Teksten: Morbid Geert, Vic Van den Abeele - Foto’s: Paul Verhagen
TROUNCE: van overstuurde noise over een oorverdovende stilte naar bescheiden orkaankracht
In The Terminal kwamen we op vrijdag een stel bekenden van gisteren tegen die van hun Zwitserse berg waren afgezakt. TROUNCE (8,5) is namelijk een commissioned project rond leden van Yrre, Kruger en Coilguns, en zij brachten het speciaal voor de gelegenheid geschreven stuk ‘The Seven Crowns And Arias Of The Empty Room’. Gezien de verschillende muzikale achtergrond van de heren en dame liet hun muziek zich moeilijk duiden, maar al snel bleek het een kolkende mix van experimentele elektronica, post-rock, black metal, noise en post-hardcore die wel heel pittig binnenkwam. In een mum van tijd gaan ze soms van een kwak overstuurde noise over een oorverdovende stilte naar bescheiden orkaankracht. Heel dynamisch dus, met songs die de conventionele structuur van de rockmuziek met plezier tarten, al worden ze al eens gescheiden door bevreemdende geluidscollages. Niet bepaald een vrijblijvend werkstukje dus, maar wel eentje dat de moeite dubbel en dwars waard is. Jammer voor de band dat zovelen de zaal verlaten wanneer in 013 Bell Witch een net aangekondigde set komt spelen, maar wij blijven tot het einde …(MG)
Het Schotse ASHENSPIRE (8) is echt wel een geval apart. Hun avant-garde black metal gaat sowieso altijd al wars tegen alle trends in, maar ook de ongeschreven vestimentaire orde van de black metal werd flink overhoop gegooid toen de zanger het podium opkwam in vrouwenkleren en de saxofonist niks anders bleek te dragen dan een mini-kilt. We waren vooral bang dat zijn fluit er vroeg of laat onderuit zou komen piepen (onder een kilt draag je tenslotte toch geen onderbroek?!), maar dat bleef ons bespaard. Het paste overigens wel bij hun anarchistische speelstijl: technisch hoogstaand en complex, maar tegelijk vaak ook verdomde brutaal. Bij wijlen werd het zelfs niet minder dan een aanval op het centrale zenuwstelsel en zelfs op de rustige momenten knaagden en schraapten ze aan je systeem. De theatrale zangstijl à la A Forest Of Stars was evenmin spek voor ieders bek, maar het maakte hen wel zo uniek. Alleen jammer dat het geluid zo knalhard stond met de bas en drums te ver voorin de mix, waardoor er toch behoorlijk wat details verloren gingen. Niettemin een aparte ervaring. (MG)
Na al die waanzin kan het al eens deugd doen om ergens zacht te landen en daarvoor hadden we MARLENE RIBEIRO (8) in de Hall Of Fame. Ze maakte altijd deel uit van de Britse psychedelische rockers Gnod en staat nu op eigen benen. Het bleek al snel een erg trippy, megapsychedelische ervaring te worden. Natuurlijk is haar muziek grotendeels op elektronica gesteund (wat bijna niet anders kon, gezien ze er helemaal alleen voor stond), maar door af en toe een stukje mee te spelen op klarinet als extra begeleiding bracht ze wat extra warmte en een licht oosterse stemming mee in de vergelijking. Heel even voelden we ons niet langer op Roadburn, maar in het Sprookjesbos van de Efteling … maar dan zonder schreeuwende kinderen. (MG)
Eenmaal weer met de voeten op de grond was het richting Main Stage die nog geen enkel moment zo propvol had gezeten als voor WOLVES IN THE THRONE ROOM (9). Terecht overigens, want deze band groeide eigenlijk mee met Roadburn en trok hier alle registers open met hun Cascadian black metal. Onder het vaandel ‘Shadow Moon Kingdom’ werd oud en nieuw werk van een extra laagje atmosfeer voorzien, maar niet door er een ambient-versie van te maken, zoals sommigen hadden gevreesd. Nu lopen hun nummers sowieso al over van de atmosfeer, maar ze waren nu met kleine arrangementen bijgewerkt om ze nog optimaler te doen overkomen. Dat mocht op