Teksten: Morbid Geert, Frederik Cosemans, Vic Van den Abeele - Foto’s: Paul Verhagen
Zaterdag werden de festiviteit in The Engine Room op gang getrokken door de Amerikanen van PUPIL SLICER (7) en die hadden er overduidelijk dikke zin in. Jammer genoeg hadden ook zij te kampen met een net niet erbarmelijk geluid en dat kwam de sowieso al erg grillige en nerveuze math/grindcore niet ten goede. De band liet het echter niet aan hun hart komen en vuurde naast wat nummers van hun debuut ook al behoorlijk wat stukken van hun binnenkort te verschijnen tweede plaat 'Blossom' op ons af. Energiek en vol overgave stuiterden de leden, zangeres/gitariste Kate Davies en bassist Luke Fabian op kop, het podium rond en lieten daarbij weinig tot geen steekjes vallen. Sterke show die helaas wat gebukt ging onder een belabberde sound. (FC)
KEN MODE: krachtig, dynamisch en overrompelend
Dat Roadburn hét festival van de ontdekkingen is, is ondertussen al even geweten, maar dat wil niet zeggen dat het daarom altijd om nieuwe acts hoeft te gaan. Het Canadese viertal KEN MODE (8.5) draait ondertussen al bijna 25 jaar mee en sprokkelde in die periode een behoorlijke discografie bij elkaar, maar voor ons waren ze toch nog steeds een onbeschreven blad. Dat veranderde echter eensklaps na opener 'A Love Letter' van hun laatste album 'Null' (samen met voorganger 'Loved' trouwens de enige twee platen die vandaag aan bod kwamen). Snoeiharde noise rock met sludge elementen, opgesmukt met geflipte saxofoon en elektronica, ramde ons haast letterlijk de prut uit de oren en lieten ons, en de rest van de bomvolle Terminal, met open mond achter. Krachtig, dynamisch en overrompelend! (FC)
In de Hall Of Fame zetten we de dag in met het erg jeugdige ALKAHEST (8), die hier hun première mochten maken, iets wat prima paste in het kader van de muzikale vernieuwing en de steun aan de underground die het festival hoog in het vaandel houdt. De internationale band bestond uit vijf studenten aan de Eindhovense Metal Factory, waarvan de jongste slechts 16 of 17 was. Gecoacht door Michel Nienhuis (Autarkh, ex-Dodecahedron) werden ze klaargestoomd voor hun vuurdoop, een kans die ze met beide handen grepen en tot een goed einde brachten. Muzikaal leken ze terug te grijpen naar de Amerikaanse doom/death van Morgion en Mythic van begin jaren 90. Niet enorm origineel, maar wel iets wat je vandaag niet meer zo vaak hoort en bovendien werd het erg degelijk gebracht, zeker wanneer je beseft dat het hun eerste show ooit was! Maar hoe de jongeheren hun best ook deden, toch ging zowat alle aandacht vooral uit naar zangeres Cheyenne Reudenbach. Wat had die meid een strot zeg! Ze kon erg episch en bijna zwoel uit de hoek komen, om dan plots over te gaan in een doodsreutel van jewelste, haast even naadloos als Tatiana van Jinjer dat kan. Dat belooft voor de toekomst! (MG)
Ook voor HEALTHYLIVING (6.5), met leden van Maud The Moth en Ashenspire in de gelederen, was het meteen de eerste keer dat men effectief een podium opkroop. Je eerste show ooit op Roadburn spelen, dat brengt vast en zeker wat gezonde druk met zich mee en misschien was het net daarom dat de mix van lichte doom en Emma Ruth Rundle-achtige songs niet echt uit de verf kwam. De band kwam wat onwennig over en had ook te kampen met een woelig en onzuiver geluid (weeral The Engine Room, het kan geen toeval meer zijn), al maakten ze voor de talrijke aanwezigen toch een goede beurt. Wij waren echter niet overtuigd en hielden het voortijdig voor bekeken. (FC)
