Al staat PUKKELPOP vanzelfsprekend gekend voor z’n enorm gevarieerd muzikaal gamma en waren er doorheen de vierdaagse heel wat mooie heavy acts, zondag was toch duidelijk de zwaarste gitarendag. Wij trokken met plezier naar Kiewit om te zien hoe de zwaardere ‘rock & metal’ het ervan afbracht voor het kleurrijke publiek.
Tekst: Robin Maes – Foto’s © Pukkelpop
JESUS PIECE - Foto: Pukkelpop - @Philippe_DN
Weg zijn de dagen dat Pukkelpop een vast metal podium had (rust zacht, Shelter). Toch mag de Backyard zich steeds meer profileren als de opvolger (opmerkzame fans herkennen dit als de oude Jupiler Stage van Graspop). Ook vandaag staat er heel wat heavy materiaal in de achtertuin. Beginnen doen we meteen met het loodzwaarste dat deze dag zal brengen. De beukende hardcore van het Amerikaanse JESUS PIECE (7) gaat héél diep. Vanaf opener ‘Tunnel Vision’ is het duidelijk dat er geen ruimte is voor zachtheid. Tijd om (muzikale) meppen uit te delen.
De frontman imponeert met z’n stem en fysiek - Foto: Pukkelpop - @Philippe_DN
De frontman van Jesus Piece imponeert met z’n diepe stem en intense overgave. Eens hij z’n shirt uittrekt na enkele nummers en fan favourite ‘Curse Of The Serpent’ start, imponeert hij ook met z’n fysiek. Dankbaarheid is nog steeds één van de meest sexy dingen die een band kan tonen en dat is bij Jesus Piece merkbaar. De Backyard is mooi volgelopen voor deze rechttoe-rechtaan set. De temperatuur is zwoel, de sfeer zwaar en de sound lekker rauw. De gitaren zitten misschien wat té laag in de mix, maar geen fan vooraan laat het aan zijn hart komen.
De tweede helft van het optreden verloopt nog vlotter met ook een legioen crowdsurfers die in actie treden en nummers zoals ‘Oppressor’ en ‘Conjure Life’ die het zweet in de pit herverdelen. Veel show is er niet en voor onbekenden zal dit soms een saaier effect geven, maar je kan elk bandlid volgen om voldane glimlachen en plezier te herkennen. De massa geïnteresseerden doet me al denken wat dit voor de rest van de dag aan de Backyard zal kunnen geven.
ELECTRIC CALLBOY - Foto: Pukkelpop - @Philippe_DN
Na een verkenningsronde over het terrein vat ik post vooraan de Main Stage. Na hun triomfantelijke doortocht op Graspop zijn de verwachtingen hoog voor ELECTRIC CALLBOY (8). Als het optreden begint, valt het op dat de publieke interesse best lauw is. Je raakt zonder enige moeite vooraan. Een schril contrast met twee maanden terug in Dessel, toen heel Vlaanderen de Duitsers leek te willen zien. Gelukkig laat Callboy het niet aan hun hart komen. Opener ‘Tekkno Train’ trekt de aandacht van elke twijfelaar. Confetti, vuur, een videowall en twee frontmannen die iedereen ophypen: plots staat er vooraan wat meer volk en een nummer later hebben we een moshpit (oef!).
Het Duitse feestuurtje sloeg aan - Foto: Pukkelpop - @jensbaert
Niet dat ineens élke Pukkelpopper vooraan staat, maar de gezelligheid zit er wel volledig in. De feestset slaat aan. De cover van ‘Everytime We Touch’ van Cascada werkt (al ben ik zelf geen fan), de bonkende beats van ‘Hypa Hypa’ en ‘Pump It’ werken nog beter. Wie de show op Graspop zag, krijgt nu een bisronde, maar het niveau is bijna even hoog. Enkel de stem van zanger Nico is iets minder scherp en valt soms door de mand. Gelukkig let niemand er al te hard op met al die hilarische kostuumwissels tussendoor.
Ook in het publiek merken we elke keer meer fans op die in felroze trainingspakken, blonde hanenkam-pruiken en andere bloemige kledij opgetut zijn. Qua sfeer is alles een pak gezapiger, maar ook Hasselt weet wat feesten is. ‘We Got The Moves’ is een ideale afsluiter van het Duitse feestuurtje. Zanger Kevin belooft dat Callboy werkt aan een volgend album en een nieuwe tour. Opnieuw zullen de verwachtingen hoog zijn.
