Hun nieuwe album ‘You Won’t Go Before You’re Supposed To’ is intussen al bijna een jaar oud. Toch raakt KNOCKED LOOSE nu pas voor het eerst in Europa om de voltreffer te promoten. In de tussentijd tourden ze Amerika aan flarden, passeerden ze op prime time TV bij Jimmy Kimmel Live en werden ze genomineerd voor een Grammy Award. Hoog tijd dus om te zien hoe deze heren uit Kentucky loodzware hardcore richting de mainstream knallen. De lage landen zijn klaar voor twee uppercuts op volle kracht.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Eline Dresselaerts
Nota: Aangezien we twee zeer gelijkaardige concertavonden te zien kregen, tellen de scores in deze review voor beide sets. De verschilpunten tussen Tilburg en Brussel kaarten we uiteraard wel in detail aan.
Dat de populariteit van Knocked Loose de hele hardcorescene aan het overstijgen is, daar bestaat geen twijfel meer over. Steeds meer mensen willen zien tot wat ‘de kwaadste band van de planeet’ live in staat is. Heel wat zalen mogen deze tour dan ook snel het bordje ‘sold out’ ophangen. De drieduizend tickets voor het Poppodium in Tilburg vlogen de deur uit. De tweeduizend van de Ancienne Belgique waren langere tijd beschikbaar, maar raakten eveneens weken op voorhand uitverkocht.
Wat opvalt, is dat ook bij beide avonden de massa snel op post is. Er moeten geen openingsacts voor een quasi lege, ongeïnteresseerde zaal spelen. Applaus voor de community, want dat is op twee weekdagen geen sinecure. Op een donderdag om zeven uur wist Tilburg al waar ze moesten zijn. In Brussel begon het hele pakket er nog een half uur vroeger aan, maar ook ginds mochten we ons op een maandagavond om half zeven al een weg wurmen richting de moshpit.
Het agressieve startschot van de avonden werd gegeven door de jeugdige hardcore van het Britse PEST CONTROL (7). Ze sprinten dan wel als dolenthousiaste ukkies over het podium, hun zware punk-invloeden geven de sound een serieuze old school toets. De nadruk ligt op snelle riffs en de drang om maniakale rondjes te beginnen rennen blijft niet lang zonder gevolgen. Pest Control brengt een knappe soundmix mee, al horen we in Brussel een opvallend meer vermoeide, schelle stem. De sfeer is meteen gezellig.
Wanneer het niet enorm snel gaat, zijn het vooral de catchy two-step deuntjes die de menigte meekrijgen. Vooral op ‘P.M.C.’ kunnen we niet blijven stilstaan. Afsluiter ‘The Great Deceiver’ brengt alle sterktes van de band vlot naar boven. Pest Control is nog relatief ongekend, maar lijkt ons deze tour serieus wat zieltjes bij te gaan winnen. Ze passen perfect op de affiche qua genre en krijgen alle beentjes vlot opgewarmd. Effectiever dan een sessie ochtendyoga, gezien de omstandigheden.
In Tilburg krijgen de voorprogramma’s geen optie om het podium te bekleden met een beetje identiteit. De setup van de headliner is al aanwezig en zichtbaar bij elke andere act. Da’s toch wel een serieus gemis wat ons betreft. Al gaat het om een simpele backdrop, het brengt toch een mooie schep eigenheid met zich mee. Waarom het in Tilburg niet kon, weten we niet. In Brussel is er wel genoeg tijd en plaats. Pest Control had niks bij om gebruik van te maken, de volgende band wel. `
Tijd voor een workout van jewelste met de harde stompers van HARMS WAY (7). Een ‘workout’ is bijzonder toepasselijk voor deze groep. Wie Harms Way kent, weet dat frontman James Pligge een echte fitness-freak is die eruit ziet alsof hij in z’n eentje het drumstel, alle gitaren en microfoons meesleurt doorheen Europa tijdens de tour. We herkennen een patroon dat geen toeval kan zijn: zowel in Nederland als in België gaat z’n shirt na het tweede nummer uit. Zou het anders openscheuren? Harms Way opent de sets met een lekker opbouwende aanzet richting de explosie van ‘Unreality’. Hun soundguy lijkt op beide avonden iets meer moeite te hebben dan de rest om de ideale mix te vinden.
