Dit najaar mogen we ons aan héél wat leuke metalcore-avonden verwachten in de Ancienne Belgique. Later staan er nog hoofdschotels zoals Beartooth en Bury Tomorrow op het programma, vanavond dineerden we met The Ghost Inside. Traditiegetrouw was er een mooie affiche opgesteld en konden we hartstochtelijk dansen om onze geest vanbinnen te masseren.
Tekst: Robin Maes, Foto’s: Peter Smet / Frontview
De spiertjes losmaken is vanavond een taak voor BOUNDARIES (6). De avond bestaat uit een volledig Amerikaanse lineup. Eerder dit jaar zagen we deze heren in de Trix Club openen voor Bodysnatcher en Spite. Toen kwamen ze met een zeer gezonde dosis agressie op het podium en die zat in geen tijd in de zaal. Het broeierige effect dat de Trix Club op hen had en vice versa werkte mooi. De vertaling naar een aanzienlijk groter podium verloopt stroever.
De no-nonsense set van Boundaries bevat een mix van metalcore en hardcore. Dat merk je ook aan het publiek, met een handvol enkelingen die de brutaalste hardcore-moves in de moshpit brengen. Het sleutelwoord hier is helaas ‘enkelingen’, want echt veel animo in het publiek is er niet. Op het podium doet de band z’n ding met vooral werk van de nieuwste studioworp ‘Death Is Little More’. Daar staat puik materiaal op, maar vanavond wordt dit slordig gebracht.
Vooral de vocalen klinken afwisselend te schel en te slap. Verder is er niks tijdens het halfuur dat grensverleggend is. Extra bemerking voor de zanger: het is best cool als je eens nonchalant je microfoon wegsmijt of laat vallen na een nummer, maar doe dit niet elke keer. Na een tijdje werkte die luide ‘boenk!’ die vaak onverwacht kwam, duchtig op onze zenuwen. Boundaries is lekker in kleine setting, maar nog niet klaar voor het grotere publiek. Er is meer nodig dan dit voor een wauw-effect.
Als er een groep ooit een propagandamachine leek voor alles wat stereotiep ‘America!’ schreeuwt, dan moet het wel GIDEON (8) zijn. De stoere bazen uit Alabama komen met een intro vol country en R’n’B de toon meteen zwoel en gevaarlijk maken. En dan betreden ze het podium. De zanger met een cowboyhoed alsof hij elke stier kan temmen. De drummer met een boerenoutfit en klak waarmee je elke akker perfect sompig krijgt. De gitaristen met warrig, kroezelig haar en een baard die schreeuwt: ‘Get off my property!’.
Het is bijna komisch en karikaturaal, zeker met die backdrop waarop gewoon een gigantische truck met hun naam op staat. En het wérkt. ‘We are from America, if that ain’t f*cking obvious’, schreeuwt de zanger. Hun dansbare, groovy metalcore slaat meteen de sfeer een paar octaven omhoog. Iedereen is even een redneck. Tijd om mijn heupen hun workout te geven in het gezellig agressieve geroezemoes.
Gideon is een act die lekker aan het groeien is en met hun jongste album ‘More Power. More Pain.’ brengen ze duidelijk de songs die het meeste aanslaan. ‘Push It Back’, ‘Take Off’ en ‘Damned If I Do (Damned If I Don’t)’ bevatten riffs en breaks die bewijzen dat elk duwfestijn een serieuze injectie ritme en dansmoves kan gebruiken. De frontman zet regelmatig letterlijk z’n hoedje af en wij doen hetzelfde voor deze gezellig harde en sensueel lage metalcore. Afsluiter ‘No Love/No One’ helpt hebben nieuwe fans te overtuigen, al is het vooral het nieuwe materiaal dat duidelijk blijft plakken.
Bij metalcore-lineups van meerdere bands kunnen wij vaak genieten van de moshpit-crescendo die doorheen de avond plaatsvindt. Bij elke groep die opkomt, denken we: ‘Dit is al een mooie pit, toch?’ en vaak gaan die tot onze verbazing toch steeds groter. Als er ooit een moment was dat we bij het begin van een headliner dacht ‘Holy sh*t!’, dan was het wel bij THE GHOST INSIDE (7). Quasi de helft van de vloer trok alles in beweging. Maar wat wil je ook, als je opent met de uppercut genaamd ‘Death Grip’. De verse single is één van de zwaarste én beste schijven die The Ghost Inside (TGI) ooit geschreven heeft. En of we zijn vertrokken.
Ook bij de tweede song ‘Earn It’, evenzeer van de nieuwe plaat ‘Searching For Solace’, heeft iedereen er duidelijk zin in. De audiomix zit per-féct. De drums van Andrew Tkaczyk zijn superstrak geslagen en zanger Jonathan Vigil is goed bij stem vanavond. De band steekt een moordtempo in de set. Na een halfuur hebben we al negen songs weten passeren. ‘The Great Unknown’ zorgt voor het leukste springmoment, ‘Split’ voor de beste headbangers. Het nieuwe materiaal werkt.
Special effects of ander ongein zit er helaas niet in de set. In een setting als de AB is een portie vuur, confetti, videowall of dergelijke echt wel mogelijk, maar The Ghost Inside heeft niks van dat. Zelfs de lichtshow is niet afgesteld op het materiaal dat wordt gespeeld. Voor een show van dit kaliber mag het écht wel wat meer zijn. Het collectief speelt strak en fans zullen ongetwijfeld alles meebrullen, maar voor onbekenden is dit de meest algemene core-show ooit. Vigil is ook geen frontman die al te gek doet en eigenlijk: als je in een zaal als deze je hele concert lang je jas kan aanhouden, ben je dan wel genoeg aan het bewegen?
Halfweg de set valt alles ook in het publiek wat stiller. ‘Secret’ en ‘Mercy’ lijken ademmomenten en zelfs bij onze persoonlijke favoriet ‘Out Of Control’ vinden we weinig animo rondom. Bassist Jim Riley verdient wel een pluim voor z’n duidelijk zichtbaar enthousiasme. Hij zingt elke tekst mee, ook als hij niet zelf aan de microfoon de clean vocals voorziet. The Ghost Inside is z’n fans wel dankbaar en geeft meermaals ‘bisoux’. Na een uur zitten we aan de zestiende song (zoals we aanhaalden, een moordend tempo zonder pauzes). ‘Aftermath’ brengt prachtige samenzang, net als afsluiter ‘Engine 45’.
Na 70 minuten The Ghost Inside zit de avond erop. Voldaan zijn we zeker, al is het sentiment van ‘het kan wel wat meer zijn’ ook op z’n plaats. Toegegeven, wat TGI vanavond op iets meer dan een uur speelt, spelen andere bands nog niet op een uur en half. Een klaagzang is dus zeker niet nodig, wat gezonde kritiek wel. Strak en smakelijk was het absoluut, visueel mega-interessant niet. Meer metalcore, meer plezier.
