Concertzalen en festivals, allemaal gaan ze plat voor het Belgische AMENRA. Hun populariteit is de afgelopen jaren gestegen naar ongeziene hoogtes. Zowat elk concert dat ze waar dan ook ter wereld aankondigen, verkoopt uit, zelfs een festival als Rock Werchter ging afgelopen zomer helemaal op de knieën voor dit vijftal. Een optreden van AMENRA wordt dan ook vaak vergeleken met een ‘katharsis’ of ‘emotionele zuivering’. Zeker de reguliere sets, maar ook akoestisch weet de band steevast overeind te blijven. Sterker nog, wat priesters en anderen van de katholieke kerk al jaren niet meer kunnen, doet Amenra wel: kerken doen vollopen. Sterker nog, tot vier keer toe, waaronder twee avonden na elkaar in de Sint Ritakerk te Harelbeke. Wij gingen alvast even kijken naar de eerste show.
Tekst en foto’s: Vic Van den Abeele
AMENRA (9) zou stipt om 19.00 u beginnen en aangezien het om ongenummerde plaatsen ging, wilden we toch zeker zijn van een goed plekje. Dat vonden we op de tweede rij recht in de schaduw van een gigantisch kruis dat een prominente plek innam in dit tot de verbeelding sprekende gebouw. Als één blok beton staat de Sint Ritakerk wat verscholen in onze Vlaamse Polders. Maar het zorgt wel meteen voor de juiste sfeerschepping. Zeker met de juiste muziek die voorafgaand aan het optreden werd afgespeeld. Vanavond geen harde uithalen maar wel eenvoud. De nummers en de teksten voor zich laten spreken. En laat nu net dat de schoonheid van een akoestische set zijn. Want ja zo heb je pas echt door wat voor geweldige nummers AMENRA tot hun discografie hebben behoren. Eén voor één wandelen de bandleden het podium op aangevuld met een extra violiste. Openen met ‘Diaken’ heeft bijna iets profetisch, maar het is vooral de ijzersterke stem van Colin die al vanaf de eerste seconde door merg en been gaat. Wat volgt is eigenlijk een opeenstapeling van emotionele hoogtepunten.
‘Razoreater’ hakt er altijd wel een beetje in, maar in de akoestische versie lijkt het nog tien keer sterker binnen te komen. Of wat dacht u van het combo ‘The Dying Light’ en ‘Wear My Crown’. Ook het recentere ‘De Evenmens’ heeft ondertussen zijn plekje, overigens meer dan verdiend, opgeëist in de set.
En daarmee lijkt ook de finale definitief ingezet. Dat Amenra niet verlegen zit om een cover, is algemeen geweten. Even hoopten we op ‘Roads’ van Portishead. Hoe mooi kan een nummer zijn? Maar ditmaal werd met ‘Song To The Siren’ de kaart van Tim Buckley getrokken. Zeker niet slecht, en al helemaal niet als het gezongen wordt met de ijzige stem van Colin. Sinds een aantal jaar kent ook hun grootste hit een akoestische versie. Dat ‘A Solitary Reign’ niet mocht ontbreken is dan ook snel duidelijk. En jawel … nog steeds houden we het bij dit nummers niet droog. Net zoals bij ‘The Longest Night’. Met ‘Deemoed’ komt er een einde aan een set van iets meer dan uur.
Superlatieven te kort om het allemaal te omschrijven: AMENRA live, dat is een ervaring, dat is muziek die onder je vel kruipt en je meeneemt naar allerlei herinneringen, goede en slechte ... Maar wat mogen wij fier zijn dat dit een band is van bij ons. We vallen in herhaling, maar hiervan hebben we echt het laatste nog niet gezien. Eenvoud siert. Altijd en overal.
