Dat Max Cavalera een graag gezien icoon is binnen de metalscene, is intussen een understatement. Vijf jaar geleden blies hij De Casino al eens op samen met z’n broer Iggor en een verzameling oude Sepultura-schijven. Sint-Niklaas moet blijven hangen zijn, want ditmaal keert hij terug met zijn dierbare hoofdband Soulfly. Een avondje heavy metal wereldmuziek? We waren meer dan enthousiast om Soulfly in zo’n knusse setting te zien.
Tekst: Robin Maes – Foto’s en video: Rudy De Doncker
De opwarming van de avond wordt voorzien door de Antwerpse heren van BARK (7). Die deden het nodige om de aanwezige massa warm te krijgen. Hun thrash metal barst van de riffs die je meteen doen headbangen en vooral hun frontman amuseert zich met visibel genot. Hij komt maar al te graag dichtbij de massa z’n gekke bekken trekken. Zijn schreeuwen werken overtuigend. Het publiek is nog niet al te wild, maar dat ligt zeker niet aan de overgave van de band.
Bark geniet met een pintje van deze mooie opportuniteit. Aangezien het twintig minuten na hun set al tijd is voor de hoofdschotel, moet het snel gaan. Dat betekent dat ze hun set spelen zonder franjes (of backdrop) en gewoon een halfuur lang goed doorknallen. Muzikaal is deze support een logische keuze en ik merk dat ik des te beter in de sfeer zit voor wat komen gaat. Het wordt wat meer drummen vooraan, want Cavalera en z’n crew komen eraan.
Die vreemde, exotische introtune van ‘Back To The Primitive’ kent quasi elke fan: het is tijd voor een primitief metalfeest met SOULFLY (8). Wanneer Max op het podium komt, weerklinkt er een gejuich vanuit het publiek dat ook gevuld lijkt met respect. Dat verdien je wel na bijna veertig jaar en dertig albums vol zwaar materiaal. ‘Um, Dois, Treis, Quatro’ telt de frontman en wij weten dat het tijd is voor de moshpit.
In de gezellig intieme setting van De Casino hoef je je niet te verwachten aan een set vol vuur, confetti of andere elementen. Soulfly heeft het statuut dat de band zoiets wel zou kunnen brengen, maar heeft dit vanavond niet nodig om te overtuigen. Het podium is in ware guerrilla-stijl aangekleed met camouflagezeilen en een kogelriem voor de microfoon. De stijl zit strak en de focus ligt vanavond vooral op oud materiaal. Acht nummers van de debuutplaat uit 1998 zullen de revue passeren. ‘No Hope = No Fear’ is de eerste die binnenkomt en bewijst dat er heel wat old school fans zijn vanavond.
Het nieuwere werk van de laatste studioworp ‘Totem’ kan op minder enthousiasme rekenen. Het gezelligere duw- en trekwerk vervalt tot een slapper tempo bij ‘Superstition’. Even later zit het tempo weer een pak hoger. ‘Seek ‘N’ Strike’ en meteen erna ‘Prophecy’? Komaan jongens, ik ben zeiknat van het zweet.
Max is in goede doen vanavond. Al merk je aan de stem dat hij z’n scherpere jaren al een tijdje achter hem heeft (en dat hij af en toe eens naar adem moet happen), zijn enthousiasme en krachtige overtuiging is nog steeds even rauw en oprecht als in de eighties. ‘I want to hear my Belgian tribe!’, schreeuwt hij als intro voor ‘Tribe’. Het publiek geeft gehoor en helpt het mooiste gevoel van samenhorigheid van de avond te creëren. Die typerende drums van zoonlief Zyon Cavalera zitten zéér strak vanavond. Hij speelt ze zo energiek dat dansen een tweede natuur wordt.
Halverwege de set zorgen ‘Fire’, ‘Porrada’ en wat later ‘Blood Fire War Hate’ voor de snellere punkstukken van de avond. Hier is het soms chaotischere samenspel merkbaar en betrappen we de band op wat schoonheidsfoutjes. Ook de circle pits hebben bijgevolg moeite met het tempo te houden. Gelukkig is er richting het einde van het concert nog geen sprake van vermoeidheid. ‘Hoe houdt Max die jas toch aan?’, denk ik bij mezelf terwijl de ogen steeds vaker gaan prikkelen door gezouten zweetdruppels. Max is een trooper en heeft een band rond zich die ook kan doorzetten. Zoveel is duidelijk.
De hele zaal mag op de knieën gaan tijdens de intro van ‘Jumpdafuckup’. Enkele tellen later zit iedereen even collectief in ‘zweefgebied’. De moshpit roept nog een laatste keer als de finale losbarst met de klassieker ‘Eye For An Eye’. Een laatste explosie van rauwe furie zet zich doorheen de zaal. De laatste stagedivers wagen hun kans en de grijns van Max verraadt dat hij het allemaal dik oké vindt. Na de laatste gitaardreunen scandeert de zaal voldaan de naam Soulfly. Alle zieltjes vliegen gelukkig rond. Op de formule van Soulfly zit nog lang geen sleet en de Belgische stamleden lijken nu al klaar voor de volgende danspartij.
Sfeer in de keet
