uit het niets het nieuws dat hij als support act van Five Finger Death Punch opnieuw op de planken zou gaan staan, later programmeerde men eigen shows op vrije dagen, er bleek een contract te zijn ondertekend met Nuclear Blast en er werd een ook een reeks concerten in Europa aangekondigd. Alles verkocht uit in sneltempo. De mensen willen Manson dus teug en nu is er dus nieuwe muziek. Andermaal zijn wij onder de indruk.
Op en Top Manson
Communiceren met de pers doet hij nog steeds niet. Ergens verstaan we dat wel al is het toch vreemd dat we echt nul medewerking krijgen, zelf geen muziek. Gelukkig hebben we dan ervaring genoeg en konden we ‘One Assassination Under God: Chapter 1’ wel beluisteren. Op alle vlak is het duidelijk dat Marilyn Manson, de mens en de artiest, zich heeft laten leiden door wat er zich de afgelopen jaren in zijn leven heeft afgespeeld. Het is een ongelooflijk donker document geworden. Met andere woorden: op en top Manson. Net als bij ‘We Are Chaos’ is de hoes een zelfportret van eigen hand. Mooi, getormenteerd, gestoord, verbitterd, maar klaar om zijn positie terug op te eisen in rock-´n-roll land. Dat is de boodschap die wij uit dat beeld opmaken. In de songs rekent hij dan af met alles en iedereen op een uitmuntend kunstzinnige manier. Het album opent met de titeltrack. Hierin verwijst hij overduidelijk naar JFK, de man die ooit een relatie had met de persoon die deels verantwoordelijk is voor Mansons artiestennaam. Hij kruipt met graagte in de JFK-rol en vertaalt dat naar het heden. De tekst spreekt voor zich. Everybody showed up for the execution, but nobody showed their face/They shoot you in the back of the head and call it sacrifice/ They don’t deserve to even say your name. BAM! Dat, en die dreigende riff, zorgen voor kippenvel. Andermaal heeft hij iemand aan zijn zijde die hierbij helpt en deze keer is dat producer Tyler Bates, die zijn sporen heeft verdiend in de filmindustrie en aan block busters als ‘Halloween’ van Rob Zombie en de John Wick franchise werkte. Je hoort het direct aan het materiaal hier. Het past perfect bij Marilyn Manson.
Subtiel gevaarlijk
Verder laten de teksten en songtitels weinig aan de verbeelding over, al maakt hij subtiel gebruik van beeldspraak waardoor je alles kan interpreteren zoals je wil. Uiteraard moet je radiovriendelijke hits hebben en die staan er zeker op. De eerste vooruitgeschoven single bijvoorbeeld. ‘As Sick As The Secrets Within’ is precies dat en toch 100% Marilyn Manson. De hypnotiserende intro grijpt je onmiddellijk bij de keel. Dit is terug de Manson uit zijn hoogdagen die ondanks de donkere tijd zijn woede hier onderdrukt terwijl hij toch wel zijn gal spuwt. Subtiel gevaarlijk dus. Wie houdt van een iets meer dansbare sound kan dan weer terecht bij ‘Scacrilegious’. Daar waar hij vroeger schreeuwde, gebruikt hij nu zijn diepe stem om vaak heel sarcastisch de puntjes op de I te zetten. All that’s lost and all that’s forgotten/There will be no funeral without applause, klinkt het in het gelijknamige nummer of wat dacht je van de zinsnede ‘Pain is a language that was spoken to me/Now is my time to answer, stelt hij in ‘Nod If You Understand’. En of we het begrijpen. De albumtitel laat eveneens vermoeden dat er nog is. Of en wanneer er een ‘Chapter 2’ komt, valt nog te bezien want Manson blijft zich in stilzwijgen hullen. Het kan haast niet anders want de tien songs op deze release zijn allen heel beknopt. Geen epossen van tien minuten. De gemiddelde track klokt er vier. Enkel het afsluitende ’Sacrifice Of The Mass’ overschrijdt de kaap van zes minuten. Het is een ijzingwekkende ballade die oprecht klinkt als een soort afscheid van een periode, of is het een levenswijze die hij vaarwel zegt. God will swallow me, klinkt het overtuigd. Wat je er ook van maakt, je hoort op deze ‘One Assassination Under God: Chapter 1’ de grote Marilyn Manson van weleer terug. Hij verrast vriend en vijand hiermee. Zij die keihard anti Manson zijn, zullen allicht tegen blijven. Dat is hun goed recht. Manson laat het niet aan zij hart komen, zoveel is duidelijk. Dat onderstreept hij nog eens in ’Raise The Red Flag’ waarin hij doodleuk verkondigd I don’t give a fuck if you say you’re sorry/ I won’t accept your surrender. Klaar. Het lijkt er op dat hij in de voetstappen treedt van zijn boezemvriend Johnny Depp en de rug nu heeft gerecht. Album van het jaar wordt dit net niet, maar dé verrassing van 2024 is het zeker. (SM) 9
