Midden december is het voor liefhebbers van extreme muziek steevast verzamelen geblazen voor de jaarlijkse editie van Eindhoven Metal Meeting. Het festival kon de voorbije twee jaar vanwege COVID helaas niet doorgaan waardoor velen op hun honger bleven zitten. De oorspronkelijk geplande affiche van 2020 bleef gelukkig voor het grootste gedeelte intact, aangezien de meeste bezoekers hun kaartje hadden bewaard. Het bordje ‘uitverkocht’ prijkte dan ook beide dagen aan de ingang. Letterlijk iedere show bijwonen was met slechts twee medewerkers uiteraard onmogelijk. Hierdoor zijn de verslagen van vooral de optredens van de meer speed/thrash gerichte metalbands komen te sneuvelen. Desondanks hebben we met dit verslag toch getracht om een goed beeld van het festival te schetsen.
Tekst: Steven Willems en Morbid Geert - Foto’s: Tomy Devogelaere en Paul Verhagen
VRIJDAG 9 DECEMBER 2022
Main Stage (Grote zaal)
Het oer-Hollandse THE MONOLITH DEATHCULT (8) neemt zichzelf voor geen meter serieus (een roze drinkfles on stage? Komaan!), maar hun muziek komt wel degelijk altijd serieus binnen en dat was nu niet anders. De band heeft natuurlijk een eigen stijl ontwikkeld door een vette cocktail van botte death metal, industrial en avantgarde te serveren waarin fans van zowel Nile, Fear Factory, Laibach als Ministry zich in kunnen vinden, zolang ze maar een beetje een open geest hebben. Nu bevatten hun songs natuurlijk erg veel samples, waardoor je je bij momenten de vraag kan stellen of de heren het zichzelf niet wat té makkelijk maken. Maar toch, dit knalde op je in als een ‘Fist Of Stalin’. Ondanks het vroege uur stonden er dan ook heel wat fans compleet uit hun dak te gaan op dit ragfestijn, en wij zagen dat het goed was. (MG)
CHAPEL OF DISEASE (8) krijg je niet bepaald vaak te zien in de Benelux en was vrijdag ergens een beetje de vreemde eend in de bijt op het hoofdpodium. Hun grillige en soms heel progressief klinkende death metal waar vaak het contrast wordt opgezocht tussen zachte en heftige momenten en waarbij weleens een zijsprong durft te worden gemaakt in de richting van rock en blues, is geen muziek die heel toegankelijk is en gemakkelijk in het gehoor ligt. Fans van de band genoten echter duidelijk van de muziek waarbij de nadruk vooral lag op hun jongste langspeler ‘...And As We Have Seen The Storm, We Have Embraced The Eye’, een plaat die ondertussen echter ook alweer meer dan vier jaar oud is. (SW)
Het was al meer dan tien jaar geleden dat we GOD DETHRONED (8) nog eens aan het werk zagen, en dit optreden deed ons spontaan opnieuw realiseren wat een goede band dit eigenlijk toch wel is. Nummers als ‘Villa Vampiria’, ‘Soul Sweeper’, het oeroude ‘Christ Carnage’, ‘Illuminati’, ‘Serpent King’, ‘Boiling Blood’ werden namelijk met zowel bijzonder veel agressie als precisie gebracht. Daarbij houdt de muziek steeds mooi het midden tussen zwartgeblakerde death/thrash en black metal. God Dethroned lijkt ergens aan een derde carrière te zijn begonnen. De band tekende onlangs een nieuw platencontract en brengt in februari volgend jaar een nieuw album - ‘Asmodevs’ - uit. Na hun show in Eindhoven vertrok de band vrij snel aangezien ze de volgende dag in Colombia de aftrap gaven van een Zuid-Amerikaanse tournee samen met Sinister. (SW)
Een band die ons nog nooit heeft teleurgesteld, maar na dik dertig jaar carrière nog altijd beter lijkt te worden, is het Griekse ROTTING CHRIST (9). Hun atmosferische dark/black metal sleepte een bomvolle zaal mee zoals niemand dat al deed of nog zou doen op vrijdag. Als een strak geoliede machine knalden ze hun songs de zaal in, en met heftige nummers als ‘Elthe Kyrie’ werden we alsmaar verder opgezweept. De stemming zat er dan ook helemaal in en een zee van vuisten ging de lucht in, als één groot metal legioen. En al zat die flow er goed in, toch wisten ze hun set spannend te houden door er zo’n bezwerende tribalsong als ‘Apage Satana’ of het mystieke ‘In Yumen – Xibalba’ tussen te gooien. Afsluiten deden ze in stijl met de klassiekers ‘King Of A Stellar War’ en ‘Non Serviam’. (MG)