Tot onze verbazing is de moshpit bij deze intussen toch wel gevestigde naam ietsje kleiner dan bij de openers. Mogelijks heeft hun keuze qua setlist daar mee te maken. ‘Terrorizer’ heeft als tragere doom-hardcore schijf heel wat moeite. Waarom ‘Temptation’ in de set zit, snappen we niet. Deze song sleept twee minuten traag aan richting een matige explosie. Als je maar een halfuur speelt, is dit niet de song om te brengen. Opzwiepers zoals ‘Become A Machine’ en ‘Human Carrying Capacity’ krijgen de fans wel vlotjes mee.
Afsluiter is het inmiddels tien jaar oude (we schrikken er zelf van) ‘Infestation’, een halve klassieker van de moderne hardcore. De Lage Landen beseffen dat hun dansparticipatie verplicht is en ook Pligge neemt op het podium de tijd om extra cardio te doen. Het momentum schiet de hoogte in. Tilburg wordt getrakteerd op een extra breakdown op het einde en neemt het cadeautje in dank aan. In Brussel staan we maar al te klaar om hierop een nieuwe lap te geven, maar hij blijft achterwege. Oké dan, wat extra energie voor later.
De vreemde eend in de bijt op deze lineup is BASEMENT (7). De zachtere rock klinkt alsof Oasis één dag per week naar metalcore zou luisteren, maar vrij trouw blijft aan z’n roots. Op voorhand was het vechten tegen het vooroordeel dat dit zou kunnen floppen. Daar blijkt helemaal niks van aan te zijn. De Nederlanders en Belgen willen moshen. Of dat nu op hardcore of rock is: life finds a way. Alles is dus eventjes minder zwaar, op het amusement na. We zien meer vrouwen in de pit en zien ook meer dan genoeg pit op het podium. Gaat het soms té veel zagen? Randje. Toch heeft Basement duidelijk z’n stevigere nummers verzameld om de menigte te plezieren.
Dat deze Britten al heel wat fans hebben, is duidelijk. De kelen gaan meermaals open tijdens nummers zoals ‘Are You The One’ en de hit ‘Covet’. De samenzang is aandoenlijk en vooral: heel wat luider dan velen hadden verwacht. Wie niet aan het meeschreeuwen is, kijkt om zich heen met verbaasde blik. Veertig minuten is voldoende om aan te tonen dat intensiteit ook mogelijk is zonder breakdowns. De muziek van Basement is mainstream zonder echt mainstream te zijn. De punk-invloeden zijn heel subtiel, maar infecteren heel wat jongeren.
Wanneer het drievoud aan openers is gepasseerd, wordt het pas écht drummen in de zalen. Het is duidelijk voelbaar dat het uitverkochte avonden zijn. Wij maken ons geen zorgen over onze plaatsjes. Eenmaal de headliner aanvangt, gokken wij dat de hele dansvloer in een mum van tijd opengereten gaat worden om vervolgens opgeslokt te worden door een allesverslindende moshpit. Wij gaan er niet uit vanavond. Tijd om ons lieve leven en ledematen te riskeren voor de sloophamer genaamd KNOCKED LOOSE (9).
Onze voorspelling klopt aan 100%. De opener van de sets is ook de opener van hun nieuwe langspeler. Het nummer ‘Thirst’ begint met een complete jumpscare van een agressieve doodskreet gepaard met een alles en nog wat doorsnijdende blast beat. Visueel krijgen we een flitsend spektakel en op enkele seconden weet niemand nog of hij nu in Tilburg of Brussel is. De definitie van ‘starting with a bang’ mag vanaf heden gepaard gaan met dit openingsschot. Alsof dat niet genoeg is, gaat dit meteen over in ‘Deep In The Willow’. De show is amper vijf minuten oud wanneer duizenden kelen ‘Knocked Loose, Motherf*cker!’ schreeuwen.
De nieuwe plaat ‘You Won’t Go Before You’re Supposed To’ staat centraal in de kijker. Hierop vinden we heel wat thema’s rond religie terug en de jongens laten duidelijk blijken dat ze geen vriendjes zijn met God en z’n gezellige bende. Ook qua podiumbekleding zie je dit terug. Een lichtgevend kruisteken staat centraal on stage voor een drieledige backdrop dat een eng bos verzamelt (net zoals op de albumhoes). Het kruis zal de hele show lang mee de sfeer bepalen. We zeggen meermaals ‘amen’ voor de vieze breakdowns. Als dit godslastering is, blijven we lekker eeuwig zondigen.
