Met enkele ijzersterke recente platen in hun bagage is Architects de voorbije jaren live stevig aan het knallen in Europa (en ver daarbuiten). Hun legioen fans lijkt elke keer te groeien en opnieuw in zwijm te vallen voor de heerlijk smakende moderne metalcore. Voeg daar nog twee populaire metalcore acts aan toe en je staat met recht en reden in de Ziggo Dome. Amsterdam ontploft. Hoe feestelijk is de explosie?
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Paul Verhagen
De avond in Amsterdam wordt ingezet met een stevige dosis electronics in de metalcore dankzij HOUSE OF PROTECTION (8). Stephen Harrison en Aric Improta vormen nog maar iets meer dan een jaar als duo deze band maar stijgen pijlsnel op de populariteitsladder. Enorm swingende muziek en intense, acrobatische performances op Graspop en Jera dit jaar helpen daarbij. Vanavond ontpoppen ze zich tot de ideale opener.
‘Pulling Teeth’ is meer dan geschikt om de sfeer erin te krijgen. Harrison blijft met z’n gitaar en microfoon niet lang op het podium. Bij tweede song ‘Learn To Forget’ zit hij in de zaal met een stevige circle pit rond hem. Het feest barst zo meteen los. ‘Being One’ brengt een intiemere vibe, waardoor de massa dichterbij hem kruipt. Harrison vraagt ook aandacht voor de getalenteerde drummer op het podium. Respect, want velen waren niet in die richting aan het kijken.
‘Fuse’ blijft een betoverend zweverige song. Het tempo gaat terug de hoogte in met ‘Godspeed’ en ‘Fire’. Door de intense fysieke performance van beide heren, waarbij de focus ligt op energie en chaos, merk je wel vaak op dat er héél veel gitaar in de backing track zit. Dat stoort niet en is steeds vaker voorkomend, maar doet een beetje af van de authenticiteit. House Of Protection kan vandaag minder gek doen dan op de voorbije festivals door de beperkingen van de zaal en hun tijd. Daardoor is het iets minder memorabel, maar zelden minder sterk. ‘It’s Supposed To Hurt’ zorgt dat de zaal al naar zweet stinkt nog voor de tweede act begint.
Al hebben ze evenveel melodieuze meezingers als knalharde, rauwe stompers, de nadruk ligt duidelijk op die tweede bij de start van WAGE WAR (8). Openen met de hondsdolle schreeuw van ‘Tombstone’ is een kopstoot van een startschot. Vreemd dat ditmaal de moshpit niét meteen van start gaat. Daarvoor is het wachten op de tonen van ‘Nail5’, waarop ook wij het niet meer houden.
In het voorjaar zagen we Wage War als support van Papa Roach in Vorst. Toen viel op dat het publiek vooral wild werd van al het nieuwe materiaal van de recentste plaat ‘Stigma’. Laat dat vandaag net wat andersom vallen. ‘Low’ brengt een visibele extra energiestoot in de massa. Gejuich alom als de intussen oudere atoombom genaamd ‘Stitch’ gedropt wordt. Bij het opvolgende ‘Blur’ zijn wij dus vooral aan het uithijgen.
Wat opvalt bij de lichtshow van Wage War is dat er zó veel achterlicht gebruikt wordt dat je quasi enkel schimmen op het podium ziet. Sfeervol is het wel, maar wie Briton Bond, Cody Quistad en de rest eens deftig wil bestuderen is eraan voor de moeite. Wage War gaat vanavond warempel terug tot z’n debuutplaat en da’s al even geleden. ‘The River’ is een aaneenschakeling van brutale breakdowns. Nadien is het meezingmoment aangebroken met ‘Magnetic’. Afsluiter ‘Manic’ brengt enorm dansbare metalcore waardoor alle heupen aan het bewegen gaan.
We zijn ons al een hele poos aan het amuseren wanneer ARCHITECTS (8) op het podium komt. Alle kelen in de zaal zijn duidelijk mee met de tonen van opener ‘Elegy’. Gesteund door een gigantisch videoscherm geven de Britten er meteen een ferme lap op. Als je stilstaande mensen zoekt tijdens ‘Whiplash’, moet je buiten de zaal gaan kijken. Sam Carter is z’n nonchalante zelve op het podium en lijkt elke keer we hem zien weer wat dieper te kunnen growlen.
Even heavy als catchy nummers zorgen ervoor dat we een veelvoud aan walls of death te verwerken krijgen. ‘when we were young’ bevat zo’n deuntjes waarvan je instant blij wordt. ‘Curse’ krijgt iedereen aan het springen. ‘A Match Made In Heaven’ is een eerste emo-moment. Op ‘Impermanence’ komt de zanger van Wage War weer even meedoen, wat later is House Of Protection van de partij voor ‘Brain Dead’. Tussendoor is ‘Gravedigger’ er eentje voor de old school fans. Met knappe lange lichtbalken is er constante sfeer. Wie andere zaken zoals vuur of confetti verwacht (wat we de band eerder wel al zagen doen) is er helaas aan voor de moeite.
Écht oud werk speelt Architects al lang niet meer, maar met ‘These Colours Don’t Run’ harken ze toch terug naar hun vijfde album ‘Daybreaker’ dat intussen dertien jaar oud is. De groep houdt het niet droog op het podium wanneer ze de dood van een crewlid enkele dagen terug delen met het publiek. ‘Everything Ends’ is hun eerbetoon. Iets verderop is ook ‘Doomsday’ een nummer dat intussen een zware lading meedraagt.
De wall of death die we bij ‘Blackhole’ zien opengaan moet bijna groter zijn dan het gat in de ozonlaag. Naar het einde toe van de set krijgen we iets meer effecten op de schermen en doen de lichtbalken wat leukere trucjes. Fijn, dat had ook eerder gemogen. ‘Seeing Red’ is een song die nooit meer uit hun setlist moet. Aan energie en uithouding ontbreekt het de groep vanavond niet. Na ‘Animals’ bedanken ze het publiek onder luid gejuich. Als toemaatje verklapt de band om volgend jaar Jera On Air te headlinen. De Lage Landen zijn deze architecten nog lang niet beu, laat de massa duidelijk verstaan.