Het was tot een paar dagen van tevoren een beetje afwachten of de show van de Britse doomlegende MY DYING BRIDE (8) effectief zou doorgaan. De band had immers de voorbije jaren naast tal van shows eveneens hun hele Europese tournee geannuleerd. Een paar weken terug stond de band echter op het podium van het Damnation festival in het VK, en zodoende hadden we goede hoop. My Dying Bride was gelukkig present en trapte verbeten af met de klassieker ‘Your River’. Van in het begin van hun show zat eigenlijk alles goed ... een zwaar en massief maar toch helder geluid, evenals een perfecte balans waarbij de viool-, toets-, gitaar- en zangpartijen helemaal perfect zaten. Frontman Aaron Stainthorpe liet weten dat dit hun derde show was in meer dan vijf jaar, maar beperkte voor de rest de communicatie met het publiek tot een absoluut minimum. Absoluut hoogtepunt van de set was het oudje ‘The Cry Of Mankind’ dat bijzonder enthousiast werd ontvangen en waarbij Aaron zichzelf helemaal gaf. Het nummer was het begin van een mooi sluitstuk dat met het heavy ‘She Is The Dark’ en het heerlijke ‘Turn Loose The Swans’ in stijl werd gebracht. Een fijn weerzien! (SW)
Slechts een handvol mensen zag ooit echt de gezichten van het Poolse MGŁA (9), maar hun muzikale werk wordt duidelijk bij alsmaar meer mensen populair. Waar andere jaren veel mensen vertrekken na een headliner als My Dying Bride, stond de zaal nog steeds afgeladen vol voor de atmosferische doch misantrope post-black metal van het anonieme combo. En terecht, want hoewel sommige mensen zich niet kunnen vinden in de vaak repetitieve gitaarriffs van de band, zit er wel degelijk verrassend veel gelaagdheid in de songs als je de moeite doet ze te doorgronden. En dan het polyritmische spel van die drummer, dat is als van een andere wereld! Elke hand en elke voet neemt een ander ritme, maar alles klopt … De songs van de band zijn dan wel titelloos, maar neem maar van ons aan dat al hun beste nummers passeerden. En oké, ze zijn erg statisch op het podium, maar we werden echt wel omvergeblazen door hoe ze zo strak speelden als het vel van Madonna deze dagen opgespannen staat! Een terechte afronder van dag één … (MG)
District 19 Stage (Kleine zaal)
Duitse vrienden hadden ons op voorhand aangeraden om zeker de Duitse death metalband FINAL BREATH (7,5) eens te checken. Zogezegd, zo gedaan, en daar hadden we zeker geen spijt van want als binnenkomer van het festival op zaterdag was deze kennismaking meer dan aangenaam. Final Breath speelt vrij toegankelijke en gemakkelijk in het gehoor liggende death metal die nuchter beschouwd niets echt spectaculairs biedt, maar wel weet te zorgen voor een prima sfeertje. Nummers als ‘Agonized, Zombiefied And Necrotized’, ‘Let Me Be Your Tank’ of de stevige afsluiter ‘To Live Is To Die’ werkten alvast prima. Hun bassist krijgt van ons trouwens ook de prijs voor de meest enthousiaste speelplezier-grijns van het hele weekend. (SW)
Het uit Tilburg afkomstige ANTROPOMORPHIA (8) draait al meer dan 30 jaar mee in de Nederlandse underground scene. De band speelde in Eindhoven een ware thuismatch want de kleine zaal was mooi volgelopen met fans en nieuwsgierigen. Ferry Damen en zijn kompanen hebben duidelijk tonnen ervaring en brachten in drie kwartier een mooie doorsnede van hun carrière waarbij zowel een oudje als ‘Chunks Of Meat’ als venijnige nummers zoals ‘Merciless Savagery’ en ‘Sermon Ov Wrath’ in de set zat. Live deed Antropomorphia ons bij momenten wat aan het werk van Bölzer denken ... De band heeft net als deze Zwitserse formatie iets overrompelend en zeer neergeestig in hun muziek dat je als luisteraar niet onberoerd laat en waarbij een kil gevoel niet vreemd is. Afsluiter ‘Cathedral Ov Thombs’ maakte een einde aan een goed optreden. (SW)
