Vorig jaar was er al een geslaagde editie van dit gebeuren, dat allemaal draaide rond het feit dat Metallica hier 40 jaar geleden tot 3x te horen en zien was in Poperinge. Dit jaar was het de veertigste verjaardag van de laatste editie van het fenomenale festival.
Tekst & foto’s: Rik Bauters
DAG 1
De eerste dag stond volledig in het teken van de Belgische bands die toen furore maakten in eigen land (en ver daarbuiten).
ACID (8) was als eerste aan de beurt en onder aanvoering van zangeres Kate bracht haar jonge begeleidingsband ons terug naar die gouden jaren 80. Hun lijflied ‘Acid’ maakte meteen duidelijk dat Katrien nog steeds haar ‘mannetje’ staat op het podium. Ze is nog steeds goed bij stem en haar bandleden zijn stuk voor stuk klassemuzikanten. Elk van de drie albums kwam aan bod, maar ‘Maniac’ genoot toch de voorkeur. Regelrechte klassiekers zoals ‘Hooked On Metal’ en ‘Hell OnWheels’ werden luidkeels meegebruld door de goed gevulde zaal. Kate bracht met ‘Stand Up And Shout’ nog een gepaste ode aan Dio. Deze furieuze set kreeg met het snelle ‘Black Car’ en krachtige ‘Max Overload’ een schitterend einde.
KILLER (8) kan je als pechvogel van de dag bestempelen. Tijdens de start van opener ‘No Future’ kreeg Shorty zware problemen met zijn versterker. Er volgde een stilte waarbij hijzelf en meerdere techniekers van de organisatie het probleem toch opgelost kregen. Een jammerlijk gebeuren, want deze show maakt deel uit van hun Farewell Tour. Met ‘Argus Eyes’ van hun laatste album ‘Hellfire’ en ‘Shotgun Symphony’ uit het 2015 album ‘Monsters Of Rock kregen we wat nieuwer werk over ons heen.
We weten allemaal dat Paul (aka Shorty) een aardig potje gitaar kan spelen, maar ook zijn companen Jakke op bas en Vonne op drums zetten meer dan hun beste beentje voor en zorgden voor een solide ritmesectie. ‘Shock Waves’ kende veel bijval bij de zangers onder het publiek en het oudje ‘Backshooter’ liet hun beginperiode herleven. Eén van onze favorieten is ‘Kleptomania’ en dat doet het live nog steeds uitstekend en liet Shorty zowel op de gitaar als met zijn zang schitteren. Killer sloot af met twee kleppers van formaat: ‘Wall Of Sound’ en ‘Ready For Hell’. De kerels lieten zich niet van slag slaan door de technische problemen bij de start en bouwden toch een vet en strak feestje.
OSTROGOTH (8) met als stichtend lid Mario ‘Grizzly’ Pauwels, viert dit jaar ook de veertigste verjaardag van hun album ‘Too Hot’. Meteen werd ‘Shoot Back’ over de volle zaal gekieperd. Josey was goed bij stem en de twee snarenplukkers Fré Ost en Bram Engelen zorgden letterlijk voor vuurwerk. Vorig jaar moest bassist Bronco verstek geven (hij zou een viertal nummers meespelen tijdens de vorige editie), maar verraste deze keer iedereen met een nagenoeg volledige set.
Het duister gekleurde ‘Ecstacy & Danger’ volgde, op de hielen gezeten door ‘Halloween’, ‘Signs Of Life’ en het eerder ondeugende ‘Love In The Streets’ van ‘Too Hot’. Als eerbetoon aan de overleden ‘White Shark’ bracht Fré de scheurende intro van ‘Queen Of Desire’. Bronco verliet vervolgens het podium om de nieuwe bassist Emile Marcelis zijn intrede te laten doen. Meteen volgde de cover van Judas Priest’s ‘The Green Manalishi’ (wat op zich ook al een cover was van het originele Fleedwood Mac-nummer). De band bleek uitstekend op dreef en iedereen schitterde op zijn manier.
Grizzly mag trots zijn op zijn volgelingen! Met het prachtige ‘Paris By Night’ en de ultieme meezinger ‘Full Moon’s Eyes’ sloot de band af.
PS: Door de geluidsproblemen bij Killer was het tijdschema in de war gestuurd en werd ‘Too Hot’ van de set geschrapt.
