Hoewel het festivalseizoen al redelijk vol zit met tal van festivals in Europa, zijn er toch nog altijd wel gaatjes te vinden. Zo dachten de organisatoren van het South Of Heaven Open Air festival er ook over. Op een boogscheut van de muziektempel De Muziekgieterij vonden ze immers de perfecte locatie, genaamd Gashouder om er een tweedaags festival neer te zetten. Sterker nog, ze slaagden erin om een zeer afwisselende, maar aantrekkelijke line-up bij elkaar te brengen. Genoeg redenen dus om de grens over te steken naar de populaire stad Maastricht en een kijkje te gaan nemen.
Tekst: Vic Van den Abeele, Frederik Cosemans - Foto’s: Istvan Bruggen
ZATERDAG
Een nieuw festival in de markt zetten vraagt veel tijd en voorbereiding. Ook de samenwerking met de stad is cruciaal. Daar liep het bijna mis voor de organisatie. Er werd een aanvraag ingediend om twee podia te mogen plaatsen, maar uiteindelijk werd er slechts een vergunning uitgeschreven voor één podium. Sterker nog, van de stad uit werd er toestemming gegeven om muziek te maken tot 23.00 u! Vandaar dat er het één en ander moest veranderen in de planning en dat verklaart meteen ook het vroege aanvangsuur voor opener Baest.
De festiviteiten kenden echter een kleine valse start: door een technisch mankement en de daardoor uitlopende soundcheck van headliner Accept moesten de Deense death metallers van BAEST (8) letterlijk meteen bij het openen van de deuren al het podium op, met een eerst quasi leeg en dan langzaam voldruppelend terrein als gevolg. Niet ideaal natuurlijk en zanger Simon Olsen liet na enkele nummers dan ook, terecht, zijn ongenoegen hierover blijken. Gelukkig weerhield dat de band er niet van om er toch stevig in te vliegen. Hun stevige old school death metal met groovende en zelfs classic rock invloeden kwam aardig binnen en zette meteen de toon voor de rest van de dag. De enthousiaste heren brachten ook reeds enkele nummers van hun op stapel staande nieuwe plaat ‘Colossal’, iets wat eveneens best gewaardeerd werd. Sterke opener!
Gelukkig maakte het Spaanse ANGELUS APATRIDA (8) het tijdsprobleem meteen goed door zowel hun eigen soundcheck als set wat in te korten. Elke minuut telt immers. Dit zorgde er ook meteen voor dat we een gebalde, maar energiek concert kregen van deze thrashband. Openen deden ze met ‘One Of Us’. Sinds 2023 heeft dit viertal echter geen nieuw album meer uitgebracht. Vandaar dat we van zowat elk album een nummertje voorgeschoteld kregen. Zoals altijd stond de band strak en prima te spelen zonder er ook echt uit te springen.
Het Nederlandse death/thrash gezelschap LEGION OF THE DAMNED (7) kreeg daarna tijdens hun eerste nummers af te rekenen met een ronduit abominabel geluid, iets waar de leden, en gitarist Fabian in het bijzonder, duidelijk de pest in hadden. Gelukkig werd het euvel nog relatief snel opgelost en konden we toch nog genieten van uitvoeringen van oa. ‘Werewolf Corpse’, ‘Contamination’ en het lekker hakkende ‘Diabolist’. Hoewel de show dus zeker niet slecht was, dient toch gezegd te worden dat de band naar het einde toe wat aan strakheid verloor en dat veel nummers op den duur ook wat onderling inwisselbaar werden.
Het Amerikaanse trio MIDNIGHT (8), uiteraard onder de vakkundige leiding van bad motherfucker Athenar, had daarna geen tijd te verliezen en trok een blik black/speed metalsongs open om eens lekker op loos te gaan. ‘Satanic Royalty’, ‘Expect Total Hell’ en ‘F.O.A.L. (Fuck Off And Live)’ deden niet alleen de hoogdagen van Venom, Motörhead en Toxic Holocaust moeiteloos herleven, ze kregen een deel van het publiek ook danig in beweging. Ruw, ongecompliceerd en zero fucks given, meer moet het soms niet zijn! Vermeldenswaardig: om het tijdschema toch terug ietwat op orde te krijgen (op dat moment was er sprake van zo’n twintig minuten vertraging) offerde Midnight vrijwillig een stuk speeltijd op zodat de overige bands toch ook (quasi) volledige sets konden brengen. Hulde!
