Dik feestje op ROCK HERK

Het 'grootste kleinste festival van het land' vierde zijn veertigste verjaardag en daar mocht Rock Tribune uiteraard niet op ontbreken. Rock Herk mag zich dan al jaren niet meer profileren als een puur rock- of metalfestival en trekt qua programmering liever de licht eclectische kaart met ook dance, hip hop, singer-songwriter en elektro, het hardere werk krijgt toch nog steeds een prominente plek toegewezen. Ondanks onze eigen brede smaak en fijne shows van uiteenlopende acts als The Afghan Whigs, Glints, Goose en Bluai, spreekt het uiteraard wel voor zich dat we ons in dit verslag toespitsen op de wat meer rockende bands en zo toch wat trouw blijven aan de ziel van ons geliefde blad. Eén ding staat echter als een paal boven water: het was een verdomd dik feestje daar in Herk!

Tekst: Frederik Cosemans - Foto's: Istvan Bruggen

Het terrein van Rock Herk is in feite onderverdeeld in vier stukken, elk met hun eigen podium: de 'Main Stage' huisvest de iets commerciëlere en meer radiovriendelijke acts, de aan de overkant van de straat gelegen 'Club' is meer de plaats voor de liefhebber van de underground (en bij uitbreiding dus het iets stevigere werk). In het aansluitende Park Olmenhof, de originele locatie van het festival, vinden de dansliefhebbers hun gading in het toepasselijk getitelde 'Dansbaar' en de zojuist al vernoemde straat fungeert als vierde podium en is dé plek bij uitstek voor de kleine, maar bijzonder intense shows.

Het is op deze 'Street' dat onze muzikale dag begon met WASTE (9), een jonge act uit Antwerpen/Aarschot die met hun felle mix van noise, punk/hardcore en soms zelfs wat sludge meteen zwaar indruk maakte. Met een fenomenale power, een stel kloten om in te kaderen en het meest ronkende basgeluid van de dag sloopten deze heren en dame zowel het podium (dat er eigenlijk niet was) als het publiek en waren we meteen ook al getuige van heftige taferelen die dit weekend niet meer vaak overtroffen zouden worden. Wie na Waste nog niet wakker was, kon wellicht niet meer gered worden.

Op de Main Stage was het daarna de beurt aan MOJO & THE KITCHEN BROTHERS (7), een eveneens nog jonge act die muzikaal echter uit een heel ander vaatje tapt. Met maar liefst drie gitaristen en (voor de gelegenheid?) twee drummers in de gelederen doen deze jongens eerder de roemruchte sixties en seventies herleven, al wordt het heden natuurlijk ook niet uit het oog verloren. In hun sound hoorden we uiteenlopende invloeden gaande van Pink Floyd en Black Sabbath tot het steeds onvoorspelbare King Gizzard And The Lizard Wizard, al probeerde men toch vooral hun eigen ding te doen. Het leverde een interessante set op die bij momenten misschien nog net iets te veel vrijblijvend voortkabbelde. De stevigere segmenten zaten vaak wél al goed en lieten er geen twijfel over bestaan dat deze band enorm potentieel heeft. In de gaten houden dus!

In de Club gingen we vervolgens ons licht eens opsteken bij YESNOMAYBE (5), (weeral) jonge snaken die zichzelf omschrijven als een stelletje aandachtshoeren met een permanente identiteitscrisis. Tja, daar valt inderdaad wel wat voor te zeggen, want met muziek die schippert tussen meezingpunk en hardcore, songs met veelzeggende titels als 'Hypnagogic' en 'Fuck The Police' en een zanger die zich drie keer ruiger gedraagt dan de muziek eigenlijk is (en dan ook nog eens, heel erg rebels op zijn Eddie Vedders, in de stellingen klimt), wil je immers gehoord en gezien worden. Attitude mag en moet er zeker zijn, maar dan moeten de songs natuurlijk wel navenant zijn. Daar knelde in onze ogen het schoentje, want als een cover van 'The Pope Of Dope' (The Subs) redding moet brengen, spreekt dat eigenlijk voor zich. Het publiek wist er zeker raad mee, ons liet het allemaal Siberisch koud.

Eveneens in de Club bracht RONKER (8), Vlaanderens eigen speednoise band, gelukkig wat echte ballen en gevaar terug. Heel erg bekend zijn we niet met het werk van deze heren, maar hun explosieve cocktail van noise, punk en alternatieve metal zoals pakweg Helmet beviel ons opperbest. Ook hier weer rauwe energie en een enorme dosis attitude, maar dit keer geruggensteund door sterke songs met hooks en weerhaken. 'Professional Facebreaker' zette dan ook meteen de toon en de underground hitjes 'Slow Murder' en 'Goliath' brachten het talrijk aanwezige publiek vlotjes tot een kookpunt. Misschien toch maar eens deftig het debuut 'Fear Is A Funny Thing, Now Smile Like A Big Boy' checken.

