Rock Werchter viert dit jaar z’n 50ste verjaardag. Het opent de festiviteiten met een zware gitaren-dag op donderdag. Dit is niet enkel duidelijk de meest heavy dag van deze editie, maar was ook de eerste dag die het bordje sold out mocht ophangen. Maanden geleden al. We willen hiermee niet subtiel zeggen dat heavy metal koning ter rijk is, maar stiekem toch wel.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Istvan Bruggen
Disclaimer: zoek in dit verslag niet naar foto’s van Deftones of Linkin Park. De reden daarvoor is niet dat onze fotograaf er de brui had aan gegeven, maar is louter te wijten aan de beslissing van de organisatie om ons geen toelating te geven beelden te schieten van de desbetreffende bands. Ook foto’s nemen van op de weide werd niet toegestaan.
Iets na twee uur ’s middags wordt de weide van Werchter een eerste keer door mekaar geschud door een scherpe streep metalcore van WHILE SHE SLEEPS (8). De Britten brengen een lekker harde mix van screams en cleans met catchy riffs en smakelijke breakdowns. Opener ‘Systematic’ brengt meteen de vlam in de pijp al blijft het een uitdaging om binnen dit genre Werchter mee te krijgen. Een uitdaging die deze mannen met plezier aanvaarden. Met energie en overgave knallen ze verder richting de heerlijke songs ‘The Guilty Party’ en ‘Anti-Social’.
We krijgen niet enkel een serieuze energiestoot te zien plus een bloemlezing uit hun straffe catalogus. We mogen ook een hele vuurshow aanschouwen op dit uur van de dag. De bassist springt eveneens al zeer vlug in de beschaafde circle pit. ‘Self-Hell’ is dansbaar genoeg om nog wat extra zieltjes te overwinnen. Bij ‘To The Flowers’ worden er bloemen in het publiek gegooid. Het water om ze goed te houden bij deze temperaturen moet je zelf voorzien. ‘Sleeps Society’ is de afsluiter die ondanks de soms matige geluidmix op de Main Stage aantoont dat deze heren een knap statement hebben gemaakt.
Bij de mooie lading gitaargeweld van vandaag zit ook een stevige portie female fronted punkgeweld. De eerste rauwe en happy lading punk komt van AMYL AND THE SNIFFERS (7). De band van down under komt onder een lekkere hitte plezier maken op het podium. Opener ‘Security’ is meteen een goede samenvatting van waar deze Aussies voor staan. Evenzeer punk als plezier, zowel politieke statements als onnozelheid en muzikaal een ruigere up-tempo mix. De weide is mee met Amyl die eruit ziet als een Sabrina Carpenter die wat ruigere en wildere levenskeuzes heeft gemaakt.
Het tempo van dit optreden ligt lekker hoog en de songs volgen mekaar met spoed op. ‘Doing In Me Head’ is speels, meezingbaar, dansbaar én punky tegelijk. Amyl heeft ook een constante mimiek die overtuigend is en ons lachend meesleept op ‘Guided By Angels’. Enige vorm van showgehalte is er hier niet aanwezig, waardoor het uur naar het einde toe wel langdradig begint aan te voelen. Wie deze band niet kent, raakt vandaag mogelijks wel overtuigd, maar na een halfuur heb je de boodschap ook wel begrepen.
Omdat we alle punk van de dag willen meepikken verplaatsen we ons van de Main Stage naar de Slope. De anarchistische toer wordt verdergezet door de LAMBRINI GIRLS (5). Helaas, wat we hier te zien krijgen geeft ons weinig zin om terug een groene hanenkam te laten zetten. Vanaf de start krijgen we een show te zien vol pauzemomenten, ellenlange cliché-babbels en uitgerekte riffs om zeer matige feestmomenten kunstmatig in gang te zetten. Ze hebben amper veertig minuten en veel van die tijd gaat verloren. Na negen minuten hebben we amper één song gehoord. Da’s niet echt punk te noemen.
Muzikaal klinkt alles ook slordig, ondanks het feit dat de songs niet bijster gecompliceerd zijn. Elke intro wordt opgebouwd tot in het vervelende. Bij ‘Turf Wars’ leggen de bandleden twee minuten lang uit hoe de singalong in z’n werk gaat gaan, die dan uiteindelijk nog geen vijftien seconden duurt. Wat later krijgen we ‘Hoe doe je een wall of death voor dummies’ uitgelegd alsof we allemaal als enige hobby in de breiclub zitten. De laatste song brengt de band vanuit het publiek, inclusief stagedive vanop de Slope. Lekker, maar veel te weinig om dit geheel te redden. Heel wat volk was al weg toen de sprong werd gesprongen.
Het 'no picture' deel
Vooraleer de headliner van de avond aantreedt krijgen we een band te zien die aan de wieg stond van nu metal en gerust een oprichter mag genoemd worden. Sindsdien hebben ze een brede waaier aan muzikale stijlen in hun catalogus zitten. Welkom bij de zweverige doortocht van DEFTONES (7). We worden in de sfeer gebracht met ‘Be Quiet And Drive (Far Away)’. Veel tijd om in de mood te raken is er niet, want hierna krijgen we meteen één van hun grootste en zwaarste hits met ‘My Own Summer (Shove It)’.
