Als Metallica nieuwe geluiden lost dan is dat een gebeurtenis. We vroegen ons af hoe we de review het best konden aanpakken. Hun releasedatum van 14 april liet immers geen ruimte om er mee uit te pakken in het blad want onze laatste editie voor het verschijnen van ‘72 Seasons’ viel nog midden in het embargo dat het management voorop had gesteld. We kregen ook geen review copy voor begin april. Ach, het is nog altijd Metallica. De grootste en meest succesvolle metalact die er bestaat. Iets dat niemand kan tegenspreken. Langs de andere kant mogen we best kritisch zijn, dat is onze taak. Desondanks snoert Metallica, andermaal, alles en iedereen de mond met deze release. Is het niet met de nieuwe songs, dan misschien met de verpakking waarin ‘72 Seasons’ komt.
Een sterk staaltje vormgeving
De frisse gele kleur zorgt bijna instant voor een goed gevoel. Daar is over nagedacht en staat in contrast met alle andere attributen op het ontwerp die zwart zijn. Metallica is het gegeven muziekgroep ook overstegen. Het ontpopte zich tot een merknaam en die hoeft zelf niet meer vermeld te worden op de hoes. Hun M-logo volstaat. Eens je het mooi verzorgde cd-digi pack openklapt, of de nog fraaiere vinyl versie, krijg je vier close-up portretten te zien van de hoofdrolspelers. Stuk voor stuk karakterkoppen, prachtig vastgelegd door fotograaf Lee Jeffries. Leuk wist-je-datje: die man zijn specialiteit is daklozen portretteren. Waarom eens geen metaliconen proberen, dacht hij allicht. Geen stoere poses of macho houding op ‘72 Seasons’. Gewoon mensen van bijna 60 wiens gezicht een verhaal vertelt. Eentje met ups en downs en dat voor een groot stuk in het publieke oog.
FOTO's: Lee Jeffries
Elke seconde klopt
Dat gegeven heeft James Hetfield aangegrepen om in zijn teksten te verwerken. Lees maar eens enkele Engelstalige reviews. Stuk voor stuk halen die collega’s citaten uit de nieuwe songs die er op wijzen dat de frontman zich openstelt naar zijn publiek en niet te beschaamd is om te zeggen dat het oké is om niet oké te zijn. Wat dat betreft is het afsluitende ‘Inamorata’ het pronkstuk. Met zijn elf minuten de langste Metallica compositie ooit. In het verleden haalden we dat wel eens aan als zwak punt. Less is more, weet je wel. Dat is deze uitsmijter niet van tel. Elke seconde klopt. De stoere bonk met snor en vol getatoeëerd lichaam neemt je mee in zijn wereld. ‘72 Seasons’ bestaat verder uit enkele straffe nummers die vooraf al tot bij ons kwamen mits een uitgekiende marketingcampagne.
Geen hapklare brok
Het titelnummer past perfect als opener terwijl halfweg met ‘Lux Æterna’ een heerlijk snelheidsduiveltje de kop opsteekt. Wanneer het tempo omlaag gaat, hoeft dat niet te betekenen dat het niet meer heavy is, dat maakt ‘If Darkness Had A Son’ duidelijk. Onze eerder kanttekeningen over te lange songs legden ze netjes naast zich neer. Jammer. ‘You Must Burn!’ heeft na zeven minuten dat uitroepteken niet meer nodig, tenzij tijdens een live show want dan staan we allicht aan de bar om iets te bestellen. Toch is en blijft het Metallica. Die mogen zich altijd wel iets meer permitteren. ‘Chasing Light’ en ‘Crown Of Barbed Wire’ nemen we er dus wel bij. Al bij al is het geheel geen hapklare brok geworden. Je moet deze elfde studiorelease tijd gunnen om zich te nestelen: in je geheugen én in de geschiedenis. Want dat hebben ze andermaal wel weer uit hun mouw geschud en laten we eerlijk zijn, dat is niet elke artiest gegeven.
(Stef Maes) 8
‘72 Seasons’ verschijnt op 14 april 2023 via Blackened Recordings/Universal
