De Brusselse muziektempel Ancienne Belgique moet voor AMENRA ondertussen een beetje aanvoelen als hun tweede thuis. In 2012 stonden ze er voor het eerst. Daarna volgden nog enkele passages die telkens gekoppeld kunnen worden aan een belangrijke stap in hun carrière. De release van ‘Mass’ V bijvoorbeeld. Het moment waarop iedereen voelde dat dit weleens groot zou kunnen worden. Maar wat de toekomst bracht had niemand kunnen voorspellen. Ondertussen is AMENRA immers tot ver buiten onze landsgrenzen bekend. Zo zijn ze net terug van een geslaagde tournee door Amerika en lijkt ook daar hun aanhang stilletjes maar gestaag aan te groeien. Dat ze voor hun vijfentwintigste verjaardag de AB twee keer konden uitverkopen in een mum van tijd verbaast al lang niemand meer. Ook wij wilden er heel graag bij zijn want uit ervaring weten we dat de band in de AB zichzelf al eens durft te overtreffen en ‘een specialleke’ doet tijdens hun shows. Wij trokken dus op de eerste van twee avonden naar hartje Brussel ...
Tekst en foto’s: Vic Van den Abeele
Als opwarmer voor AMENRA (8) krijgen de aanwezigen exclusief het nummer ‘Eternit’ te horen van Colins soloalbum dat er via Relapse Records zit aan te komen. Een ambient, soundscape nummer waarbij we de frontman in het Frans horen. Het lijkt de perfect voorbode te zijn voor ‘Voor Immer’, het nummer waarmee Amenra het podium betreedt. Daarbij horen we Colin zacht prevelend de tekst woord voor woord brengen. Als eerste kopstoot kan dit in elk geval tellen. Veel tijd om op adem te komen laat het vijftal ons echter niet want met ‘Razoreater’ wordt er meteen een serieuze versnelling hoger geschakeld. Dankzij de donkere projecties, prima licht en uitstekend geluid lijkt het nummer nog intenser binnen te komen.
Ondertussen is Colin ook alweer met zijn rug naar het publiek gedraaid en begint hij steeds wilder om zich heen te slaan. Wat volgt, is een prima bloemlezing van hun carrière, waarbij ‘Plus Près De Toi’ naadloos overvloeit in ‘Het Gloren’. Ook ‘À Mon Âme’ maakt opnieuw zijn opwachting in de set. Met de ‘De Evenmens’ lijkt de grote finale ingezet. Terwijl je voelt dat de volledige AB op één lijn zit met de band is het tijd voor wat misschien wel het bekendste nummer in de set. Aangekondigd door een doodse stilte worden de eerste tonen van ‘A Solitary Reign’ ingezet. Het maakt het nummer alleen maar intenser. En jawel hoor, hoeveel keer we dit nummer ook al live hoorden, telkens komt het opnieuw binnen en zien we hier en daar zelfs een traan vloeien.
Met het drieluik ‘Diaken, ‘Terziele’ en ‘Am Kreuz’ besluit Amenra dat het genoeg was voor de eerste avond AB. Zonder al te veel franjes. Ditmaal geen vleeshaken voor frontman Colin of speciale doeken waarachter de band zich verschuilt. Gewoon de muziek voor zich laten spreken. Eenvoudig? Misschien … maar wel opnieuw heel groots. En wat het gekste van dat alles is? Amenra doet dit een dag later gewoon nog eens helemaal opnieuw. Straffer nog! Ook voor volgend jaar kondigde de AB en Amenra al aan dat ze opnieuw twee dagen de handen in elkaar zullen slaan. Tickets voor die shows zijn ondertussen al te koop en ons zou het helemaal niet verbazen dat tegen de tijd dat dit stuk online staat er al een bordje aan de deur van de AB hangt waarop Amenra eigenhandig met een dikke zwarte stift “Sold Out” aan het schrijven is ...
PSYCHONAUT
Elke avond brengt Amenra overigens een interessante supportband mee naar de AB. Op de eerste avond was dit niemand minder dan PSYCHONAUT (8). Het drietal staat voor het eerst voor een uitverkochte AB en dat enthousiasme straalt de band meteen uit over het aanwezige publiek. Het instrumentale ‘All I Saw As A Huge Monkey’ is de perfecte opener van wat een epische avond zal worden. Daarna volgt het iets stevigere ‘Interbeing’, een nummer dat de aanwezige Amenra-fans ook weten te smaken. Tijdens de set dankt Thomas Michiels meermaals het publiek, hij lijkt dusdanig ondersteboven te zijn van de uitverkochte AB ... Op een gegeven moment letterlijk zelfs want de bassist struikelt over een monitor en verliest daarbij zijn evenwicht. Toch hebben wij nog nooit iemand zo sierlijk en elegant over iets zijn struikelen. Met, en hoe kan het ook anders, ‘The Fall Of Consciousness’ verlaat Psychonaut het podium. Goed gedaan jongens!
