PROPHECY FEST 2025 was weer meer dan de moeite waard!

Sinds jaar en dag is Prophecy Fest één van onze favoriete festivals. Daar zijn verschillende redenen voor: de boeiende en enorm diverse affiche die je een breed gamma aan bands voorschotelt is steeds weer de moeite, er hangt een enorm relaxte sfeer en de setting in de grot is uniek. En ook al was de affiche dit jaar wat minder spectaculair dan de afgelopen jaren (waardoor er dit keer geen bordje ‘uitverkocht’ hing), toch was het gebeuren weer meer dan de moeite waard om de verplaatsing naar Duitsland te maken.

Tekst: Morbid Geert - Foto’s: Carsten Brand

De spits mocht worden afgebeten door KALL (6), een gezelschap waarvan vier bandleden destijds nog deel uitmaakten van de depressed suicidal black metalband Lifelover. Nu was Lifelover altijd al een beetje een randgeval qua muzikale aanpak en al zeker op vocaal gebied, maar dat geldt nog dubbel zo hard voor deze doorstart. Het voelt alsof Kall twee trapjes lager op de ladder staat, dus veel wisten ze niet in beweging te zetten. Vooral de schrille zang van frontman Kim Carlsson kraste onze oren als lange vingernagels op een krijtbord (excuses aan het jongste deel van ons lezerspubliek, dat enkel vertrouwd is met een digibord en de vergelijking dus misschien niet vat) en we moesten dus al moeite doen om de helft van de set uit te zitten.

Op het kleine podium dat achterin de grot was gepositioneerd, trad HANGOVER IN MINSK (7) aan. De band bestond uit dezelfde leden als Dymna Lotva, maar waar die laatsten een erg emotionele en politieke boodschap hebben, was dit hun ‘evenwichtsoefening’. Dit was vrij gedeprimeerde post-black metal, maar wel ontstaan als grap uit verveling bij een kater in de tourbus. Ze brachten dus vooral drinkliederen, zij het zonder de joligheid van een Korpiklaani. En ja, soms ging het er al eens erg heftig aan toe, vooral vanwege de furieuze zang van frontvrouw Nokt, die ook zonder de beladenheid van Dymna Lotva de frustraties uit het lijf schreeuwde. Bij de laatste song ‘Party Is Over’ kwam Kim van Kall trouwens nog even acte de présence geven. Toch baadde de set van de Wit-Russen vooral in de hun typerende melancholie, al werd er gespeeld met voldoende bier binnen handbereik. Wedden dat het daags erna Hangover in Balve zou zijn?!

DARKHER (8) is een vaste waarde op Prophecy Fest en zou dit weekend zelfs twee keer optreden. Het werd een minimalistische set als altijd, waarbij de Noord-Engelse zangeres/gitariste Jayn Maiven enkel werd geflankeerd door een drummer. In haar lange witte kleed, waartegen haar al even lange rode haren mooi contrasteerden, zag ze er extra frêle uit, maar toch nam dat niet weg dat het een krachtige set werd. Zwevend tussen de beukende en slepende ritmes van doom metal en de gevoelige zijde van de Britse folk zoals we van Darkher gewend zijn. Door de erg etherische zang kwam men zelfs in de hardere stukken nog relatief introvert over, maar tegelijk zat er toch ook altijd een beetje een creepy gevoel in. Inmiddels zagen we hen al op tal van lokaties optreden, toch komen hun songs nergens zo goed tot hun recht als in de grot van Balve.

THE VISION BLEAK (8) is nog zo’n band die met het Prophecy-label meegroeide en zowat elke twee jaar op het programma staat. Bij hen kan je altijd rekenen op een pakkende, meeslepende en geanimeerde set en dat was vandaag niet anders. De meesters van de dark/gothic horror metal vierden de twintigste verjaardag van ‘Carpathia (A Dramatic Poem)’, hun tweede album dat ook zo’n beetje hun doorbraak inluidde en dat ze integraal kwamen spelen. Daar keken we naar uit, want het album is een heuse klassieker met tal van songs die nog steeds deel uitmaken van hun vaste liverepertoire: ‘Carpathia’, ‘Kutulu!’, ... Dat iedereen keihard meezong bij die laatste song, een echte publieksfavoriet, zal dan ook niemand verwonderen. Had men dat niet spontaan gedaan, dan had zanger Allen B. Konstanz de mensen wel zo ver gekregen, hij weet de boel altijd wel in gang te zetten. Het viel ons op dat ze het zonder bassist moesten stellen, maar door de zwaar gestemde gitaren viel dat niet echt op. Voor de gelegenheid waren er trouwens twee violistes bij, die de dramatische sfeer en het filmeffect wel heel mooi versterkten. Puike show!

Toen de joik-zang van Amalie Bruun, alias MYRKUR (9), door de grot galmde, kregen we instant kippenvel. De Deense schone bracht een breed uitgesmeerde set waarin nordic folk, black metal, ambient en klassiek elkaar aantroffen. Soms was de muziek vrij gevoelig van opzet, haast poppy bij momenten, maar dan kon er plots een storm van black metalriffs doorheen het nummer komen denderen, zoals in ‘Like Humans’, ‘Devil In The Detail’ of ‘Valkyriernes Sang’.

