Oplettende lezers die de datum hierboven lezen, zullen zich afvragen of Soulcrusher geen twee dagen duurt. Jawel, maar wegens medische redenen moest uw verslaggever ter plaatse forfait geven op vrijdag en dienden we genoegen te nemen met slechts één dagje concerten afschuimen. Gelukkig was zaterdag ook de dag met de sterkste affiche en kwamen we nog ruimschoots aan onze trekken, net als de rest van deze alweer uitverkochte editie.
Tekst: Morbid Geert - Foto’s: Paul Verhagen
Helemaal alleen verslag uitbrengen is nooit een sinecure, zeker wanneer je twee podia hebt waartussen zonder enige pauze wordt geswitcht en waarbij de kleine zaal meestal uitpuilt boven haar capaciteit. Reken daarbij nog de nood aan een natje en een droogje tussendoor, ontmoetingen met oude bekenden, ... en je krijgt hier en daar al eens een gaatje. Toch deden we ons best om een zo volledig mogelijk verslag te brengen. Konden we wegens omstandigheden onvoldoende van een show meepikken om er een gedegen kwotering aan te geven, dan lieten we die ook eerlijkheidshalve achterwege ...
HOOFDPODIUM
Het Luikse WYATT E. (8) zorgde meteen voor het eerste tripmoment van de dag. Hun unieke sound, waarin doom, psychedelics en oosterse muziek samensmolten, bracht ons in vervoering als dwaalden we rond in een Fata Morgana. Het publiek ging collectief uit de bol op deze wazige, maar tegelijk potige klanken die grotendeels instrumentaal werden gebracht en waarin de sporadische stukjes zang eerder als een extra instrument dienden. Tel daarbij nog de aparte verschijning van dit drietal met hun Midden-Oosterse kledij en lange baarden en je had de perfecte combinatie om er een muzikaal feestje van te maken. In trance worden gebeukt, je maakt het niet alle dagen mee ...
We werden voordien al nooit echt overtuigd door het Utrechtse THROWING BRICKS (7) en dat gebeurde ook nu niet. Hun mix van sludge, hardcore, noise en screamo mocht dan erg intens heftig zijn en de intensiteit en agressie van deze heren is live zeker overtuigend, maar inhoudelijk bood het ons niet zo veel. Veel te veel hardcore-gericht naar onze zin, zeker de zang die ook nog eens een meer dan flinke stempel op de totaalsound zette. Nodeloos te zeggen dat we niet de ganse rit uitzaten ... al waren andere mensen daar wellicht blij om, want ruimte was wel heel schaars tijdens deze show!
De loodzware funeral doom/sludge van FÓRN is op plaat al niet bepaald het spannendste gegeven, maar live bleek de band uit Boston zelfs nog net iets saaier. Heavy, dat wel, maar er gebeurde zowel muzikaal als visueel niks en dat leek ons het ideale moment om even aan de inwendige mens te denken. Later die avond zou het niet meer lukken ...
De verwachtingen waren hooggespannen voor de Mechelaars van POTHAMUS (9), die inmiddels ook in Nederland graag geziene gasten zijn. De tijd dat ze heel hard hun stadsgenoten van Psychonaut achterna liepen, heeft niet lang geduurd, want al heel snel stippelden zij een eigen traject uit. Dat legt hen geen windeieren, want inmiddels zitten ze bij het toonaangevende Pelagic Records en loopt hun tweede album ‘Abur’ als een trein. De songs hiervan bepaalden dan ook het leeuwendeel van hun set. Ondanks de spaarzame bezetting als trio namen ze wel moeiteloos het podium in en sleepten ze ons mee op ontdekkingsreis door hun wondere wereld van loodzware, maar toch door gedurfde progmomenten en vreemde plotwendingen dooraderde sludge/post-metal. Dat werd onderbouwd met potige tribal drums (die Mattias mept er nog niet naast!), terwijl zanger/gitarist Sam zich zweverig over het podium bewoog. Een bezwerende en meeslepende set die het ganse publiek leek te hypnotiseren, topklasse!
Hoe noem je zoiets als ORANSSI PAZUZU (9)? Gestructureerde chaos? Psylocybine black metal? Maakt niet uit, feit was dat de flippende Finnen weer helemaal uit hun dak gingen (en wij met hen!) op hun extreme Kraut metal van het puurste soort. Aan conventies had deze band altijd al het lak, zowel op plaat als live, maar ze wisten er wel de tent mee op te zwepen tot het uiterste. De helse vocalen van frontman/gitarist/meesterbrein Jun-His leken recht vanuit de onderwereld te echoeën, terwijl naast hem gitarist/synthspeler Ikon als een dolleman tekeer ging op zijn instrumenten en blootvoets het hele podium overwalste. De bassen dreunden door de tent en vibreerden los door je ballen, wat maakte dat je nog meer werd ondergedompeld in deze waanzinnige geluidservaring.