De prijs voor de grootste glimlach van het festival gaat ongetwijfeld naar Phil Rind, frontman van de Amerikaanse thrashers SACRED REICH (8). Bijna anderhalf jaar liet Sacred Reich Europa even links liggen. Een broodnodige beslissing, want de afgelopen jaren was het viertal amper van de Europese podia te houden. Vandaar dat het opnieuw een blij weerzien werd voor zowel de band als de fans. Frontman Phil mag dan wel 55 jaartjes tellen, hij ziet er energieker uit dan ooit. Opener ‘The American Way’ klonk aanvankelijk nog wat rommelig. Maar vanaf ‘Divided & Conquer’ had het viertal alles netjes op orde. Drummer Dave Mcclain, die al even terug deel uitmaakt van de band, drumde alles netjes aan elkaar. Sacred Reich blijft ook zo’n band er altijd in slaagt om een goede set neer te zetten en fans een glimlach op hun gezicht te toveren. De formule is eenvoudig: zich beperken tot de hits uit de hoogdagen. ‘Independent’ en ‘Surf Nicaragua’ blijven een schot in de roos. Maar het is vooral hun versie van ‘War Pigs’ die het altijd goed blijft doen.
Alvorens de Cavalera-tribe Nailbomb van onder het stof haalt, maakt opperhoofd Max nog even een rondje door Europa met zijn SOULFLY (6). Voor deze tournee werd bassist Chase Bryant (Warbringer) ingelijfd en deze kweet zich bijzonder goed van zijn taak. Sterker nog, misschien was hij wel de beste muzikant op het podium bij Soulfly vandaag. Want al snel zagen we de band, jammer genoeg, terug vervallen in aloude valkuilen. Zo worden nummers al jaren iets te vlug gespeeld en daar kwam vandaag ook nog eens bij dat de band gewoon rommelig stond te spelen. Dat deze show nog aan het begin van hun tournee ligt, zou voor zo’n band geen uitvlucht mogen zijn. Toch blijven fans helemaal wild worden van nummers als ‘Prophecy’, ‘Back To The Primitive’ die overigens vrij vroeg in de set aan bod kwamen. Afsluiten deed de band met ‘Eye For An Eye’. Hopelijk zal de doortocht met Nailbomb wat succesvoller zijn voor Max en zijn tribe!
In 2013 werd DARK ANGEL (7) opnieuw tot leven gewekt. De Amerikaanse band tourt bijgevolg met de regelmaat van de klok nog eens door Europa. Hun vorige doortochten waren volgens sommige niet altijd geslaagd. Vandaag zagen we echter een heel strakke band aan het werk. Jammer van enkele technische problemen bij hun frontman. Zijn microfoon viel tijdens de eerste twee nummers regelmatig even uit. Gelukkig maakte een in bloedvorm verkerende en messcherpe Gene Hoglan achter de drums veel goed. Hij timmerde de nummers stevig aan elkaar en was op weinig foutjes te betrappen. Opener ‘Time Does Not Heal’ werd meteen enthousiast onthaald door het reeds talrijke publiek. Maar het waren vooral de nummers van hun tweede album ‘Darkness Descends’ die op het meeste reactie mochten rekenen. Toch missen we bij momenten de hoge uithalen van frontman Ron Rinehart.
Volgende die aan slag moct: het afscheidnemende CHANNEL ZERO (8). Ditmaal geen uitgebreide set van anderhalf uur, wel een gebalde knaller van amper een uur. Dit zorgt er mede voor dat ‘Help’ vandaag niet in de set zat. Afluister ‘Black Fuel’ en hit ‘Suck My Energy’ uiteraard wel. Opener ‘Fool’s Parade’ kon meteen op veel enthousiasme rekenen bij de aanwezigen. Channel Zero kan ook duidelijk in Nederland nog steeds rekenen op een grote schare fans. Zelfs wanneer de hemelsluizen opengingen, bleef iedereen voor het podium staan.