Eén band van de toenmalige Big Four van België ontbrak hier en dat was CROSSFIRE. Maar de organisatie kon dit niet zomaar passeren en riep originele leden Peter De Wint en Rudy Van De Sype op het podium om hen hun moment of glory te gunnen. Op een scherm naast het podium werd een video van het nummer ‘Atomic War’ geprojecteerd dat opgenomen was op het Heavy Sound festival in 1985. De heren waren duidelijk aangedaan door het zien en horen van die clip. Bandaankondiger en medeorganisator Franky Bruyneel stelde beide nog een aantal vragen rondom Crossfire en de kerels verlieten onder luid applaus het podium.
Maar waar velen die dag naar uitkeken, was de heropstanding van DE Belgische melodieuze rockband MYSTERY (9). Origineel bandlid Geert Annys (gitaar) verzette hemel en aarde om de verrijzing uit de as waar te maken. Hij kon medeoprichter Chris Taerwe (piano/keyboards) overtuigen en zocht jong geweld als andere bandleden. Stephan Noens (drums) en Mathieu Trobec (bas) hebben hun kunnen al getoond bij o.a. Brides Of Lucifer. Alleen wie de zanger was, bleef lange tijd een euh … mystery. Enkele weken voor het festival werd dan toch bekend gemaakt dat niemand minder dan Sammy Peleman (ex-After All, Shocker en Rik Priem) de honneurs zou waarnemen.
Wij spraken Sammy nog die avond en hij was duidelijk nerveus, maar ook enorm enthousiast. Het debuut van Mystery werd wereldwijd bejubeld en bevat alleen maar lekkernijen voor de liefhebbers van keyboards georiënteerde AOR met strak gitaarwerk en voortreffelijke zang van Peter De Wint. De band schoot van wal met het gitaar gedomineerde ‘Fight For Your Life’, waarbij Geert Annys meteen de aandacht trok. Ook de toetsen van Chris werden goed in de verf gezet. Maar het was toch Sammy die iedereen met verstomming liet staan. Wat een powerstrot bezit die man. Hij overgoot het nummer met krachtige zanglijnen en je zag gewoon dat hijzelf enorm genoot, want op momenten had hij moeite om zijn tomeloze energie in controle te houden. We kregen het volledige debuut te horen.
Opmerkelijk was de ballade ‘Forever’ waarbij Sammy en Chris alleen te horen waren bij de start. Chris zelf mocht dan weer zijn ding doen bij de intro van het lange ‘Fata Morgana’. Het einde van de zet werd een heus meezingfestijn toen de nummers ‘The Land Of Mystery’ en het vrolijke ‘Keep On Rollin’ werden gebracht werden. Degene die de zaal al verlaten hadden (door het late uur – de band startte pas na 00:30) zullen daar spijt van gehad hebben. Want dit was een perfecte show en ik kijk uit om deze kerels nogmaals te zien. In de bisronde bracht men nog het heavy ‘Burning Up’ van hun tweede album ‘Backwards’ en als afsluiter het van de Urbanus-film ‘Koko Flanel’ gekende ‘She Likes Double Trouble’.
DAG 2
Dag 2 stond dan meer in het teken van de old school metal bands, die nog steeds actief zijn en deze werden aangevuld met talent van eigen bodem.
De Belgen van SPEED QUEEN (8) hadden de eer om te tweede dag te openen. Ik was totaal niet bekend met hun songs, maar hun catchy speed metal ging er in als zoete broodjes. Er werd getapt uit hun demo en hun twee EP’s. Zanger Thomas had blijkbaar zijn energiedrankjes al binnen, want de man was niet te stoppen. Hij rende op het podium, headbangde bij de instrumentale stukken en mende het publiek goed aan. Zijn looks (vooral het snorretje) maakten het plaatje compleet en nummers zoals ‘Live Hard’ en ‘Showdown’ kregen geweldige reacties van het publiek. Omdat UFO veertig jaar geleden headliner was op het Heavy Sound festival, brachten ze een korte ode aan de band. We kregen rockende versies van ‘Rock Bottom’ en ‘Doctor, Doctor’ te horen. Het eindoffensief, bestaande uit het partynummer ‘Stay Drunk’ en het flitsende ‘Fire’, deden de temperatuur in de zaal stijgen. Een meer dan waardige opener.
Daarna was SCAVENGER (8) aan de beurt. Hun debuut ‘Battlefields’ vierde ook zijn 40ste verjaardag. Enkele jaren terug kwam originele drummer Luc Ebinger op de proppen met een jonge begeleidingsband met Tine Lucifera als boegbeeld. Momenteel is Luc echter niet meer actief in de band. Met de nieuwe bezetting werd er vorig jaar het album ‘Beyond The Bells’ afgeleverd, dat een moderner gelijk liet horen. Na een korte intro volgde het wilde en duistere ‘Black Witchery’. Tine zelf is klein en fijn van gestalte, maar als ze haar stem laat horen schrik je toch even. Deze meid bezit een enorme kracht en slaat je met verstomming. Er werden enkel nummers gebracht van hun nieuwste schijf.