Het Nederlandse SOWULO (8) bracht op de Next Stage hun eigen versie van de nordic folk van Wardruna. We zagen hen jaren geleden als debutanten, maar inmiddels hebben ze enkele platen op hun conto en zijn ze flink gegroeid als band. Frontman en aanvoerder Faber Horbach ging dan wel van start met wat naar eigen zeggen een ‘epische technische fail’ was, maar na dat te hebben weggelachen, zaten ze al snel op het juiste heidense pad. Het gebruik van een uitgebreid instrumentarium (carnix, harp, hoorns, cello, violen en een hele batterij slagwerk) en negen muzikanten die in middeleeuwse klederdracht uitgedost waren, maakte het zaakje ook visueel extra aantrekkelijk. Natuurlijk houdt niet iedereen van zo’n ‘verkleedpartij’, maar zolang dat vergezeld gaat van een partij goed gebrachte songs en niet als opsmukwerk voor wat je niét hebt, is dat allemaal prima. En ja, Sowulo zat wel degelijk aan de juiste kant van het spectrum en het was dan ook drie kwartier oprecht genieten. (MG)
In de Hall Of Fame was het ondertussen tijd voor het Nederlandse DEATHLESS VOID (8), een voor ons onbekend death- en black metalgezelschap dat misschien wel één van de meest 'traditionele' bands van het hele festival was. Geen franjes, experimenten of gimmicks hier, gewoon vijf gasten in zwarte lederen jassen die er een fameuze lap op gaven. Acts met een hoekje af of een niet te stuiten vernieuwingsdrang hebben de laatste jaren zeker een streepje voor op Roadburn en net daarom was het een ware verademing om nog eens echt old school loos te kunnen gaan bij deze jongens. Check eens hun 'Demo MMXXI' uit en hou deze band zeker in de gaten! (FC)
OISEAUX-TEMPÊTE: heel eclectisch, heel onvoorspelbaar, maar oh zo boeiend
OISEAUX-TEMPÊTE (8) was voor ons een nobele onbekende, maar gezien we er goede dingen over hadden gehoord, wilden we toch eens checken wat deze ‘artists in residence’ te bieden hadden. Vandaag zouden ze uit hun ‘Al-An!’ en ‘Tarab’ putten, iets wat een muzikale ontdekkingstocht beloofde. Het werd een combinatie van post-rock, Midden-Oosterse muziek, een vleugje Americana en dichtkunst. De freaky toetseneffecten maakten stilstaan haast onmogelijk, af en toe zat er een rustmoment waarop de zanger/dichter afwisselend in het Nederlands en het Engels zijn bizarre teksten op ons losliet (‘Het is verschrikkelijk! Het geluid van het brekende hardgekookte ei …’) en dan zwol de muziek in post-rocktraditie langzaam aan tot orkaankracht. Heel eclectisch, heel onvoorspelbaar, maar oh zo boeiend. (MG)
Het zwaar gehypete CHAT PILE (6) kreeg daarna meer volk voor de Main Stage op de been dan eender welke act en werden op basis van hun 'secret show' de dag voordien (in de Hall Of Fame) op voorhand al uitgeroepen tot absolute winnaar van de dag (en misschien zelfs het hele festival). Hun album 'God's Country' moet binnen de wat hippere kringen zowat de meest besproken plaat van vorig jaar zijn, maar wat ons betreft kon het viertal het allesbehalve waarmaken. Muzikaal was de mengeling van alternatieve metal, noise rock en sludgy elementen nog aardig te pruimen, maar vocaal wrongen de schoenen tot het pijn deed. Zanger Raygun Busch, eentje van het 'zero fucks are given'-type, liep (trouwens zonder diezelfde schoenen) de gehele show in blote bast als een soort verveelde pauw het podium rond en strooide met zanglijnen die soms meer op spoken word passages leken. De boze, zogezegd ongeïnteresseerde zanger die zijn ongenoegen over de (soms banale) realiteiten van vandaag uit, het is bijzonder hip en erg '2023', maar voor ons kwam het irritant, geforceerd en allesbehalve oprecht over. Het zal voor velen reden genoeg zijn om ons schreeuwend aan het kruis te nagelen, maar daar geven wij op onze beurt dan weer 'zero fucks' om. (FC)
DAVID EUGENE EDWARDS bracht akoestische versies van 16 Horse Power en Wovenhand
Vooraf ging het misschien over beste goed bewaarde geheim, want Wovenhand frontman DAVID EUGENE EDWARDS (9) deed het voor het eerst helemaal solo. Wat David juist zou brengen, wist niemand, maar al snel werd duidelijk dat we akoestische versies van 16 Horse Power en Wovenhand voorgeschoteld zouden krijgen. Op een meesterlijke manier wist hij dan ook de grote zaal van de 013 helemaal in te pakken. En dit vanaf de eerste tonen van ‘All Your Waves’ tot het wondermooie ‘White Bird’. (VVA)