De bende van Chino Moreno brengt een gamma aan gevarieerde, soms tragere tracks terwijl er trippy videobeelden passeren. Op het podium doet de band z’n ding terwijl Chino in gekende stijl met enorm veel goesting overal rondspringt en zich amuseert. Bij ‘Rocket Skates’ schreeuwt hij door z’n eigen stem heen, op ‘Rosemary’ krijgen we bloedschone ingetogenheid te horen. Hij ontdekt de uitloper van het podium om wat intiemer hallo te komen zeggen tijdens ‘Hole In The Earth’.
Wat ons betreft, is de setlist quasi ideaal om elk aspect van deze groep naar voren te brengen. ‘Change (In The House Of Flies)’ blijft een emotionele topper. Het slotkwartier van de set is weer een pak zwaarder met vooral ‘Around The Fur’ en ‘Headup’ die doen headbangen. Helaas zien we vooraan vooral een cinemapubliek dat enorm duidelijk al klaarstaat voor de headliner. Hoeveel aanwezigen zouden weten dat die mogelijks nooit hadden bestaan zonder een band als deze? De sound zit bij Deftones opnieuw niet top en Chino z’n stem durft al eens meer te haperen, maar nooit tot op een niveau dat de nummers niet overeind blijven. Ze sluiten af met ‘7 Words’, en wat ons betreft zijn die zeven woorden ‘We hopen jullie snel terug te zien’.
De weide van Werchter loopt over van het volk voor de afsluiter van de eerste dag. Je hebt drukte, je hebt enorme drukte en dan heb je Rock Werchter. Ergens vinden we dat dit toch een beetje de spuigaten uitloopt. Misschien zijn we te gewend aan de sfeer van festivals als Alcatraz, Graspop en Jera On Air, waar moshpits en collegialiteit steeds voor dans- en ademruimte zorgen. In ieder geval hebben we nog steeds enorm veel zin in de grote terugkeer van LINKIN PARK (8).
Al heel de dag hoorden we op Main een matige sound, maar bij Linkin Park zit deze instant volledig perfect. Hoe heerlijk glijdend en krokant klinken die gitaren bij opener ‘Somewhere I Belong’. Het epos ontploft na een heerlijk mysterieuze intro. Leuke en meeslepende soundscapes zouden we doorheen de hele show te zien krijgen. Met vele grote videoschermen op het podium die aparte landschappen en sferen tonen is er steeds wat te zien. ‘From The Inside’ zet de kelen van het publiek open samen met die van Emily Armstrong die overtuigend oud werk brengt. We genieten echter het meeste van de nieuwe songs van op recente plaat ‘From Zero’. Hierop zet ze haar talent pas echt in de verf.
De revival van Linkin Park zit duidelijk ook in het geheugen van het publiek. Één van de meest meegezongen nummers uit de set is ‘The Emptiness Machine’, een vroeg hoogtepunt. Rondom ons breekt een zeer schuchtere moshpit open, die we graag helpen wat te groeien. Oef, daar is die beweegruimte. We duwen wat gezellig bij ‘Burn It Down’ en zijn dubbel zo dankbaar wanneer Mike Shinoda ook oppert om meer moshpits te openen bij ‘Two Faced’. Jij snapt het, Mike.
Halfweg de setlist gaan de woedelevels omhoog met de klassieker ‘One Step Closer’. We geven het beste van onszelf net zoals de muzikanten op het podium. Maar goed ook want nadien hebben we te veel tijd om uit te hijgen. De show valt even stil met een vijf minuten durend nietszeggend intermezzo en wat publieksbeelden op de schermen. Kon Mr. Hahn hier geen sample-stuk voor bedenken? Of een drumsolo, godbetert? Wanneer we weer verdergaan is een piano-ingeleid ‘Lost’ wat pover en zet het experimentele ‘Overflow’ alles een graadje lager qua enthousiasme.
Een ietwat mislukt middenstuk is snel vergeven en vergeten wanneer ‘What I’ve Done’ en ‘Numb’ weerklinken. Je zou bijna achterom vallen van de barrage aan hits. Vlak hierna lanceert LP ‘In The End’ en ‘Faint’. We zijn weer tieners en de wereld is van ons. Op ‘Lying From You’ hoopten we al niet meer, dus zijn we extra blij wanneer deze passeert. De nieuwe telg ‘Heavy Is The Crown’ staat perfect z’n mannetje tussen al dit legendarisch geweld. Shinoda is dankbaar voor de talrijk opgekomen massa. De vele lichteffecten betoveren het volk, al is het succes van deze show vooral te wijten aan de ijzersterk gebrachte muziek. Afsluiter ‘Bleed It Out’ is een knap einde voor deze nu metal triomftocht. Ook voor heavy music in het algemeen was vandaag opnieuw een triomfantelijke passage te noemen. Take notes, mainstream muziekliefhebbers!