Op de Main Stage stond ondertussen MILLIONAIRE (7), geesteskind van voormalig enfant terrible Tim Vanhamel, klaar om er een dikke lap op te geven. Enfin, dat leek ons toch het plan te zijn. Twintig jaar geleden behoorde de band tot de absolute lievelingen van de vaderlandse rockscene en waren grootheden als Queens Of The Stone Age en Muse uitgesproken fan, vandaag lijken die tijden toch ietwat gepasseerd. Versta ons niet verkeerd, Millionaire speelde op zich goed en gedreven, maar het leek toch allemaal net wat minder te vlammen en te vonken dan vroeger. Zelfs 'Champagne', destijds toch een lekkere rocker, klonk vlakjes en zelfs wat gedateerd. Tijden veranderen, zullen we maar zeggen.

Na de broodnodige versterking van de innerlijke mens belandden we terug in de Club om het boze duo DOODSESKADER (6) aan het werk te zien. Beetje een raar en moeilijk te plaatsen beestje, dat eskader. Moeilijk te vatten ook, want met flarden hip hop, sludge, hardcore en grunge zijn deze heren absoluut niet voor één gat te vangen en worden alle grenzen van het begrip 'heavy' opgezocht. Dat klinkt natuurlijk prachtig op papier en zo nu en dan ontwaarden wij ook geweldige en oprecht pikzwart klinkende stukken, maar vaak wisten we toch niet goed wat we nu precies mee moesten doen. Op den duur leek het duo ook ietwat in herhaling te vallen en hadden we de zware, pompende baslijnen en de vocale schuimbekkerij ook wel wat gehad.

Ondertussen was de tent van de Main Stage tot de nok, en ver daarbuiten, gevuld voor het (naar verluidt) allerlaatste concert van RAKETKANON (9). Raketkanon? Zijn dat niet die hippe en prettig gestoorde Gentse sludgers die al vier jaar uit elkaar zijn? Klopt, maar voor de veertigste verjaardag van het 'festival dat in hun DNA verweven zit' kwam men graag nog eens een keertje samen om af te sluiten in stijl, iets wat men destijds naar eigen zeggen toch niet naar behoren had gedaan. We zeggen het eerlijk, destijds konden de exploten van Raketkanon ons allerminst boeien. Het was te hip, te arty farty en te gespeeld, althans in onze ogen. Ietwat terughoudend gingen we dan toch maar eens een poolshoogte nemen en wat bleek? De mayonaise pakte dit keer wel! Akkoord, in het begin kregen we nog wel een beetje het heen en weer van de overactieve, compleet uit zijn dak gaande toetsenist, maar de formidabele muur van geluid, de groovende en vermorzelende riffs en de aanstekelijke performance van frontman Pieter-Paul Devos (die overigens meer in het publiek lag dan op het podium stond) deden uiteindelijk toch hun werk. Daar stonden we zelf een beetje van te kijken, want in wezen deed Raketkanon nog exact hetzelfde als destijds. Soms kan het kwartje laat vallen en heel af en toe valt het dus pas tijdens het slotakkoord. Een waardig afscheid, al zal daar het laatste woord nog niet over gezegd zijn!

Na de triomftocht van Raketkanon trokken we een laatste keer naar Club en ook daar had zich alweer een grote menigte verzameld, dit keer om de donkere post punk van WHISPERING SONS (8) te aanschouwen. De band rond de ultrarokerig klinkende zangeres Fenne Kuppens is ondertussen uitgegroeid tot een act met internationale allure en dat was dan ook te merken. Professioneel en uitgekiend, maar nog steeds rauw en eerlijk bracht men een bloemlezing uit hun drie albums en zoog men de tent mee in een donkere, wazige vibe die soms zelfs wat hypnotiserend werkte. De nadruk lag natuurlijk op het recent verschenen 'The Great Calm', maar met nummers als 'Satantango', 'Alone' en 'Surface' kwamen ook de liefhebbers van het eerdere werk goed aan hun trekken. Puike show en een prima afsluiter (althans voor ons) van een gezellige eerste dag.

Op zaterdag leek de loden zon, die vrijdag nog af en toe achter een wolkje verdween, zowaar nog harder te branden en te steken en dus gingen we met een ietwat loom en vermoeid gevoel even het na tien jaar opnieuw gereïncarneerde CAMPUS (6) checken. Hun melodieuze hardcore/screamo/metalcore kon, ondanks het prima geluid en de gedrevenheid van de bandleden, echter weinig boeien en dus hielden we na een twintigtal minuten voortijdig voor bekeken. Onder licht gedruppel, dat werkelijk aanvoelde als een verkwikkende douche, begaven we ons terug naar de Street om het eigenzinnige duo PRUILLIP (8) te aanschouwen. Dit uit Annelies Van Dinter (Takh, Echo Beatty) en Louis Evrad (Ottla) bestaande duo ging met vuile drones, rauwe, experimentele sludge en ijle, met distortion doordrenkte vocalen volop voor een aanslag op de zintuigen en deed op een gegeven moment zelfs de hemel finaal opensplijten. De regen viel tijdens hun set met bakken uit de lucht (wat de terreinen in ware modderpoelen veranderde) en even leek het erop dat het binnenstromende water roet in het eten zou gaan gooien. Dat laatste bleef gelukkig uit en Pruillip kon de volle veertig minuten hun op Earth en Kylesa geïnspireerde lawaai op het enthousiaste publiek uitspuwen. Sterk!