héél veel bijval rekenen, want dit was Klasse met een hoofdletter. Er was zoals altijd het rituele aspect tussen de songs door, al mochten ze wat ons wel net iets spaarzamer geweest zijn met de wierook, jongens toch! Een mens zou er onpasselijk van worden, al namen we dat er wel bij omdat er op hun set niks af te dingen viel. Van nieuw werk als ‘Mountain Magick’ tot de ultieme klassieker ‘I Will Lay Down My Bones Among The Rocks And Roots’, het was constant genieten van hoe retestrak men doorjakkerde en toch steeds weer zoveel gevoel overbracht. De achtergrondbeelden van de Westcoast-natuur waren overigens een echte visuele toegevoegde waarde die het plaatje mee compleet maakten. (MG)
Ons eigenste BRUTUS (9) mag inmiddels gerust een post-rocksensatie genoemd worden, ook buiten de landsgrenzen. Meer bewijs dan een tot de nok gevulde zaal aan de Main Stage heeft een mens niet nodig, zeker wanneer je ziet hoe die hele menigte helemaal opgaat in de show. Het trio stond dan ook vol overgave te spelen en kreeg evenveel overgave terug van die 3.000 mensen die allemaal met een brede grijns op hun kop stonden te genieten. Natuurlijk zorgt een hit als ‘War’ voor extra reacties, maar ook de minder bekende songs werden op luid applaus getrakteerd. De manier waarop Stefanie Mannaerts met volle kracht op haar drumstel mept en tegelijk zoveel gevoel in haar zang legt, blijft bewondering oproepen. Wat niets afdoet aan hoe strak kompanen Stijn Vanhoegaerden en Peter Mulders de flow in de songs houden. We zagen hen al menigmaal hun publiek inpakken, maar nooit zoals hier op Roadburn, waar echt alles klopte. Toppertje! (MG)
Bij PORTRAYAL OF GUILT (7.5) voelden we ons meer haring dan mens, zo extreem veel volk was er binnen gepropt in de Engine Room. Niet ideaal voor de beleving, al zorgde het wel voor een ‘gepaste clubtemperatuur’. De schroeiende, maar meestal lompe en trage hardcore met een zwart randje knuppelde flink op ons in, maar langer dan een paar nummers viel het echt niet vol te houden in deze omstandigheden. Een terrasje in de Weirdo Canyon maakte nadien veel goed …(MG)
Na een vreselijk onweer moesten we ons haasten om de verplaatsing te maken naar de wat meer afgelegen Paradox, wilden we de show nog meemaken. Daar was het Frans/Japanse POIL UEDA (8) niet enkel de meest bizarre band die het hele weekend op het programma stond, het is ook één van de meest onwaarschijnlijke combinaties die je je kan voorstellen. Stel je een compleet van de pot gerukte psychedelische prog van King Crimson en Ozric Tentacles voor, geïnjecteerd met een extra shot jazz en daarbij de Japanse folkzangeres en satsuma biwa (traditioneel Japans snareninstrument)-speelster Junko Ueda. De klaaglijke Japanse zang is even wennen voor de meeste Europese oren, maar het bleek wonderwel samen te gaan met de kronkelende, alle kanten uitspringende band. Wat een muzikanten! Soms zaten er ter plekke geïmproviseerde stukken in, maar dat deed geen afbreuk aan het oude Japanse verhaal dat ze brachten. Enig minpunt was het rumoerige deel van het publiek dat zijn bek niet kon houden wanneer Junko voor elke song vertelde waar deze oude sage over ging. Hoe dan ook, het was weer genieten in deze gezellige jazz club! (MG)
Aan wie anders dan het Nederlandse DEWOLFF (8) om de tweede dag in schoonheid af te sluiten. Kosten noch moeite werden gespaard voor dit optreden. Zo bracht de band enkele koperblazers en twee achtergrondzangeressen mee. Deze toevoegingen vormen al snel een grote meerwaarde voor hun seventies rock. Deze set ontpopte zich dan ook al vlug tot een waar dansfeest, maar toch leek de opkomst wat tegen te vallen. Jammer, want Dewolff deed het prima op een vrij eenvoudige manier zonder al te veel franjes. (VVA)