SCHIRENC PLAYS PUNGENT STENCH (8) zaagt nog altijd van even dik hout planken als begin jaren 90. De voormalige hoofdman van Pungent Stench moet (vanwege een dispuut over de rechten van de bandnaam) dan wel onder dat vreemde vaandel opereren, maar laat er duidelijk zijn slaap niet voor en doet gewoon zijn ding. Dat was het spelen van moddervette deathgrind zoals ze die vandaag niet meer kunnen maken. Iets wat hen heel goed afging, want ook al heeft Martin Schirenc nu andere mensen om zich heen, het is toch hij die de sound bepaalt met zijn crunchy gitaarstijl en ranzige grunts. Het werd een feest van herkenning met zieke werkstukjes als ‘Dead Body Love’, ‘Sick Bizarre Defaced Creation’ en andere klassiekers uit de oude doos, al werd dat aangevuld met wat minder oude songs als het wat bluesy ‘Viva La Muerte’ of ‘Daddy Cruel’. Vet feestje! (MG)
ZATERDAG 10 DECEMBER 2022
Main Stage (Grote zaal)
De Belgische death metalband CARNATION (8) hebben we de voorbije jaren al talloze keren aan het werk gezien en stelt live eigenlijk nooit teleur. Het vijftal heeft een drukke zomer achter de rug waarbij tal van festivals in het binnen- en buitenland werden aangedaan. Je merkte dan ook gewoon dat er een strakke en geroutineerde band op het podium stond met muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn en die hun set op een professionele manier brachten. Krakers als de opener ‘Iron Discipline’, de nieuwe single ‘Stench Of Death’, ‘Plaguebreeder’, het zeer aanstekelijke en haast groovy ‘Chapel Of Abhorrence’ of het snelle ‘Necromancer’ werden goed gebracht en ook enthousiast opgepikt door het talrijk opgedoken publiek. (SW)
Vlak voor de show van LEGION OF THE DAMNED (8) kregen we backstage alvast twee nieuwe nummers te horen die op ‘Poison Chalice’ - het nieuwe album dat eind mei 2023 gaat verschijnen - staan. De songs laten een ietwat nieuwe richting horen waarbij gretig wordt uitgepakt met gitaarsolo’s en waarbij naast de nodige agressie ook opvallend veel ruimte is voor melodie. Nieuw materiaal kregen we in Eindhoven nog niet gepresenteerd, wel een set vol lekkere oudjes zoals ‘Werewolf Corpse’, ‘Taste Of The Whip’ en ‘Slaves Of The Southern Cross’. Tijdens het eerste nummer kampte de band met een slecht geluid, maar dat werd gelukkig al heel snel rechtgezet. (SW)
Tussen al het death metalgeweld op het hoofdpodium stond het Noorse DJERV (8) er een beetje verloren bij, als de vreemde eend in de spreekwoordelijke bijt. Dat zorgde ervoor dat de rangen in de frontlinie flink uitgedund waren, gezien het grootste deel van de death metalfans de heavy rock/metal van deze Noren niet konden waarderen. Jammer voor henzelf en voor de band, want die gaven het beste van zichzelf en maakten er een heus feestje van! Zelf hadden we gedacht eerst een kwartiertje te gaan kijken en dan richting Nightfall te trekken, maar uiteindelijk bleven we de hele set uitzien met een brede grijns op de smoel. Want fuck, wat was dit entertainend! Natuurlijk hebben ze in frontvrouw Agnete Kjølsrud een serieuze blikvanger, die weet hoe ze een publiek moet aansturen. Met haar haren opgestoken als twee grote witte horens liep en kroop ze over het podium, sluipend als een leeuwin en ‘in for the kill’, om even later in pitteleer en met een dikke sigaar rond te paraderen. En wat een stem, of ze nu gewoon zong of wild ging schreeuwen, dit was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken! Wat ons betreft alleszins dé verrassing van het weekeinde. (MG)