BLOOD INCANTATION (10) bewees nogmaals een gerechtvaardigde headliner te zijn. Nadat ze vorig jaar wereldwijd doorbraken met ‘Absolute Elsewhere’ staat er geen maat meer op hun opwaartse mars. Die perfecte combinatie van death metal, prog en Krautrock doet ons telkens weer denken dat Morbid Angel de sponde deelde met Pink Floyd en daarna hun liefdesbaby op het podium gooiden. Voordat ze op tournee vertrokken, hadden we enigszins schrik dat ze ‘Absolute Elsewhere’ live in een verknipte vorm zouden brengen, terwijl dit net een album is dat er enkel bij gebaat is dat je het integraal uitluistert. Daarom waren we ook maar wat blij dat ze, net als in bij de voorjaarstournee, het hele zaakje naadloos brachten. Niet enkel naadloos, ook foutloos, wat geen sinecure is met wat er allemaal gebeurt in de songs! Bulderende blastbeatpassages zo perfect laten overvloeien in spacey ambientstukken en weer terug, niet iedereen zou het zo maar even kunnen! Maar ja, dat is dan ook waarom de band plots zo gegroeid is. Het contrast met het oude werk was wel hoorbaar toen ze na de drie hoofdstukken van ‘The Stargate’ en van ‘The Message’ de oudere songs ‘The Giza Power Plant’ en ‘Obliquity Of The Ecliptic’ speelden. Heel sterke death metal, dat wel, maar toch minder pakkend dan hun recentste werk. Hoe dan ook, hierna konden we met een grote grijns op onze bek de nacht weer in, de hemel afturend naar leven van buitenaf.
KLEINE ZAAL
De Rotterdammers van GAVRAN (6) mochten de spits afbijten en kwamen hun nieuwe album ‘The One Who Propels’ voorstellen. Hun post-doom/rock/metal leek hier en daar wat geënt op Amenra (zij het in een snellere versie), maar live vielen ze toch een paar maten te licht uit. Weinig geïnspireerde songs die weliswaar niet slecht gespeeld werden, maar waarbij de zanger met zijn biggetjeskrijsen de soufflé verder deed inzakken.
Om PREDATORY VOID (8) te zien moest je goed op tijd zijn, want de kleine zaal puilde echt uit van het volk. En terecht, want de band stond als een huis. In 2022 zagen we het gezelschap hier op Soulcrusher nog hun eerste show spelen, waarbij ze uit de bus kwamen als ‘een aardige beginnende band’. Inmiddels zijn ze uitgegroeid tot een heel ander beest, dat in 2023 met ‘Seven Keys To The Discomfort Of Being’ meteen erg sterk uitpakte en sindsdien live enorm groeide. Tja, met leden van Amenra, Cobra The Impaler, Cross Bringer en Carnation is dit naar Vlaamse begrippen een ‘superband’ en die rol maakten ze op het podium weerom waar. De mix van black en death metal met sludge sloeg kraters en kwam intens schroeiend uit de verf. Met zangeres Lina R hebben ze trouwens een brulboei vol zelfvertrouwen die zich de longen uit het lijf kon krijsen, maar in de rustige stukken verrassend onschuldig overkwam. Sowieso het tweede hoogtepunt van de dag dat door een Belgische band werd verzekerd!
SIJJIN (8) werd opgericht door ex-Necros Christos frontman Malte Gericke, die een Baskische gitarist en drummer mee in bad trok. Tekstueel bleven de Sumerische mythern belangrijk, maar muzikaal gezien was het een hele ommezwaai: snedige death/thrash die als een dolle om zich heen maait, maar toch het occulte sfeertje behield. De invloeden van de oude Morbid Angel en Possessed waren goed hoorbaar en zorgden ervoor dat Sijjin de meest old school klinkende band van de dag was. Niks moeilijks, gewoon lekker gaan was het motto ... en dat werd gewaardeerd door het publiek, dat gedurende de ganse set als een gek stond te headbangen. En als je dan een gitarist hebt die tijdens zijn solo’s kan staan shredden als Trey Azagthoth, dan kan het helemaal niet meer stuk.
Het Franse FANGE mixte industrial, hardcore, death metal en sludge tot een stampende brok agressie. Best wel heftig, maar toch kon de band onze aandacht niet lang vasthouden. Zeker de geforceerde zang maakte dat we al snel afhaakten, zeker als er nog een vleugje rap in naar boven kwam. Nee, dan liever al een goed plekje voor Oranssi Pazuzu zoeken in de grote zaal!
Een band waar we graag iets meer van hadden gezien dan de paar nummertjes die we konden meepikken alvorens ons te laten overdonderen door Blood Incantation, is zeker wel HEALTHYLIVING. Deze donkere doomrockers uit Edinburgh, met onder andere Scott McLean (Ashenspire, ex-Falloch) in de gelederen, bracht elementen uit post punk, goth, doom en post rock samen tot een moeilijk te definiëren geheel, maar wat we hoorden, smaakte wel naar meer. Blikvanger was trouwens de Spaanse zangeres Amaya López-Carromero (Maud The Moth), die erg gevoelig en melancholisch, maar ook wild en baldadig uit de hoek kon komen. Wat ons betreft mogen ze terugkomen, zodat we de volledige show kunnen meepikken!
U leest het, het werd een erg gevarieerde dag met voor elk wat wils. Combineer dat met een aangenaam publiek (dat stil kon zijn tijdens de nummers, en dat in Nederland!) en een prachtig zalencomplex vol gezellige hoekjes, en je hebt een geslaagd festival. Toch hebben we één punt van kritiek waarvan we hopen dat de organisatie er iets mee doet. Er zit namelijk geen minuutje tussen de bands in de verschillende zalen, waardoor je bij een wissel altijd wel het einde van de ene band, dan wel het begin van de volgende mist. Boek een bandje minder en laat er telkens vijf minuten tussen, daar maak je heel wat mensen blij mee!