LIONHEART - Foto: Pukkelpop - @Philippe_DN
De rest van onze dag bestaat uit een pingpongwedstrijd tussen de Backyard en de Main Stage. Even na Callboy moet de mindset weer geklikt worden naar hardcore. Groovy hardcore ditmaal, met wat nu metal in de mix. Het is tijd voor de Californische swag van LIONHEART (7). Onze hoop voor grootschalige metalen festiviteiten was groots na Jesus Piece, maar voor Lionheart is héél wat minder volk komen opdagen. De heren staan voor een uitdaging. Net als op Jera On Air krijgen we een backdrop van een likeurwinkel, wat sfeervolle tonnen op het podium en backup zangers met bivakmutsen aan. Net als toen bedenk ik mij dat dit heerlijke showelementen zijn die balanceren op het randje tussen cool en cringe. Maar bouncen met Lionheart doe je in ieder geval heel snel. Één goede schreeuw van ‘Welcome to the West Coast!’ en we zijn mee.
Het speelt vandaag in het nadeel van Lionheart dat ik ze de voorbije maanden al vaker heb gezien, iets scherper en met een sterker publiek. Op Pukkelpop brengen de heren wat er van hen verwacht wordt. Deze hardcoreshow is imposanter dan de gemiddelde, maar het lijkt voor iedereen een lange festivalzomer te zijn geweest. Afsluiter ‘LHHC’ is een leuk feestje zonder meer. De heren begonnen wat te laat, stopten wat te vroeg en waren iéts minder stijlvol dan we van hen gewend zijn.
THE OFFSPRING – Foto: Pukkelpop - @jensbaert
De schoonste massa van de dag is die voor THE OFFSPRING (6). Overal aan de Main Stage lijkt het een klein beetje drummen te zijn. ‘Come Out And Play’ zingen Dexter en Noodles en iedereen wil meespelen. De eerste tien minuten gaan lekker vooruit. Helaas is dit geen voorbode van een strak uur. Verre van. Na vier nummers vervalt het tempo tot een slakkengang. Een irriterende cover-medley met half gebakken stukjes ‘Smoke On The Water’, ‘Sweet Child O’ Mine’ en ‘Blitzkrieg Bop’ haalt de vaart eruit.
Noodles kreeg het publiek aan het lachen, maar lulde iets te veel - Foto: Pukkelpop - @jensbaert
Na de covermedley krijgen we ‘Bad Habit’, maar ook hier wordt het nummer halfweg gestopt voor wat vragen richting het publiek en gelul tussen Dexter en Noodles. Het tempo valt echt hélemaal terug. Noodles krijgt het publiek wel aan het lachen door trots te verkondigen dat er vandaag één miljoen en zeshonderdduizend mensen zijn. Zelfs mocht dat daadwerkelijk zo zijn, dan zouden er nu één miljoen aan het snurken zijn.
Het laatste kwartier brengt terug vaart in de zaak. Er zijn strandballen bij ‘Why Don’t You Get A Job?’ en een zeer goed gevonden opblaasbaar carwash-ventje bij ‘Pretty Fly (For A White Guy)’. Als ze gewoon hun nummers spelen ontwaakt iedereen, zoals duidelijk wordt bij afsluiter ‘Self Esteem’. Helaas hebben ze dit gewoon te zelden gedaan vandaag. Neem de confetti en opblaasmannetjes weg en m’n score was nog lager.
MOTIONLESS IN WHITE – Foto: Pukkelpop - @jokehendrixfoto
De Backyard wordt afgesloten door MOTIONLESS IN WHITE (7). Frontman Chris Motionless moet zowat de enige zijn die wegraakt met witte facepaint én een klak achterstevoren. Ze hebben duidelijk hun schare trouwe fans meegebracht. Iets zegt me dat de gevarieerde metalcore met redelijk veel cleane zang wel wat zieltjes op deze weide zal hebben overtuigd. Opener ‘Meltdown’ zet de juiste toon, even later hoor je ‘Masterpiece’ tot ver achteraan de achtertuin meegezongen worden. Een cover van ‘Somebody Told Me’ van The Killers (toepasselijk de afsluiter van Pukkelpop 2023) werkt heel goed, maar voelt voor de echte metalheads mogelijks wat vreemder aan. Het geluid van MIW zit strak, al hoor je heel vaak een goede portie backing track. Qua show zou je in de Backyard na zonsondergang iets gekker mogen verwachten. Frontman Chris bedankt het publiek om voor hen te kiezen tussen al die muzikale opties. Lang leve zoveel mensen met muzikale smaak.
