Elk optreden van DREAM THEATER (9) is een hoogfeest van progressieve metal, maar deze tournee heeft toch een speciale betekenis voor deze Amerikanen. Eerst en vooral is er de terugkeer van verloren zoon Mike Portnoy, die gedurende twaalf jaar de drumsticks doorgaf aan Mike Mangini. Bovendien viert de groep hun 40-jarig bestaan, alhoewel ze in hun beginperiode onder de naam Majesty fungeerden. De setlist was dan ook om vingers en duimen af te likken met songs uit tien verschillende albums. De zaal AFAS Live in Amsterdam zat ‘afgeladen’ vol met 6.000 enthousiaste fans.
Nadat het doek gevallen was op de tonen van ‘Metropolis Pt. 1’ begonnen de heren aan een indrukwekkend concert van 3 uur. Onmiddellijk is duidelijk dat de magie en het charisma van Portnoy het verschil maken, ook al heeft de band met Mangini mooie prestaties geleverd met onder andere een Grammy voor Best Metal Performance in 2022. De zang van James Labrie is altijd een issue geweest, de beelden op YouTube van vorige optredens tijdens deze tournee waren niet veelbelovend. Maar de vrees was totaal ongegrond, want de man was uitstekend bij stem. Hij leek er ook veel plezier in te hebben en huppelde als een jong veulen over het podium. De riffs en solo’s van Petrucci waren zoals gewoonlijk subliem, verbazingwekkend hoe hij nooit een foutje maakt. Jordan Rudess was in zijn nopjes met zijn splinternieuw draaiend keyboard, waar op de voorkant de gespeelde noten als lichtjes tevoorschijn kwamen. De introverte John Myung was zoals steeds zijn stoïcijnse zelve.
De heren zijn nooit heel actief geweest op het podium, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door een fantastische lichtshow en machtige videoprojecties, niet alleen op drie panelen, maar ook op een scherm onderaan het imposante drumstel. De hoogtepunten volgden elkaar in sneltempo op. Van de periode met Mangini werden ‘Barstool Warrior’ en het ingetogen ‘This Is The Life’ gespeeld. ‘Hollow Years’ werd in een licht gewijzigde versie gebracht, terwijl het eerste deel werd afgesloten met het stevige ‘As I Am’.
Na de pauze zagen we een lange video, waarin alle albums aan bod kwamen. Het enige minputje is misschien het feit dat er geen enkele song uit ‘Six Degrees’ werd gespeeld. Maar wat wil je met zo’n discografie? Met ‘Night Terror’ kwam ook het nieuwe album ‘Parasomnia’ even aan bod. Aan het einde van het tweede deel werden het instrumentale ‘Stream of Consciousness’ en vooral de volledige versie van de onvolprezen epic ‘Octavarium’ gebracht. Gewoonweg kippenvel!
Tijdens de Encore werd ‘Home’ ingeleid door een extract van ‘The Wizard of Oz’ met de gevleugelde woorden ‘There Is No Place Like Home’. Daarna werden de smartphones bovengehaald voor de obligate lichtjes bij het emotionele ‘The Spirit Carries On’, een nieuw kippenvelmoment, vooral door de melodieuze gitaarsolo van Petrucci. De song ‘Pull Me Under’ is hun grootste hit en werd dan ook de afsluitende song van dit geweldig concert, voor mij persoonlijk het beste wat ik ooit van hen mocht aanschouwen. Vooral Labrie heeft bewezen dat hij nog niet is afgeschreven. De groep is hechter dan ooit en heeft een mooie toekomst voor zich, ook al zijn het geen jonkies meer.