Als death metalliefhebber kan je een band als BENEDICTION (9) eigenlijk alleen maar een warm hart toedragen. De bandleden lieten zich doorheen de dag vaak in het publiek blikken, leken altijd te vinden voor een praatje en zijn gewoon ‘one of the guys’. Die sfeer weten ze ook moeiteloos op het podium neer te zetten. Benediction kwam steeds heel sympathiek over, zocht voortdurend het contact met het publiek op en heeft met Dave Ingram ook nog eens frontman met tonnen charisma. Met zijn uitspraken over het Brits elftal en de slechte Franse wijn had hij de lachers voortdurend op zijn hand. De band gaf eerder dit jaar op Alcatraz al een sterk optreden, maar deed er in Eindhoven nog moeiteloos een schepje bovenop. Het feit dat er in Nederland resoluut werd gegaan voor heel wat meer oeroud materiaal zoals ‘Subsconcious Terror’, ‘Vision In The Shroud’, ‘Foetus Noose’, ‘Jumping At Shadows’ en ‘Nightfear’ zit daar ongetwijfeld voor iets tussen. Samen met Rotting Christ wat ons betreft definitief de beste show van het weekend. (SW)
De studioalbums van UNLEASHED (7) kunnen we steeds goed smaken. Live valt de band echter vrijwel altijd een beetje tegen en dat was in Eindhoven niet anders. De grote boosdoener is daarbij dat heel eenvoudig gestructureerde songs zoals ‘The Longships Are Coming’, ‘You Are The Warrior!’ of ‘I Have Sown Allegiance’ gebaseerd zijn op één enkele riff die steeds herhaald wordt. Het viel ook op dat oude songs zoals ‘To Asgard We Fly’, ‘Into Glory Ride’ en ‘Before The Creation Of Time’ veel enthousiaster werden ontvangen dan jonger werk. Unleashed bracht hun set met een vriend die inviel aangezien hun drummer Anders zijn been had verwond tijdens een ongeval met zijn motor. De beste man bracht het er echter goed vanaf en klonk alsof hij al jaren in de band zat. (SW)
Al wie SUFFOCATION (8) tijdens de zomer op één van de vele festivals aan het werk had gezien, had het er nadien over hoe gedreven de band op het podium stond. Het schepte eveneens vrij hoge verwachtingen voor hun headline-show in Eindhoven. De intensiteit van hun concert op Alcatraz werd niet helemaal gehaald, maar Suffocation wist wel moeiteloos te overtuigen en de vermoeidheid uit het publiek te schudden. Dit optreden werd oorspronkelijk aangekondigd als de afscheidsshow van Frank Mullen, maar die was er zoals verwacht niet bij. Zijn vervanger Ricky Myers, die ondertussen al enkele jaren de honneurs waarneemt, hoeft echter niet voor hem onder te doen. Het debuutalbum ‘Effigy Of The Forgotten’ is een ware klassieker in het genre en daar werd dan ook - evenals ‘Pierced From Within’ - gretig uit geplukt. Het geluid was perfect en de band bracht heel het zaakje strak en enthousiast. Een meer dan waardige headliner dus. (SW)
Na het ontketende Misþyrming was het haast tot rust komen bij het Schotse SAOR (8). Ze bevonden zich dan wel in de pagan/black metalhoek, maar pakten het wel een pak folkiër aan. De weemoed van de mistige Schotse Highlands lag duidelijk vervat in de geest van de songs en dat werkte goed, want ze wisten toch een gevoelige snaar te raken. Toch was de band van Andy Marshall veel meer dan dat, want maar al te vaak ging het er plots ook een stuk grimmiger aan toe. Alleen jammer dat de drums te ver voorin de mix zaten, waardoor de gitaarharmonieën meer dan eens ondergestopt werden. Niettemin een fijne band om het weekend mee af te sluiten. (MG)
District 19 Stage (Kleine zaal)
Het duo SLAUGHTERDAY (8) is een van de beste old school death metalbands die vandaag de dag in Duitsland rondloopt. Het eerder dit jaar verschenen ‘Tyrants Of Doom’ is een plaat die moeiteloos onze persoonlijke top 10 van het jaar haalde. Live worden Jens Finger en Bernd Reiners – die overigens veel weg hebben van een identieke tweeling – steeds bijgestaan door enkele sessiemuzikanten die songs als ‘Mauled’, ‘Ancient Death Triumph’, ‘Expulsed From Decay’, ‘Abattoir’ en ‘Cult Of The Dreaming Dead’ met ware doodsverachting het publiek inslingerden. De mix van vrij Zweeds klinkende old school death metal en Autopsy is dan ook een perfecte combinatie om leven in de brouwerij te brengen. Top! (SW)