Met PREDATORY VOID (7) waren we aanbeland bij de hardste en meest extreme act van het weekend. De band, met leden van oa. Amenra, Cobra The Impaler en Carnation in de gelederen, ging er stevig tegenaan en hun zware blackened sludge wist muzikaal zeker te overtuigen. Over de screams van vocaliste Lina R. waren we echter wat minder enthousiast en naarmate de set vorderde, klonken deze nogal monotoon en storend (de sporadische cleane fragmenten kwamen dan wel weer goed uit de verf). Ondanks de tomeloze inzet van de band liet de publieksreactie het toch ook een beetje afweten. Een flink stuk van de aanwezigen wist er zeker raad mee, maar voor minstens evenveel anderen was het wellicht toch een brug te ver en iets te veel 'metal'.

Het gemaskerde collectief B R I Q U E V I L L E (9) tekende daarna voor het beste, zwaarste en meest verpletterende geluid van de dag (en bij uitbreiding het hele weekend). De bezwerende, meditatieve en grotendeels instrumentale post metal/sludge had daardoor het effect van zorgvuldig getimede mokerslagen en de aardig volgelopen Club werd dan ook compleet weggeblazen. Briqueville ging voor de totaalervaring en legde de lat torenhoog voor alles wat er nog komen moest.

Ook PSYCHONAUT (8), momenteel één van de populairste hardere acts in België, had het moeilijk om nog over het geweld van B R I Q U E V I L L E heen te gaan. Niet dat de band een slechte beurt maakte, integendeel, daar is de trio Thomas, Stefan en Harm inmiddels een te goed geoliede machine voor. Er werd hard, precies en doorleefd gespeeld en qua publieksinteractie en show toonde Psychonaut zich uiterst professioneel. Nummers als 'Violate Consensus Reality', 'All Your Gods Have Gone' en uiteraard de imposante afsluiter 'The Fall Of Consciousness' zijn inmiddels gemeengoed geworden in de vaderlandse heavy scene en werden liefdevol omarmt door het talrijk binnengestroomde publiek. Sterke show, precies zoals we dat van deze heren gewend zijn.

Daarna was het op de Main Stage tijd voor een flinke portie nostalgie met het Ierse THERAPY? (9). Wie was er in de jaren negentig immers geen fan van het sympathieke trio en toplaten als 'Nurse', 'Troublegum' en 'Infernal Love'? De band lijkt goed te beseffen dat de meeste mensen nog steeds zitten te wachten op nummers uit de hoogdagen en dus werd er met onsterfelijke krakers als 'Teethgrinder', 'Potato Junkie', 'Die Laughing', 'Screamager', 'Stories', 'Diane' (gebracht in de orignele versie van Hüsker Dü) en 'Nowhere' royaal uit deze periode geput. Een setlist vol krakers (netjes aangevuld met recenter werk), bakken spelplezier en een enthousiast publiek waren de ingrediënten voor een van dé feestjes van het weekend, zeg dat wij het gezegd hebben. Toen de band vijf minuten voor tijd afscheid nam van het laaiend enthousiaste publiek, werd hen even duidelijk gemaakt dat er nog voldoende tijd was voor een extra nummer. Ietwat verrast door deze aankondiging en niet meteen wetende wat te doen, trakteerde het trio ons dan maar op een scheurende versie van 'Breaking The Law' van Judas Priest. Zomaar, omdat het kon!

Ondertussen was het tijd om finaal het licht uit te doen en wie kan dat ondertussen beter dan nationale trots BRUTUS (9)? Wat kunnen we nog zeggen over deze band dat nog niet talloze keren eerder is gezegd en wellicht nog talloze keren herhaald zal worden? Dat Stefanie Mannaerts en haar twee kompanen ondertussen op het allerhoogste niveau opereren? Dat men overal waar men komt een waar heldenonthaal krijgt? Dat men ondertussen strakker speelt dan de bips van Taylor Swift? Dat de songs van het onvolprezen 'Unison Life' zich onlosmakelijk in het brein van elke serieuze rocker hebben genesteld? Ach, dat weet iedereen immers al lang. Kort gezegd, Brutus kwam, zag en overwon andermaal met een setlist die grote gelijkenissen met die van Graspop vertoonde en gaf het gros van de concurrentie vlotjes het nakijken. Met een knaller afsluiten, noemt men zoiets!