Het landelijke Oosterzele stond in het verleden niet bepaald bekend vanwege haar muzikale hoogtepunten, maar dankzij een aantal lokale initiatieven is er de laatste jaren een inhaalbeweging. Eén daarvan is ongetwijfeld PLUTO FEST, dat vooral groepen uit de Lage Landen een kans geeft. Ook de editie van 2024 bracht muzikaal talent uit België en Nederland op het podium. Het waren dan misschien geen superbekende namen, maar het zou een heerlijk gevarieerd dagje worden vol metal en hardrock in een gezellige sfeer.
Tekst en foto’s: Claude Bosschem
De organisatie was net zoals vorig jaar vlekkeloos en het tijdschema werd mooi gerespecteerd. Het bordje uitverkocht kon misschien niet opgehangen worden, maar de voorverkoop werd toch als geslaagd ervaren. Er was voldoende parkeergelegenheid, de zaal was makkelijk bereikbaar, de drankprijzen waren zeer democratisch en een foodtruck was beschikbaar om de inwendige mens te versterken. De klank in de zaal was heel goed en dus konden de muzikanten het feestje compleet maken. En ook daar werden we niet teleurgesteld, want de zeven groepen gaven het beste van zichzelf.
De eer om de spits af te bijten was voor CULT OF SCARECROW (8) uit Zele. Ze stonden vroeger vooral bekend om hun doom metal, maar ze hebben veel meer in hun mars. Dat bewezen ze reeds op het jongste album ‘In Nomine Filiorem’, waarop heavy metal en progressieve metal in de songs worden verweven. In het begin hoorde je natuurlijk die meeslepende gitaarriffs, maar gaandeweg werd mede door de keyboards een zeer sterke set neergezet. Zanger Filip De Wilde, met lange haren en hoge hoed, was een opmerkelijke figuur op het podium. Met zijn rauwe maar heldere stem en een sporadisch gruntende bassist werden vooral midtempo songs gebracht, waarin zowel tempowisselingen als meezingbare refreinen zoals in ‘La Mancha’ zorgden voor veel variatie. De afsluitende song ‘Sameness’ met de liefelijke intro en de daarop volgende pompende riffs van de beide gitaristen is hier een mooi voorbeeld van. Dit is een geoliede machine met ervaren muzikanten, die we volgend jaar op Alcatraz zullen terugzien.
Een stuk brutaler en sneller werd het met POSEYDON (7) uit Beveren die met hun thrash metal met death invloeden de zaal op hun kop zetten. Invloeden als Slayer en Sepultura liggen dan ook voor de hand. Jammer genoeg werd het begin van hun set wat ontsierd door technische problemen bij één van de gitaristen. Daardoor kwamen de riffs en gitaarsolo’s niet goed uit de verf, maar gelukkig werd het probleem later verholpen. Het geluid van de groep is duidelijk ruwer geworden door de inbreng van zanger Tom Lenaerts (nee ... het is hém niet), die met zijn imposante figuur een diepe indruk naliet. De vette riffs en beukende, pijlsnelle drumpartijen lieten de fans niet onbetuigd. De nummers van het nieuwe album klonken harder dan de studioversie, waardoor ik persoonlijk soms de focus verloor. In ieder geval blies de groep een eerste wervelwind door de zaal. Overigens bleek het ook de verjaardag te zijn van bassist Jeroen.
De derde Belgische band PROMISE DOWN (8) tapte uit een heel ander vaatje. Zij noemen hun muziek heavy rock & roll en halen hun inspiratie uit groepen zoals Motörhead en Judas Priest. Hoewel de groep pas in 2019 werd opgericht, lijken zij nu al een sensatie op het podium. Niet dat hun muziek zo origineel is, maar het is door de manier waarop het wordt gebracht. Vooral de zanger was heel dynamisch en bespeelde constant het publiek, hij ging ook even tussen de mensen zingen. Maar ook de overige muzikanten verzorgden, naast hun technische vaardigheden, hun aanwezigheid op het podium. Zanger William Lawson deelt naast zijn Engels klinkende naam ook het taaltje van Alex Agnew. De teksten zijn soms wat aangebrand en bij het nummer ‘Furious Masturbation’ liet hij met een confetti-kanon niks aan de verbeelding over. Zoals gedurende het ganse festival werden ook hier behoorlijk wat gitaarsolo’s gebracht. Complexloze muziek, maar live is dit zeer te genieten!