Bij KATHRYN JOSEPH (7) ging het er heel wat rustiger aan toe. Zichzelf begeleidend op piano etaleerde deze Schotse singer-songwriter haar rustige indie popsongs op de knusse Next Stage en wist daarmee menig bezoeker even stil te krijgen. Ook wij konden dit moment van rust zeker waarderen, al geven we toe dat de zoete klanken op den duur wel een beetje eentonig werden. Desalniettemin een prima show van een getalenteerde dame waarvan we onder andere omstandigheden zeker nog eens een plaatje van zullen draaien. (FC)
CANDY: compleet van de pot gerukte waanzin
Van de haast esoterisch klinkende David Eugene Edwards rechtstreeks door naar het zooitje ongeregeld van CANDY (8), het contrast kon haast niet groter zijn. Het Amerikaanse vijftal kwam er hun tweede album 'Heaven Is Here' integraal ten gehore brengen en zodoende maakte een weeral goed gevulde Terminal zich op voor een half uur compleet van de pot gerukte waanzin. Loeiharde punk, bijtende hardcore, maniakale grind en overstuurde noise smolten samen tot een miasma van herrie en chaos, maar de band bracht het met zichtbaar gemak. Chaos leek wel hun tweede aard te zijn, al was er ook zeker een rode draad te ontwaren in al het geweld. Na een minutenlange eruptie van noise en feedback ging de storm plots terug liggen en kon de rust stilaan terugkeren. Beetje indrukwekkend toch wel. (FC)
BROEDER DIELEMAN: net iets te brave, Zeeuwse Folklore
BROEDER DIELEMAN (7), de naam had het misschien al een beetje doen vermoeden … Met zijn Nederlandstalige folk lijkt hij op het eerste zicht misschien het buitenbeentje, maar laat nu net dit zijn bedoeling zijn. Dat zijn teksten in het Zeeuws dialect zijn, deerde niemand. Broeder Dieleman maakt vooral nummers over Bijbelse figuren, het Zeeuwse landschap en verhalen over de Zeeuwse Folklore. Toch moeten we eerlijkheidshalve toegeven dat het allemaal net iets te braaf overkomt. Als je het aan ons vraagt, had Broeder Dieleman best wat steviger uit de hoek mogen komen. (VVA)
Omgeven door een muur van sikkels trok MÜTTERLEIN (9) een minstens even hoge muur van sonische terreur op. Met haar tweede album ‘Bring Down The Flags’ van een dik jaar geleden sloeg Marion Leclerq, bij sommigen vooral bekend van haar verleden bij Overmars, roestige spijkers met koppen en belandde ze instant in onze top 10 van 2021. Natuurlijk waren we erg benieuwd naar hoe ze het er live van af zou brengen en daarbij hadden we wel verwacht dat ze een begeleidingsband bij zou hebben om dit alles waar te maken, maar niets bleek minder waar. Helemaal in haar eentje stond ze daar, met een tafeltje met wat pitch shifters en effecten, haar gitaar en een microfoon. Dat lijkt heel minimalistisch en in zekere zin was het dat ook, maar meer had ze niet nodig om de poorten van de hel voor ons open te trekken en ons in de afgrond te laten staren. Mechanisch beukend, angstaanjagend schreeuwend, in een dissonante blend van black metal en industrial, alsof Blut Aus Nord, Godflesh en Neurosis een bastaardje op de wereld hadden gezet die verder zou gaan dan hen allen samen. Achteraf stonden we als door de hand Gods geslagen na te beven, helemaal van de wereld en verlaten door alles en iedereen. En dat in een bomvolle Hall Of Fame …(MG)
We waren naar hier gekomen om te dansen. Dat werd al snel duidelijk toen BOY HARSHER (8) het podium betrad. Normaal gezien had het duo vrijdag al een dj-set gegeven, maar door organisatorische redenen moesten ze deze annuleren. Dat het duo iets goed te maken had, mocht dan ook al snel duidelijk worden. Zonder ook maar één adempauze ontpopte 013 zich tot een ware danstempel, waarbij de aanwezigen helemaal mee gingen op de tonnen van de dancemuziek. Toch misten we net dat vuilrandje waar we zo op gehoopt hadden. (VVA)
Het contrast tussen de dance van Boy Harsher en de psychedelische rock van het Nederlandse IRON JINN (8) kon haast niet groter zijn. Toch voelde deze nieuwe band rond Oeds Beydals (The Devil’s Blood) als thuiskomen met hun uitgesponnen gitaarsolo’s. Dit is slechts hun tweede optreden, maar daar valt niks op aan te merken. Van dit soort bands hadden er best wat meer op het programma mogen staan. (VVA)