Je kan er natuurlijk over gaan discussiëren of ULTHA (8) de kleine zaal al lang ontgroeid is of niet. Feit was wel dat het een drama was om binnen te raken en dat je je als een sardine in een blik geperst voelde eenmaal je binnen was. Nu is Ultha wel een band die op plaat vaak beter tot zijn recht komt dan live, want veel valt er bij hen niet te beleven op het podium. De hele boel werd zoals altijd vol rook geblazen en zelf waren de heren zo beweeglijk als een stel standbeelden. Aan de muziek lag het echter niet, want hun post-black is desondanks vaak energiek en best wel dynamisch ondanks de lange repetitieve stukken die je in trance brachten. (MG)
Wat kunnen we nog zeggen over WOLVENNEST (9) wat we nog niet eerder zegden? De Brusselse band laat zich enkel maar in superlatieven omschrijven en slaagt er telkens weer hun publiek in te pakken met de primordiale duisternis als van een zwarte mis. Eigenlijk krijg je eerder een ritueel dan zomaar een show voorgezet, zoals je dat ook bij Watain hebt, al vist deze roedel in een andere vijver. Hun mix van post en black metal met ambient en een machtige saus van psychedelica is dan ook uniek te noemen en dat sloeg aan in Eindhoven. We werden behekst door de proclamerende zang en theremin-capriolen van hogepriesteres Shazzula en dreven weg in de ether met inmiddels tot klassiekers uitgegroeide songs als ‘Swear To Fire’ en ‘Ritual Lovers’. Na de show spraken we trouwens nog even met gitarist/componist Corvus von Burtle, die ons wist te verklappen dat er in het najaar van 2023 een nieuwe Wolvennest-plaat aan staat te komen en dat er nog voor de zomer ook een nieuwe Cult Of Erinyes op de planning staat. (MG)
ANCIENT (8) behoort tot een van de oudgedienden van de Noorse black metalscene en geeft ondertussen al enige tijd shows waarbij enkel geconcentreerd wordt op materiaal uit het debuutalbum ‘Svartalvheim’ en de EP ‘Trolltaar’. Lang geen verkeerde keuze, aangezien beide releases behoren tot het sterkste materiaal van de band. Er waren heel wat mensen die duidelijk naar dit concert uitkeken want de kleine club zat barstensvol. Ancient wist volledig te overtuigen en slaagde er moeiteloos in om de sfeer van de grauwe black metaldagen uit de beginjaren 90 op te roepen. Het deed absoluut deugd om een ware klassieker als ‘Det Glemte Riket’ met vuur gebracht te zien worden. Heel verrassend was het plotse verschijnen van oudgediende Grimm die de zangpartijen van enkele oude tracks verzorgde. Knappe show! (SW)
Vuur, ijs en handenvol branie, dat was MISÞYRMING (9) in een notendop. Het werd een woeste, ontketende set van deze vol zwarte lavagruis gesmeerde IJslanders. Naar het schijnt nog een gezonde scrub ook … dus vrouwelijke lezers, zeg nu niet dat wij bij Rock Tribune geen goede health en lifestyle tips verstrekken! Maar dat terzijde. Dit was de meest primaire, schuimbekkende set van het hele weekend. Hun nieuwe album ‘Með hamri’ zou pas een week later verschijnen, maar er werden wel een stel songs van gespeeld en die maakten duidelijk wat voor een bottenbreker dit gaat worden. Gelukkig was er hier en daar nog ruimte voor een episch moment en melodieuze, heroïsche gitaarpassages als in ‘Orgia’ of ‘Ísland, Steingelda Krummaskuð’, maar dat waren slecht schaarse momenten om naar adem te happen alvorens we weer de kolkende diepte ingetrokken werden. Het blijft onwaarschijnlijk hoe je zo intens tekeer kan gaan en toch zo strak kan blijven in de meest furieuze momenten, maar ze deden het wel! (MG)
Enkele sfeerbeelden ...