Ook bij het Amerikaanse HATEBREED (9) bleef de regen met bakken uit de luchtvallen. Geen probleem evenwel, want alweer waren de wall of death, circle pits, ball’s of death de sleutelwoorden voor dit optreden. Frontman Jamey Jasta ontpopte zich alweer tot publieksmenner numéro uno, al vanaf de eerste tonen bij ‘I Will Be Heard’ tot de laatste bij ‘Destroy Everything’. Hjj weet echt wel als geen ander hoe het publiek op zijn hand te krijgen.
Aan het Duitse ACCEPT (8) de zware taak om een geweldig Hatebreed te overtreffen. Wij zagen hen vooral hun grootste hits brengen. Een keuze die de nog aanwezige fans maar wat graag in ontvangst namen. Zo bleek ‘Restless And Wild’ al vroeg in de set op te duiken. Maar ook ‘Princess Of The Dawn’ en ‘Metal Heart’ ontbraken niet vanavond. ‘Fast As A shark’ en ‘Balls To The Wall’ vormden dan weer het perfecte slotakkoord van deze eerste en meer dan geslaagde festivaldag. Ondertussen was het nog harder gaan regenen en gingen alle bezoekers drogere oorden opzoeken. De bar, een café in de stad, hun hotel … of De Muziekgieterij, want daar ging het feest vrolijk verder.
Na een korte wandeling van een vijftal minuten (tijdens welke we toch tot op onze blote ziel natregenden) kwamen we aan in de immer knusse en gezellige locatie waar nog een aantal bands geprogrammeerd stonden. De eerste daarvan was het Zweedse WOLFBRIGADE (8), een beenhard crust punk gezelschap dat ondertussen al dertig jaar aan de weg timmert en nog geen millimeter heeft toegegeven. Hard en lomp, maar desondanks toch behoorlijk strak, slingerde men een pak opzwepende riffs en een barrage aan d-beats de toch nog aardig gevulde zaal in - veel mensen waren door de regen toch al huiswaarts gekeerd – en wist de band zodoende toch nog het laatste restje energie uit ons te zuigen. Welke nummers er precies gespeeld werden, weten we niet echt, maar ze voelden allemaal aan als een flinke klets op ons bakkes.
ZONDAG
Door een iets latere aankomst dan verwacht (de laatste regenbui van het weekend had er toch wel iets mee te maken) misten we openers Tenside volledig. Van vroege vogels vingen we echter op dat hun Killswitch Engage- achtige melodieuze metalcore best wel oké klonk, maar er door de bijwijlen hevige regen maar weinig kijklustigen waren. Jammer natuurlijk.
Bij de grapjassende viezerikjes van GUTALAX (7) brak gelukkig de zon weer door en meteen keerde de gemoedelijke en gezellige sfeer terug (om die dag ook niet meer weg te gaan). Charmante band overigens. De ultralompe en oersimpele mix van slam death metal en grindcore stelde op zich weinig voor (volgens de zanger klinkt elk nummer immers ongeveer hetzelfde), maar was des te meer aanstekelijk en de hilarisch knorrende vocalen zorgden uiteraard voor een, op zijn zachtst gezegd, speciale toets. Ach, heel serieus dienden we het allemaal niet te nemen, maar amusant en vermakelijk was het zeker. Normaal gezien sleurt de band allerhande attributen, waaronder een heuse dixie, op het podium voor nog meer ongein en chaos, maar deze bleven vandaag toch achterwege. Herkansing op Alcatraz!
Sinds vorig jaar is TEXTURES (7), ooit Nederlands strafste extreme prog metalband, weer actief en worden diverse podia opnieuw afgeschuimd. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we destijds enkel het debuut ‘Polars’, waarvan vandaag overigens geen enkele song gespeeld werd, hebben meegekregen en dat onze interesse daarna snel wegebde. En dat gebeurde vandaag eigenlijk opnieuw. De band zette zeker een goede prestatie neer en het publiek leek wel raad te weten met de ingenieuze, proggy, maar toch best toegankelijke metal, maar onze aandacht konden ze toch niet vasthouden. Smaken kunnen uiteraard verschillen.
