Bijna exact één jaar na hun vorige passage stond het legendarische Napalm Death terug op Belgische, en meer bepaald Antwerpse, bodem. Dit keer ruilden de Britse aartsvaders van de grindcore de iets kleinere Zappa echter in voor de ruimere en bekendere Trix en hadden de bezoekers dus minder het gevoel dat ze als haringen in een ton naar een chaotische, maar toch zorgvuldig georkestreerde ontploffing stonden te kijken. Iets minder persoonlijk, dat misschien wel, maar de algemene ervaring toch enkel maar ten goede komend. Wat wél hetzelfde was gebleven, was de nog steeds klinkende naam van de tour, ‘Campaign For Musical Destruction’, en de aanwezigheid van drie supports die, zoals enigszins verwacht, in stijgende lijn gingen naarmate de avond vorderde.
Tekst: Frederik Cosemans – Foto’s: Rudy De Doncker
Als opener kregen we het Amerikaanse BRAT (6) te verwerken. Deze jonge act liet vorig jaar hun debuut ‘Social Grace’ los op de mensheid en dat plaatje was eigenlijk zo slecht nog niet. ‘Niet bijster origineel, maar live zou het toch wel eens goed kunnen vlammen’, dachten we toen nog. Zelf noemen de heren en dame hun cocktail van grind, powerviolence en death metal trouwens ‘barbiecore’ of ‘bimboviolence’, en dat was eigenlijk al een teken aan de wand. Dat men het bijna vijfentwintig jaar oude en nog steeds lichtjes verschrikkelijke ‘Sandstorm’ van Dj Darude gebruikte als intro was dat eveneens.
Hoe dan ook, wanneer men dapper aan hun half uur durende set begon, viel het meteen op dat vocaliste Liz Selfish haar microfoon links liet liggen en zich beperkte tot enkele dubieuze en licht suggestieve cheerleaderpasjes. Gitarist Brenner Moate verduidelijkte dat Liz enkele dagen geleden was geveld door een flinke griep, daar weliswaar al flink van hersteld was, maar dat haar stem het nog steeds liet afweten. Hijzelf zou zo goed en zo kwaad als het kon, en met behulp van enkele gasten, de vocale invulling overnemen en de rol van Liz zou zich beperken tot de reeds genoemde danspasjes. Tja, niets aan te doen natuurlijk, maar los van het unieke tintje, verre van ideaal.
Alle frontmannen van de overige bands kwamen keurig hun duit in zakje doen (Kirk van Crowbar zelfs op een rammelende versie van Hearts ‘Baracuda’) en dat siert hen natuurlijk, maar zelfs zij konden de meubelen toch niet echt redden. De band speelde te rommelig en de nummers van ‘Social Grace’ hadden niet de gehoopte impact. De ongelooflijk irritante, maar grappig bedoelde intermezzo’s (o.a. ‘Hit Me Baby One Time’ van Britney Spears, ‘Everytime We Touch’ van Cascada en ‘Dancing Queen’ van Abba), waar Liz telkens wat moves kwam etaleren, sloegen in onze ogen ook de bal volledig mis en bijgevolg bleef er toch bitter weinig hangen van deze show. Jammer!
Het navolgende FULL OF HELL (7), dat overigens met vier man aantrad in plaats van de gebruikelijke vijf, had de zaakjes al heel wat beter voor mekaar. Hun spijkerharde mix van grind, noise en death metal werd wél superstrak de zaal in geslingerd en frontman Dylan Walker, tevens verantwoordelijk voor de vuile noise en samples, wist al schuimbekkend zijn stembanden tot het uiterste te drijven. Van zware kost gesproken! De nadruk van de set lag uiteraard op de twee laatste wapenfeiten, ‘Garden Of Burning Apparitions’ en het vorig jaar verschenen ‘Coagulated Bliss’, maar het oude werk werd gelukkig ook niet vergeten.
De sound was hard, maar relatief duidelijk, maar door de helse tempo’s, vele breaks en grillige riffs leek het vaak toch alsof je een betonnen muur tegen je bakkes kreeg. Eervolle vermelding trouwens voor drummer Dave Bland die als een soort hyperactieve cokesmurf indrukkend precies zijn instrument afranselde alsof hij er ruzie mee had. Zijn korte drumsolo, voor de andere muzikanten net lang genoeg om te herstemmen, sprak wat dat betreft boekdelen!