Plotseling verscheen oudgediende Luc (Met ‘Battlefields’ shirt aan) op het podium en hij mocht hun set afsluiten met de oude krakers ‘Battlefield’ en ‘My Ears Are Ringing’. Je kon zien dat de man met volle teugen genoot tijdens die nummers en hij sloeg op de skins alsof zijn leven ervan af hing.
De tijd was aangebroken om de klassiek metalbands op het podium te laten verschijnen. Het Nederlandse PICTURE (9) wordt aangezien als Nederlands eerste metalband en ze mochten dit nog eens bewijzen vanavond. Al een geruime tijd staat Peter Strykes (1st Avenue, Robby Valentine - live) achter de microfoon. Als je weet dat hij vooral gekend is als melodieuze rockzanger, kan dit raar klinken. Maar de man heeft in het verleden al bewezen van alle markten thuis te zijn. ‘Griffons Guard The Gold’ opende de set en meteen werd duidelijk dat we hier zouden verwend worden. Peter is de perfecte match bij Picture en de oerleden Rinus en Laurens ‘Bakkie’ zorgden voor een stevige en solide ritmesectie.
De beuk ging er in met het krachtige ‘Message From Hell’ van misschien wel hun beste album ‘Diamond Dreamer’ (dat hier zeer goed was vertegenwoordigd). Daarna volgden twee nummers van hun laatste werkstuk ‘Wings’. Vanaf dan was het genieten geblazen met de ene klassieker na de andere. Je waant je in de metal hemel (of is het hel?) als je achtereenvolgens het stampende ‘Lousy Lady’, ‘Diamond Dreamer’, de ultieme meezinger ‘Eternal Dark’ en het magistrale ‘You’re All Alone’ te horen krijgt. Daarna passeerde ook het eerder onverwachte (maar geweldige) ‘The Blade’. Peter zette ook een al even geweldige vocale prestatie neer tijdens hun eerste hit ‘Bombers’ uit hun debuut. Beide gitaristen Appie en Len zorgden geregeld voor vuurwerk. ‘Heavy Metal Ears’ en absolute kraker ‘Lady Lightning’ sloten deze perfecte set af. Hoedje af voor deze heren. Respect!!
Op de laatste editie van Heavy Sound festival stond ook een Amerikaanse band die de naam … Slayer droeg. En we werden toen letterlijk van de sokken geblazen. De mannen zelf naar hier halen was geen optie en een alternatief werd gezocht. Een Slayer tribute met de grappige naam SLAGTER (7) werd gevonden. ‘Hell Awaits’ schoot van wal net als toen zo’n veertig jaar geleden. In de fotopit was het geluid echter niet zo best. Daarna volgde ‘Antichrist’ en een geluidsmuur tijdens ‘War Ensemble’. Ook tussen het publiek stelden we later vast dat de zang moeilijk hoorbaar was en het geluid toch iets beter had kunnen afgesteld worden. Wie had gehoopt dat ze dezelfde set zouden spelen als hun idolen toen in Poperinge, maar die vlieger ging niet op. Tijd dan maar om de innerlijke mens wat te versterken en dat deden we, net als toen, aan de rijdende frituur. Nostalgie troef. Tegen het einde van de set kregen de fans nog ‘Chemical Warfare’ en het absolute slotoffensief bestaande uit ‘Raining Blood’, ‘Black Magic’ en ‘Angel Of Death’ dat door de echte Slayer-adepten geweldig onthaald.
De Britse TYGERS OF PAN TANG (8) waren de volgende die op het podium verscheen. Met de Italiaanse zanger Jacopo als frontman kregen we een mengeling van heel oud (1980 - 1981) en nieuwer werk (2008 - nu) te verorberen. Opener ‘Euthanasia’ zette meteen de toon en fans van het eerste uur geraakten zowaar in extase! De helft van de nummers kwam van hun drie eerste albums en dat bewijst nog maar eens dat de metal uit dat eerste deel van de jaren 80 tijdloos en onverwoestbaar blijft.
Origineel bandlid Rob Weir zag er geweldig uit met zijn witte rechtopstaande haarsnit. De man gebruikte ook meermaals de vocoder om het geluid wat op te peppen. Maar de andere Italiaan in de line-up, de uit Sardinië afkomstige, jong ogende snarenplukker Francesco, liet zich opmerken door zijn geweldig gitaarspel en stal meermaals de show. Na wat nummers uit hun latere albums zorgden ‘’Suzie Smiled’ en ‘Hellbound’ voor een spetterend einde en als bonus kregen we nog de cover ‘Love Potion n° 9’ over ons heen. Als melodic rock lovers hadden we ook graag eens een nummer uit de John Deverill periode gehoord. Maar dat zal een droom blijven, vrezen we, aangezien ze toen een volledig anders geluid hadden. Maar desalniettemin genoot de zaal ten volle van deze energieke band.