De fans van Knocked Loose zijn trouw. Al winnen ze zichtbaar steeds meer zieltjes, ook bij de intussen oudere nummers is het publiek mee. ‘Mistakes Like Fractures’ en ‘Trapped In The Grasp Of A Memory’ zitten al vroeg in de set en slaan wilder in het rond dan een hongerige peuter die geen tweede suikerreep krijgt. Ook ‘Deadringer’ blijft na al die jaren in de set steken en niemand is daar rouwig om.
Het ‘waanzinnigheidsgehalte’ van de moshpit is vooral in Tilburg nabij ridicuul. We overdrijven niet als bijna 90% van de vloer de moshpit vormt. Ontsnap je uit de ene, tuimel je meteen in de andere. Knocked Loose heeft iets waardoor elke luisteraar tijdelijk hondsdol lijkt te worden. Gevaarlijk? Best. Toch zijn wij op geen enkel moment echt angstig voor ongelukken, al moet je bij dit soort shows ook niet nonchalant énkel naar voren kijken. Gitarist Isaac Hale is gespecialiseerd in het opfokken van de aanwezigen. ‘The person next to you is your target’ en ‘Put down your phones, no excuses, everybody moves’ zijn duidelijke richtlijnen. In Brussel is ongeveer 50% van de zaal stevig duwgebied, wat nog steeds aanzienlijk is.
Te midden van de shows zitten de wat meer experimentele nummers. ‘The Calm That Keeps You Awake’ is wat mysterieus. ‘Take Me Home’ is een muzikale versie van een paniekaanval vol onwetendheid. De lichtshow hierbij is de knapste van de avond. De flitsen die de donkerte opensnijden voelen écht eng aan. Twee extra drummers op het podium voor megadiepe trage slagen geven kippenvel.
Van de achttien songs die Knocked Loose speelt, is exact de helft van de verse plaat. Heel wat dus en niet elke track lijkt ons een blijvertje, maar pakken doet het wel. Ook de Amerikanen zelf genieten zichtbaar van hun fris materiaal. De song waarmee ze zich zonder twijfel het meeste amuseren is ‘Moss Covers All’. Zowel in Nederland als in België kondigt zanger Bryan Garris aan: ‘This song is for the moshpit. I need spin kicks, I need to see some sick shit.’ Zowel Garris als Hale kunnen het niet laten om vanop afstand mee te doen. Hun benen vliegen in het rond. Het podium van de Ancienne Belgique is bijna te klein. Hun trapwerken raken elkander nét niet.
‘Everything Is Quiet Now’ is de aanzet tot de grootste wall of death van de avond. Dat alle lichten uitgaan wanneer deze losbarst, is demonisch gemeen. ‘Boenk!’ zegt de zaal collectief. Er zullen er genoeg met builen als souvenir huiswaarts trekken. In Tilburg is Bryan Garris vaak begaan met z’n microfoon in het publiek te duwen. Hij zingt zo zelf heel wat teksten niet. In Brussel horen we hem wel het meeste meebrullen en dat voelt toch beter aan. Op beide avonden is zijn stem in perfecte doen. Hij is duidelijk aan het oefenen op z’n sporadische diepe growls die steeds vaker komen piepen. Meer van dat. De encore wordt ingezet met ‘Blinding Faith’ en een growl die vier keer zo lang wordt uitgetrokken als op de studioversie. Viezerik. Blijven doen.
‘Billy No Mates’ en ‘Counting Worms’ zijn de oude gedienden die iedereen graag hoort. Toch durft Knocked Loose inzetten op het heden en is ook de absolute finale van de avond nieuw werk. De climax van de avonden is twee maal ‘Suffocate’. De hit die hen tot bij Jimmy Kimmel Live en de Grammy’s bracht is zó’n brutale mep dat elke tandarts morgen overuren heeft.
Afsluiter ‘Sit & Mourn’ is heel anders. Voor de ultieme outro grijpt ook frontman Garris een extra gitaar. De lang gesponnen laatste riff geeft iedereen de kans nog één keer hard te gaan. Het epicentrum van de agressie is dan wel al echter gepasseerd. Het is eerder knap om naar te kijken en bij te genieten: zowel van de muziek als dat we deze avonden hebben overleefd. Willen we ons leven nog vaker riskeren voor dit gekkenhuis? Absoluut. Smijt ons voor de wolven. Gooi ons in die pit. Laat het ons beleven. Waar gaat deze woede eindigen? Komende zomer worden er heel wat festivals vakkundig losgeklopt.