Daarna was het tijd voor nonkel Kirk Windstein om samen met zijn CROWBAR (8) uit de moerassen van New Orleans te kruipen en kletsen uit te delen. Bij Crowbar uiteraard geen grillige noise of blastbeats (hoogstens enkele d-beats), maar riffs, riffs en nog eens riffs. En dat werkte! Nog steeds! Opperbaard Windstein had weinig zin om zich te concentreren op nieuw werk (behalve ‘Chemical Godz’ kwam er immers niets voorbij van de laatste worp ‘Zero And Below’) en trok volop de old school kaart.
‘To Build A Mountain’ van ‘Sonic Excess In Its Purest Form’ was het startschot voor een klein uurtje loodzware, zompige sludge/doom waarin eigenlijk enkel maar kleppers voorbijkwamen. ‘Conquering’ bijvoorbeeld, of ‘High Rate Extinction’ (met Shane Embury van Napalm Death op bas) en ‘I Feel The Burning Sun’ (respectievelijk van ‘Broken Glass’, ‘Crowbar’ en ‘Equilibrium’). Het publiek lustte er danig pap van en Windstein, als vanouds raspend en starend naar zijn gitaarhals, stak dan ook meermaals beide vuisten ter goedkeuring omhoog.
Eindigen deden de man en zijn kompanen, de immer stoïcijnse gitarist Matthew Brunson, strakke houthakker Tommy Buckley en ‘nieuwe’ bassist Shane Wesley, in pure schoonheid. Het nog steeds machtige ‘Planets Collide’, een overrompelend ‘Like Broken Glass’ en uiteraard finale uitsmijter ‘All I Had (I Gave) zorgden immers voor enkele flink op de proef gestelde nekspieren. Geslaagde show van deze ‘vreemde eend’ in de grindcore bijt.
Per avond kan er natuurlijk maar één de allerbeste zijn en dat was deze keer wederom headliner NAPALM DEATH (9). Deze heren uit het utopische paradijs genaamd Birmingham (althans volgens zanger Barney) gaan ondertussen al ruim veertig jaar mee, maar van ophouden of het enigszins kalmer aan doen is nog absoluut geen sprake. Integendeel, de band lijkt de laatste jaren haast te leven van tour tot tour (na deze reeks shows trekt men immers weer voor enkele maanden naar de nog grotere utopie genaamd Amerika) en wordt met jaren nog steeds feller en luider.
‘Noise For Music’s Sake’ was niet voor niets de titel van een compilatie uit 2003, maar dit terzijde. In principe is men nog steeds aan het touren om het laatste wapenfeit ‘Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism’ te promoten en daarom waren songs als ‘Contaigon’, het aan Killing Joke schatplichtige ‘Amoral’, ‘Backlash Just Because’ en ‘Fuck The Factoid’ nog steeds aanwezig in de setlist. Een setlist die voor de rest overigens danig was aangepast ten opzichte van de vorige passage (Barney: ‘Je kan ons er niet van beschuldigen luie klootzakken te zijn!’).
Uiteraard werden verplichte songs als ‘Scum’, ‘Suffer The Children’, tophit ‘You Suffer’ (zelfs twee keer) en de obligate Dead Kennedys-cover ‘Nazi Punks Fuck Off’ (Barney had trouwens een niet mis te verstane boodschap naar een niet nader vernoemde politieke partij) niet vergeten, maar het was toch een waar genot om krakers als ‘Silence Is Deafening’, ‘When All Is Said And Done’ (akkoord, dat was er vorige keer ook bij), ‘Necessary Evil’, ‘Prison Without Walls’, ‘Lowpoint’, ‘Twist The Knife (Slowly), ‘Dead’ en ‘Retreat To Nowhere’ nog eens in hun ongebreidelde glorie te horen.
Van tijd tot tijd gingen de voorste regionen dan ook compleet uit hun dak en ging het er weer behoorlijk heftig aan toe. Enkele keren zagen we zelfs mensen gehavend afgevoerd worden, al leek er van zware kwetsuren gelukkig geen sprake. Wederom een erg vette en geslaagde doortocht van een grindinstituut dat na veertig jaar nog steeds geen duimbreed heeft toegegeven. Volgend jaar terug van harte welkom, heren! Als het even kan graag met Rotten Sound, Nails en Terrorizer op de affiche, maar andere suggesties zijn zeker bespreekbaar!