Het Poolse doodseskader DECAPITATED (9) schakelde daarna op elk gebied toch wel enkele versnellingen hoger. Vol energie en goed opgewarmd (de heren hadden er net een wekenlange tournee met Cryptopsy en ons eigen Carnation opzitten) schoot men uit de startblokken met ‘A Poem About An Old Prison Man’ en meteen kwam alles binnen alles een stormram. De moderne en hoekige death metal werd gebracht met een strakheid waar de meeste bands enkel maar van kunnen dromen en qua sound schoot men eveneens recht in de roos. Het was trouwens de eerste keer dat we de band aan het werk zagen met nieuwe vocalist Eemeli Bodde (die er weliswaar een stuk minder imposant uitzag dan de met dreadlocks getooide Rasta, maar minstens even indrukwekkend klonk), maar wat ons betreft zal het zeker niet de laatste keer geweest zijn. De laatste plaat ‘Cancer Culture’ was met nummers als ‘Just A Cigarette’, het titelnummer en afsluiter ‘Iconoclast’ uiteraard goed vertegenwoordigd, maar oudere albums werden uiteraard ook niet vergeten. Erg straffe set, een navenante publieksreactie en één van de hoogtepunten van het weekend!
We vroegen ons na de bulderende set van Decapitated oprecht af of de show van het Britse SYLOSIS (7) toch niet als een anticlimax zou aanvoelen en daar kregen we jammer genoeg toch een beetje de bevestiging van. De band, ondertussen gepokt en gemazeld en met zes albums op zak, speelde nochtans strak, gedreven en had een hard en loepzuiver geluid, maar het songmateriaal liet het toch ietwat afweten. De mix van metalcore en melodieuze death metal kunnen we bezwaarlijk slecht noemen, maar blijven hangen deed het zaakje toch niet echt. Ondanks deze persoonlijke bedenking kon men toch rekenen op een meer dan gezonde belangstelling en leek de publieksreactie dik in orde te zijn.
Bij de volgende legendarische act, death/grind machine CARCASS (8), was het gelukkig andere koek. Begin dit jaar zette de band rond Jeff Walker en eeuwige hippie Bill Steer een volgepakte Trix Club nog in lichterlaaie en bewees men dat men nog niets aan scherpte en snedigheid verloren heeft. Zo verschroeiend en overrompelend als toen was het vandaag niet, maar toch blonken de heren weer uit in professionele degelijkheid. Walker, die er in zijn wit hemdje eerder uitzag als een toevallige voorbijganger, was goed bij stem, maar leek iets minder actief dan anders, de andere leden kweten zich meer dan uitstekend van hun taak. Uiteraard kregen we een uitstekende sets vol klassiekers als ‘Buried Dreams’, ‘Incarnated Solvent Abuse’, ‘No Love Lost’ en het nog steeds moddervette ‘Corporal Jigsore Quandary’, maar het was afsluiter ‘Heartwork’ die alle kopjes aan het schudden kreeg. Sterk zoals altijd!
We geven het eerlijk toe, na ‘Reroute To Remain’, ondertussen al drieëntwintig jaartjes oud, was wat ons betreft het vet van de soep bij IN FLAMES (8). De Zweedse band, ooit hofleverancier van de melodieuze Göteborg death metal, zag echter de profetische waarde van de titel van dat desbetreffende album en groeide de jaren nadien uit tot een volwaardige (sub)headliner. Volkomen terecht trouwens, want ondanks onze persoonlijke desinteresse in hun laatste acht platen, staat de band live garant voor een wervelende show en dat was vandaag gelukkig niet anders. Zanger Anders Fridén, zoals steeds vergroeid met zijn petje, en zijn kompanen trapten af met het oudje ‘Pinball Map’ en meteen was het publiek verkocht. Met ‘Only For The Weak’ en ‘Cloud Connected’ kwam er nog wat ouder werk voorbij (van de echt oude platen ontbrak werkelijk elk spoor), maar voor de rest werd er dus uitsluitend geput uit de ‘Post Reroute’-catalogus. Jammer voor old school fanaten zoals ondergetekende, maar de aanpak van de band werkte wel degelijk. Op en top professioneel, strak en entertainend bracht In Flames een set waar geen speld tussen te krijgen was en waar het publiek met volle teugen van genoot.