ROYAL BLOOD – Foto: Pukkelpop – Jokko
Pukkelpop had de enorm lastige opdracht om enkele weken voor z’n festival een vervanger te moeten zoeken voor headliner en afsluiter Queens Of The Stone Age. Die moesten afzeggen door ziekte van hun frontman. De moeilijke taak om in te vallen viel in de Britse schoot van ROYAL BLOOD (8). We verwachten ons aan een kudde fans waar we ons doorheen moeten worstelen richting de voorste dranghekken. De realiteit is anders. Vijf minuten voor de start wandelen we probleemloos naar voor. De interesse van het publiek is beperkt en vier festivaldagen hebben duidelijk voor vroege vertrekkers gezorgd.
Royal Blood opent met ‘Out Of The Black’, wat vroeger vaak de afsluiter was. Halfweg de song klimt 50% van de tweepersoonsband al in het publiek. Drummer Ben Thatcher heeft duidelijk geen geduld en wil meteen een wall of death. Na enige verwarring wordt het dan maar een circle pit. Al te veel pauzes tussendoor zouden hen geen goed doen en gelukkig hebben de heren dit door. De set aan hits die ze hierna aframmelen, is zó lekker geil. ‘Boilermaker’, ‘Lights Out’ en ‘Trouble’s Coming’: als uw heupen stil blijven, gelieve dan uw huisdokter te contacteren.
Niet veel show, wel veel kunde: ROYAL BLOOD - Foto: Pukkelpop - @Philippe_DN
Qua show geen vuurwerk, confetti of andere ongein. De lichtshow is wel on point, maar toegegeven, als headliner mag het meer zijn. Z’n mooie score verdient Royal Blood puur door z’n krokante sound. Vanaf de eerste tot de laatste noot zat alles perfect. Sensueel snijdend, heerlijk scheurend en tot kreunen toe genietbaar is de gitaar van Mike Kerr. ‘Little Monster’ heeft een riff die je een hele dag zou kunnen luisteren. ‘Ten Tonne Skeleton’ blijft een persoonlijke favoriet die me extra enthousiast kreeg.
Afsluiter ‘Figure It Out’ speelt als de mannen al bijna een kwartier over tijd gaan. We vinden het collectief niet erg. Niet veel show, wel veel kunde. Zo is Royal Blood vandaag samen te vatten. Het gemiste vuurwerk krijgen we meteen achteraf bij de slotshow en de afscheidsvideo van Pukkelpop zelf. Zoveel genot en geluk op de zwaarste gitarendag van het festival? Dat kan geen toeval zijn.
Lange wachtrij voor … de openingsact
Op de meeste festivals voelen we spontaan medelijden met de openingsact die op een ontieglijk vroeg uur voor een doorgaans schaars en ongeïnteresseerd publiek zijn of haar ding moet doen. POMMELIEN THIJS wekte geen medelijden op. Niet omdat de 22-jarige Vlaamse popster al een handvol gouden en platina platen aan de muur heeft hangen, maar omdat het op het middag aan de ingang al koppen lopen was voor een concert dat om 12.30 u begon. Zelfs toen stonden er nog lange rijen aan te schuiven. Nu kunt u zich afvragen wat die dartele deerne in een verslag van Rock Tribune te zoeken heeft, maar de waarheid gebiedt ons te zeggen dat de dame in kwestie een volwassen rockshow neerpootte, geruggensteund door een band die van wanten weet. ‘Een natuurtalent’, roemden de Pukkelpop-organisatoren haar onomwonden. ‘Ze kwam, ze zag en ze overwon’, kopte de VRT. Nummers opnoemen kunnen we niet, om de eenvoudige reden dat we er geeneens eentje spontaan uit ons rockhol kunnen trekken. Pukkelpop heeft echter een jong publiek en dat paste Pommelien als een handschoen, ook en vooral omdat ze alles toespitste op de muziek en verder alle onnodige poespas achterwege liet.
POMMELIEN pootte een volwassen rockshow neer – Foto: Pukkelpop - Julie Rommelaere
Opvallend moment was haar duet met Bart Peeters die pas op zijn 64ste een eerste keer (!) op Pukkelpop mocht optreden. Met de speciale vermelding ‘voor iedereen die hiervoor uit zijn tent is gekropen, want ik weet uit ervaring dat het niet makkelijk is op de middag van de laatste festivaldag’ pakte ze zelfs de felste criticus in. Zijn we nu fan? Nee, dat zou er net over zijn, maar indruk heeft ‘da meiske’ wel gemaakt.
In duet met Bart Peeters - Foto: Pukkelpop - Julie Rommelaere