We bleven in het VK met de heren van TANK (8). De kerels maakten het publiek meer dan blij door een pure old school set te brengen. Opener ‘Shellshock’ miste zijn effect niet en de (oudere) fans aten meteen uit de handen van nieuwbakken Zweedse zanger Marcus Von Boisman. De man heeft een stevig stemgeluid die naar dat van wijlen Algy neigt. Hij straalde ook gewoon metal uit. ‘Walking Barefoot Over Glass’ maakte de stap naar hun tweede schijf ‘Power Of The Hunter’.
Oudgedienden/gitaristen Mick Tucker en Cliff Evans gooiden kwistig met strakke riffs en spetterende solo’s. Maar het krachtige drumwerk van Karl Wilcox mag er ook wezen! ‘This Means War’ en ‘Echoes Of A Distant Battle’ werden lustig meegebruld. Dit was een perfect geoliede oorlogsmachine die op volle kracht opereerde. Het slottrio ‘Power Of The Hunter’, ‘Stormtrooper’ en ‘The War Drags Ever On’ zorgde ervoor dat iedere bezoeker met een brede glimlach de band tot ziens zei en uitgebreid applaudisseerde.
Als absolute headliner werd geopteerd voor het Canadese ANVIL (8), een band die voor altijd ons metal heart heeft gestolen met de klassiekers ‘Metal On Metal’ en ‘Forged In Fire’. Al tijdens de soundcheck vielen monden open bij het zien van bandleider Lips. De man is ondertussen 69 jaar en heeft blijkbaar te kampen met ziekteverschijnselen. Zijn armen en vooral zijn handen waren constant in beweging. Maar wonder boven wonder was daar tijdens het spelen zelf niets van te merken. Metal is duidelijk zijn healer!
Een set starten met een instrumentaal nummer is op zijn minst gedurfd te noemen. Maar ‘March Of The Crabs’ is natuurlijk één van de beste die er bestaan en Lips speelde zijn riffs gewoon in het publiek en liet de olijke bassist Chris en drumbeest Robb Reiner alleen achter op het podium. De toon was dus meteen gezet en Lips ontpopte zich tot spraakwaterval en vertelde vooral leuke anekdotes. Terug op het podium zette hij het duivelse ‘666’ in dat gevolgd werd door het eerder ondeugende ‘School Love’ van hun debuut uit 1981. Daarna passeerden een drietal nummers uit hun recente albums om dan terug te keren naar ‘Forged In Fire’ uit 1983. ‘Winged Assassins’ en vooral ‘Free As The Wind’ (opgedragen aan alle metalheads) katapulteerden ons terug naar die gouden jaren.
Het tragere, maar dreigende ‘Forged In Fire’ werd op de hielen gezeten daar het alles verwoestende ‘Mothra’. Het tweede instrumentaaltje kregen we in de vorm van het speelse ‘Swing Thing’. De finale bestond uit het erotisch getinte ‘Jackhammer’ en het lijflied uit de jaren 80 van de metalheads bij uitstek ‘Metal On Metal’. Lips vloog terug in het publiek en na de laatste noot bleef hij daar hangen terwijl het Neil Diamond-nummer ‘Sweet Caroline’ uit de PA knalde. Dit gaf Lips gelegenheid om uitgebreid handjes te schudden met het publiek en selfies te laten nemen. De kerels kwamen speciaal uit Canada naar België voor deze headline show. Als dat geen respect verdient!
Een pluim!
Voor degene die aanwezig waren in Poperinge, was het verbroederen met oude vrienden, het maken van nieuwe vrienden en het drinken van de nodige pintjes of zwaardere biertjes (al moet gezegd worden dat de 0% biertjes ook uitverkocht waren). Je kon terecht bij de lekker ouderwets frituur of BBQ burger net buiten de zaal. Binnen kon je terecht voor merch van de verschillende bands en het festival zelf, én er was een uitgebreide metalmarkt, waar menig vinyl en cd een andere eigenaar kregen. Kortom, het was net zo’n beleving als toen veertig jaar geleden. Een echt samenzijn – de metal way! Een pluim voor de vlekkeloze organisatie en de talloze vrijwilligers die dit allemaal mogelijk maakten.
