Tekst en foto's: Rik Bauters
Door een geval van internetoplichterij kwamen we zonder hotelkamer te zitten en moesten we in allerijl een oplossing vinden. Gelukkig kon onze Duitse zesde man (ondertussen was er nog een vijfde compaan gevonden die met ons wou meegaan) alsnog slaapplaatsen versieren, maar kwamen we pas aan in de zaal tijdens het laatste nummer van de Zweedse bende CAPTAIN BLACKBEARD. Staande tussen het publiek maakten we snel nog een paar foto’s, maar we kunnen dus geen echt oordeel vellen over hun performance. Aangezien het applaus welgemeend was, zal hun old school hard rock best wel oké zijn geweest.
CREYE (8,5) heeft één EP en twee albums op hun conto staan en die kregen steevast lovende kritieken van de pers. Zanger August Rauer bewees hier over voldoende power en stembereik te beschikken. De band liet op hun tweede album een meer poppy geluid horen, maar bij melodic rock bands weten we dat ze live doorgaans strakker en harder uit de hoek komen. Er viel vooral te smullen van het scherp-gerande gitaarwerk van bandleider Andreas Gullstrand. Een gewaagde zet was ook het brengen van drie nieuwe nummers in een relatief korte set (40 min). Deze maakten ons enorm nieuwsgierig voor hun derde langspeler die in de pipeline zit.
degreed (8) staat bekend voor zijn krachtige mix van AOR met invloeden uit zowel de pop- als metalwereld. Vooral de rauwe stem van Robin ‘Red’ Eriksson tekende voor een mooi contrast, terwijl de snedige gitaar van Daniel Johansson geregeld voor vuurwerk zorgde. Er werd geopteerd om vooral werk uit de laatste twee albums te brengen, maar met het krachtige ‘The Scam’ uit 2015 kregen we toch een deuntje uit het verleden. Een ander knap staaltje van hun kunnen kregen we voorgeschoteld met de twinsolo van gitaar en keyboards. Alleen het brengen van mijn persoonlijke favoriet ‘Black Cat’ had mij in de spreekwoordelijke hemel kunnen brengen, maar het beperkte tijdslot zal hier de reden voor geweest zijn. Ondertussen was de temperatuur in de zaal serieus de hoogte in geschoten, mede door deze uitbundige set en dito menigte.
Het was tijd voor ‘Call The Police’ met NESTOR (9). Dit eveneens Zweeds vijftal bracht vorig jaar een geweldig album uit (mijn topper van dat jaar) en zorgde voor een ware wervelwind in het genre. De band stond zowel op de affiche van Sweden Rock als op Keep It true Rising. Als je net als ik verzot bent op cheesy melodic rock met een extra smeuïge kaassaus is dit je band. Gehuld in witte outfits gooiden ze de ene cliché na de andere richting publiek. Maar als dit op zo’n klasse manier gebeurt, kan je dit alleen maar goed vinden. Alle nummers werden luidkeels meegebruld door de volgepropte Markthalle en de band kreeg zo’n massale respons na hun set dat ze een bisnummer mochten brengen (onder goedkeurend geknik van organisator Oliver Lange). Ze kozen ervoor om de Whitney Houston-klassieker ‘I Wanna Dance With Somebody’ in hun ‘witte pak versie’ te brengen en het publiek lustte er wel pap van!
Na de vier Zweedse invasies mochten de Ieren van MAVERICK (7) hun potige melodieuze hardrock voorstellen. Er waren duidelijk wat problemen met het geluid want het geheel klonk wat rommelig bij te start, waardoor opener ‘Falling’ niet echt knalde. Gelukkig was dit euvel grotendeels verholpen tijdens het swingende ‘The One’ en zorgde het emotionele ‘The Last One’ voor wat ademruimte. Publiekslieveling ‘Whiskey Lover’ viel ook in goede aarde, maar het was vooral de afsluiter ‘In Our Blood’ die voor mooie momenten zorgde. Toch hebben we de jongens al in betere doen aan het werk gezien (misschien zat de lange reis nog wat in hun kleren).
Vele aanwezigen keken uit naar het deels Zwitserse CORELEONI (8) dat al drie albums uitbracht in een tijdspanne van amper vier jaar. Ronnie Romero heeft het schip verlaten en werd vervangen door de eerder onbekende Albanees Eugent Bushpepa. De band onder leiding van Leo Leoni brengt live vooral nummers van zijn band Gotthard. Meer bepaald wordt er geput uit de eerste drie albums en die werden aangevuld (in het midden van de set) met vier nummers uit hun laatste eigen album. De fans verorberden die oude krakers met een immense appetijt. Het geluid in de fotopit was ongelooflijk slecht, maar in de zaal klonk het gelukkig wel top. Een zeer degelijk concert dat vooral de glorietijd van Gotthard ten tijde van Steve Lee deed herleven.
CRASHDIET had zijn volledige nazomertour afgelast en als vervanger sprong KEE MARCELLO (7) in de ontstane opening. Tot mijn grote verbazing startte de set met ‘Code To Your Heart’, een nummer van Easy Action (band van Kee voor hij Europe vervoegde). ‘That Makes One’ is in mijn ogen een schromelijk onderschat pareltje. Kee wisselde nummers van Europe zoals ‘Let The Good Times Rock’ en ‘Girl From Lebanon’ af met tracks uit zijn laatste soloalbum ‘Scaling Up’. Na de ietwat overbodige solo ‘Bumble Kee’ kwam het lichtvoetige en vrolijke ‘Talk Of The Town’, ook van Easy Action, voorbij, maar ik had het gevoel dat ik één van de weinige was die dit nummer kende. De finale was weggelegd voor de Europe-krakers ‘Rock The Night’ en de meezinger ‘Superstitious’. Kee is een geweldig gitarist, maar als zanger komt hij tegenwoordig wat kracht tekort en zou dit beter overlaten aan een gastzanger. Maar toch heeft zijn set me blij gemaakt (alleen al door die Easy Action tracks).
De afsluiter van de zaterdag was het bejubelde en immens populaire H.E.A.T (8,5). Het vertrek van Erik Grönwall was voor velen een kaakslag, maar de herboren Kenny Leckremo heeft al bewezen dat hij naast een geweldige stem ook een perfecte frontman is geworden. De man is zelfs zo enthousiast dat de eerste nummers van hun kersverse album ietwat te overweldigend overkwamen en als een grote geluidsgolf op het publiek werden gestort. Met het brengen van de ‘oudere’ nummers ‘Straight For Your Heart’ en ‘Late Night Lady’ klonk alles weer prima en de temperatuur (H.e.a.t …) in de zaal bleek dermate verhoogd dat we wat frisse lucht moesten gaan happen. Met de ideale meezinger ‘Beg Beg Beg’ en hun Eurosongavontuur ‘1000 Miles’ was de keet bijna te klein voor de springende en zingende opeengepakte menigte. Na een geweldige uitvoering van misschien wel hun beste nummer ‘Living On The Run’ sloot men af met een magistrale uitvoering van ‘A Shot At Redemption’.