Met SAD IRON (7) kregen we de eerste noorderburen op de planken. Blijkbaar zaten zij in een pakket met hun landgenoten van Burning, met wie ze de split-EP ‘Back To Back’ hebben uitgebracht. De groep werd in 1979 opgericht door huidig gitarist Bernard Rive, die een hoofdrol opeiste. Ondanks zijn leeftijd schudde hij supersnelle riffs en solo’s uit zijn mouw op een rode gitaar. De speedmetal vertoont raakpunten met Raven, alhoewel ze ook wel goed naar Iron Maiden hebben geluisterd. Zanger Marcel Paardekooper kwam soms niet boven al dat geweld uit. Bij de song ‘Metal Cathedral’ kwam hij in witte monnikspij op het podium. Door de vele rook waren de muzikanten soms amper te zien. Blijkbaar hadden ze de set niet goed ingeschat, want het laatste nummer ‘We All Praise The Devil’ konden ze niet meer spelen.
De groep BURNING (9) onder leiding van zanger Hugo Koch draait ook al enkele jaren mee in het circuit van heavy metal. In tegenstelling tot hun landgenoten van Sad Iron brachten zij echter een zeer gevarieerde set. Niet alleen vlogen de melodieuze gitaarsolo’s je om de oren, het samenspel tussen de beide gitaristen was indrukwekkend. De composities zoals ‘Mistaken’ en ‘The End’ bevatten daarenboven heel wat tempowisselingen, waardoor het soms zelfs wat progressief klonk. De beheerste zang was uitstekend en deed aan Ozzy denken. Dat was niet toevallig, want je hoorde in de doomy passages Black Sabbath doorsijpelen. Aan het einde was er ook een eerbetoon aan de onlangs overleden Paul Di’Anno van Iron Maiden. Burning was voor ons de verrassing van dit festival. Zowel het technisch kunnen, de podiumvastheid als de songwriting waren top!
Het Kortrijkse DYSCORDIA (8) was de eerste headliner van de avond en had voor de gelegenheid zijn ‘army’ meegebracht. Hun recentste album ‘Road To Oblivion’ is een echte topper en de verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Als enige groep van het festival speelden zij progressieve metal, weliswaar met een stevig randje. Zij hebben enkele belangrijke personeelswissels ondergaan met onder andere Chevy Mahieu op drums en recent nog Jens Novotni op zang en grunt. Vooral die laatste heeft snel de songs moeten instuderen, de grunts waren naar onze smaak wat te prominent aanwezig. De jonge drummer heeft zich perfect weten te integreren, zijn drumstel was overigens indrukwekkend. Met drie gitaristen klonken de composities heel rijk en hun samenspel was bij momenten magisch. De zang van Piet Overstijns en de melodieuze gitaarsolo’s van Guy Commeene waren zoals gewoonlijk uitstekend. Hopelijk kunnen zij met de huidige bezetting nog lange tijd doorgaan om hun plaats op de grote festivals in te palmen.
Het afsluitende PICTURE (8) klinkt misschien niet zo bekend in de oren, maar wordt wel beschouwd als één van de eerste heavy metalbands van Nederland. Ze zijn in verschillende bezettingen reeds 45 jaar actief en stonden in het voorprogramma van o.a. AC/DC en Saxon. Om eerlijk te zijn, sloeg de schrik ons een beetje om het hart toen we de senioren op het podium zagen verschijnen, grijs was de overheersende kleur. Maar de vrees was ongegrond, want de heren kunnen ondanks hun leeftijd nog stevige muziek maken. Zanger Peter Strykes haalde probleemloos de hoge noten. Met bekende songs zoals ‘Diamond Dreamer’, ‘Heavy Metal Ears’ en ‘Eternal Dark’ werd het publiek vermaakt met een potje aanstekelijke heavy metal. Uiteraard sprongen ze niet als jonge veulens over het podium, maar daar zou niemand over balen. Het was een waardige afsluiter van een geslaagd festival, waarvan we hopen dat het nog vele jaren kan doorgaan. Bedankt aan de organisatoren en alle medewerkers!
Sfeerbeelden
