GHOST - Uncle Acid And The Deadbeats - Twin Temple

Om klokslag 19 uur doven de zaallichten voor een eerste keer. Het uit de VS afkomstige TWIN TEMPLE (7) komt er een soort van ondeugende zwarte mis opdragen die op haar beurt toch weer voor een groot publiek geschikt is. Heuse hits schuilen er nog niet in hun repertoire, maar de uitstraling mag er zijn. De frontdame doet zowel met haar stem als uiterlijk denken aan Amy Winehouse. Bij haar is het niet de drank die de duivel is. Ze heeft het meer voor de gehoornde zelf. Het hoge theatrale gehalte verhult een beetje de muzikale tekortkomingen, maar we hebben nu eenmaal een zwak voor performers die on stage een beker ‘bloed’ achteroverslaan en elkaar een tong draaien. Let op, het mag, Alexandra en Zachary zijn in de echt verbonden. Mocht je het allemaal gemist hebben, deze zomer houden ze ook een seance tijdens de Graspop Metal Meeting.

Wie succes heeft in muziekland, heeft vaak ook een pak vrienden. De Britten van UNCLE ACID AND THE DEADBEATS (6) kunnen het dan ook goed vinden met het Ghost-brein, dus nodigde hij hen uit om mee op pad te gaan doorheen Europa. Hun psychedelische stoner kan al jaren op heel wat fans rekenen in de scene, maar van in het begin wordt het duidelijk dat ze hier geen vrienden gaan maken. ‘We’re here to ruin your evening’, klinkt het lacherig’ wanneer ze een hun set beginnen. Vele muzikanten dromen ervan om voor een grote menigte te spelen, maar Uncle Acid maakt nog maar eens duidelijk dat dit soort muziek toch het best tot zijn recht komt in clubs. Hier en daar zie je iemand volop genieten, maar de overgrote meerderheid heeft weinig boodschap aan het geneuzel van de frontman, terwil de band tot overmaat van ramp dan nog eens heel hun set door in een donkere waas van blauw en rood licht opereert. Alsof het schimmen zijn. Neen, dit was geen schot in de roos.

Het zal de aanwezigen echter worst wezen. Ze komen maar voor één ding naar Vorst Nationaal, namelijk: GHOST (8). Die band heeft ondertussen een ijzersterke live-reputatie opgebouwd. Drie jaar geleden plukten ze daar al de vruchten van door de Lotto Arena te vullen en nu staan ze dus in een nog grotere zaal. Het is hen gegund want met ‘Impera’ hebben ze alweer een straffe collectie songs afgeleverd. Van bij het begin krijgt het diverse publiek waar het voor komt: show. Een oorverdovende knal leidt ‘Kaisarion’ in en we zijn vertrokken. Met ‘Rats’ en ‘From The Pinacle To The Pit’ laat de uiterst bewegelijke Papa Emeritus IV jong en oud uit zijn hand eten. De geluidsbalans is niet in heel de zaal optimaal, maar daar wordt aan gewerkt.

Het podium is weer fraai aangekleed. Het mag duidelijk iets kosten en de lichtshow is er ook eentje die knappe dingen laat zien. We vinden het onze plicht om tevens even stil te staan met wat een straffe band die Paus uit de hel daar op de planken staat. Nobele onbekenden voor velen, maar heel straffe muzikanten. Uiteraard kennen ze allemaal hun plaats. Er is maar één ster in hun gelederen. Die wisselt al eens graag van outfit. Aangezien Papa zich niet hult in T-shirts van collega-bands gaat daar wat tijd over en dan zijn instrumentale intermezzo’s welgekomen. In 2019 genoten we van het gitaarduel tussen de snarenplukkers onder de Ghouls. Dat kwam ook nu weer aanbod. Er werd alles aan gedaan om het leuk te houden. Zo zit er elke avond wel een classic in verwerkt die ooit een hit was in het land waar ze dan spelen. Ja, ze hebben iets geleerd van hun tijd met Metallica op the road. In Brussel herkennen we de wereldhit van Soeur Sourire, helaas zorgt het niet voor kippenvel. Meer nog, het haalt even de vaart uit de set en dat is jammer. Met ‘Hunter’s Moon’ en ‘Spillways’ krijgen we uiteraard ook enkel nieuwe tracks voorgeschoteld. Het verbaast ons echter dat de strafste stukken, zoals ‘Twenties’ en ‘Watcher In the Sky’ ontbreken.

Gelukkig in Ghost ondertussen geroutineerd genoeg om het vuur weer aan de lont te steken. Tijdens het instrumentale ‘Helvetesfönster’ daalt er een grimmige sfeer neer over Vorst en dat ontaardt in een oorverdovend gejuich wanneer de band ‘Year Zero’ inluidt. Nog meer instrumentale lol is er met het supervette ‘Miasma’ waarbij een zombieversie van Papa Nihil opduikt terwijl die er andermaal een vette saxofoonsolo uitperst. Dat die op tape stond, daar kraait geen haan naar. Dit is waarvoor we hier zijn: entertainment.

Gelijk is de finale ook ingezet en daarin wordt duidelijk hoe straf Ghost wel niet is. Papa preekt een pak minder dan vroeger, maar als hij iets zegt, is het raak. Zo vraagt hij om voorzichtig te zijn en niet als een malloot te beginnen crowdsurfen aangezien vooraan heel wat echt jonge fans staan. Iets waar we de man alleen maar voor kunnen complimenteren. Tegelijk smijt hij daarna een bijna death metalachtige versie van ‘Mummy Dust’ de ring in. Top Klasse is dat terwijl hij gelijk de mythe alsof Ghost geen metal is even de wereld uithelpt. Met ‘Kiss The Go-Goat’ komen de heupen helemaal los. In plaats van te headbangen shaket Vorst Nationaal, en wij zagen dat het goed was. Dit is waar we naar hunkerden, al twee jaar lang: feest. Als bisnummers krijgen we de Metallica cover ‘Enter Sandman’ die in de Ghost liveversie start als pianoballade om dan via de typische Ghost gitaarsound toch te evolueren naar het origineel, inclusief keiharde pyro knal. Het dak gaat het helemaal af als de spots de LGBTQ+-kleuren aannemen en ‘Dance Marcabre’ de betonnen concerttempel omdoopt tot de ruige versie van de Carré. Met ‘Square Hammer’ krijgen we een laatste zegening en keert 95% van de aanwezigen met een glimlach huiswaarts. We kunnen janken en doen over kleine onvolkomenheden hier en daar en het ontbreken van sommige songs, maar eigenlijk doet dat er niet toe. We hebben ons geamuseerd en daar is het toch allemaal om te doen niet. Laat het festivalseizoen maar komen.