Als we op het einde van de dag medailles hadden moeten uitreiken, dan ging het goud ongetwijfeld naar headliner MESHUGGAH (9.5). Wie deze onnavolgbare Zweden ooit aan het werk zag, weet tot welk overrompelend spektakel ze in staat zijn, maar vandaag werden er toch nog enkele schepjes bovenop gedaan. Wat het vijftal hier immers neerzette, was immers in-druk-wek-kend in het kwadraat. Loeihard en met een hasst onmenselijke strakheid slingerde de band sonische monsters als ‘Broken Cog’, ‘Rational Gaze’ en ‘Combustion’ het terrein op, dit alles geruggesteund door een lichtshow die we nog maar zelden hebben gezien. Het werd bijwijlen zelfs bijna buitenaards. En dan nog te bedenken dat de band niet de meest voor de hand liggende nummers bracht (sowieso al relatief bij Meshuggah), maar zelfs ‘moeilijke’ songs als ‘Violent Sleep Of Reason’ en ’Swarm’ kwamen werkelijk vernietigend over. ‘Bleed’, ondertussen uitgegroeid tot de nachtmerrie van zowat elke drummer ter wereld, zette het terrein helemaal op zijn kop (verschillende mensen stonden met ware verbijstering op het gezicht toe te kijken) en het even loodzware als vernietigende ‘Demiurge’ deed finaal het licht uit. Grote klasse en zeker een show voor de boeken!
NOG EVEN VERDER DOEN ...
In de Muziekgieterij ging het voor degenen die er maar geen genoeg van konden krijgen doodleuk verder met SAVAGE LANDS (6), een project van Sylvain Demercastel (Artsonic) en Dirk Verbeuren (Megadeth) dat via muziek de aandacht wil vestigen op het klimaat en natuurbehoud. Prachtig initiatief natuurlijk, maar muzikaal bleven we hier toch flink op onze honger zitten. De band, overigens zonder Verbeuren, bracht een allegaartje van eigen werk en enkele covers en haalde er zo nu en dan wat gasten bij, maar gooide niet meteen hoge ogen. Hier en daar zagen we een enthousiaste vuist de lucht in gaan, maar het merendeel van de aanwezigen leek gewoon te wachten op I Am Morbid. Afsluiten deed men met een redelijke versie van ‘Roots’, wederom met enkele gasten die we niet meteen konden thuisbrengen, maar al bij al was dit een show die weinig zoden aan de dijk zette.
Dat was wel eventjes anders bij I AM MORBID (9), de afsplitsing van Morbid Angel met originele leden David Vincent en Pete Sandoval in de gelederen. Hier werd er wél tot het gaatje gegaan en werd er wél indrukwekkend uit de hoek gekomen. Met een werkelijk betonnen geluid, twee getalenteerde en getatoeëerde fitness boys op gitaar en een stel nummers om door een ringetje te halen, liet het duo Vincent/Sandoval werkelijk geen spaander meer heel van de bomvolle zaal. Men vierde de dertigste verjaardag van het legendarische ‘Domination’, maar dat wilde niet zeggen dat het album integraal werd gebracht (oa. ‘Dominate’, ‘Where The Slime Live’ en ‘Dawn Of The Angry’ kwamen wel voorbij). Een groot deel van de set bestond dus uit klassiekers van andere platen en daar konden we alleen maar blij om zijn. ‘Immortal Rites’, ‘Blessed Are The Sick’, ‘Maze Of Torment’, ‘Fall From Grace’, ‘Pain Divine’ en ‘World Of Shit’ klonken zelden zo strak en overrompelend en het publiek ging dan ook terecht uit zijn dak. Met ‘Chapel Of Ghouls’ trok men de stekker eruit, maar niet voordat men plechtig beloofde om binnen afzienbare tijd terug te keren. Wij zullen er dan alvast weer bij zijn!