Zachtheid zwol aan tot verhevenheid of pure furie, een dynamiek die de hele grot in extase bracht. Omwile van de speciale setting had men ook enkele pure folksongs uitgekozen, die ons rillingen bezorgden: ‘Leaves Of Yggdrasil’ en ‘House Carpenter’, om er maar enkele te noemen. De blikvanger van het hele gebeuren was zonder twijfel Amalie zelf, een feërieke verschijning die met haar glasheldere stem iedere zanger of zangeres van die dag naar huis zong. Met haar takkenkroon leek ze trouwens zo uit een sprookje te zijn gestapt ... Prachtshow, alleen jammer dat zovele aanwezigen tijdens de ingetogen stukken hun bek niet konden houden. Niet wat we gewend zijn van het Prophecy-publiek!

En dan was het feest nog niet ten einde, want we mochten ook nog op audiëntie bij de koningen van de Vikig metal, ENSLAVED (9). Met een unieke old school set, want ze begonnen met het integrale ‘Hordanes Land’-EP, iets wat ze nooit eerder live deden! Het werd geen opgesmukte of gemoderniseerde versie, integendeel: de drie songs werden in al hun rauwheid naar ons hoofd geslingerd. Opzwepend, opgejaagd als een meute berserkers in raid-modus, maar tegelijk zo majestueus en episch: ongelofelijk wat die gasten op hun zestiende uitbrachten, en dat de songs nog steeds als een huis staan!

De enige song die ze nog regelmatig live spelen, is de banger ‘Allfǫðr Oðinn’, terwijl ‘Balfár’ vandaag voor het eerst live werd gespeeld buiten Noorwegen. De rest van de set werd aangevuld door nog meer oude werk als ‘Miðgarðs eldar’, ‘Fenris’ en ‘793 (Slaget Om Lindisfarne)’. Een feest voor nostalgische zielen, maar eigenlijk blijft het verrassend hoe die songs in al hun ruwheid onderhuids best wel complex in elkaar zitten en ons nog evenzeer bij de lurven vatten als dik dertig jaar geleden.

De ideale afsluiter van de eerste dag? You bet! Al blijven we erbij dat we met Myrkur én Enslaved een dubbele headliner geserveerd kregen ...

Op vrijdag trad DARKHER (7) al versterkt op, nu kregen we de volledig akoestische set. Gisteren doom, vandaag eerder singer-songwriter/folk, en dat grotendeels met dezelfde nummers. Ondanks dat de zware gitaren en de paukenslag-drums eraf gepeld waren, bleven de songs moeiteloos overeind. Tenslotte wordt Jayns werk gedomineerd door zwaarmoedigheid en die bleef bewaard, terwijl haar frêle zang extra in de schijnwerpers kwam te staan. Heel mooi en breekbaar, maar we hopen toch dat ze snel eens met nieuw werk komt aanzetten, want dit hebben we nu wel gehoord.

De liefde-haat verhouding de we al jaren met IMHA TARIKAT (6) hebben, bleef na deze show onveranderd. Mooi dat ze begonnen met een eerbetoon aan Jürgen Bartsch (Bethlehem) die onlangs overleed, maar daarna was hun set ook al snel om zeep. Muzikaal is hun met een gulp punk overgoten chaotische black metal af en toe nog te genieten, maar we bleven onze tanden stukbijten op de geforceerde zang van de frontman … Leve de bar!

We waren benieuwd naar het Amerikaanse avant-garde doomcombo KAYO DOT (5). Op plaat weet je vaak niet waar het naartoe gaat en zijn ze de ene keer erg sterk, terwijl ze het even later weer veel te ver gaan zoeken. Dat bleek live nog erger. De toetsenist nam er regelmatig een sax of klarinet bij, wat in combinatie met de viool wel een aparte draai aan de doomsongs gaf, maar daarom nog niet altijd bleef boeien. Helaas zijn de songs vaak zo springerig en haast onsamenhangend opgebouwd dat je nooit enige schwung of drive kreeg. Integendeel, de set verzandde in een arty-farty boeltje dat als los zand samenhing. Een beetje als freejazz, maar dan nog tenenkrullender! We hadden vooraf geen idee dat dat kon, maar jawel … Het ging dan ook allemaal al héél snel vervelen en al is het Prophecy-publiek gekend om zijn ruimdenkendheid, toch zag je al snel wel erg grote gaten tussen het publiek.

Op het kleine podium achter in de grot mocht THE GREAT SEA (8) zich live komen presenteren. Geen band uit de Prophecy-stal (hun debuut ‘Noble Art Of Desolation’ verscheen pas via AOP), maar omdat sG (ex-Secrets Of The Moon) mee achter de microfoon staat, was er toch een link. Nu is die debuutplaat van de heren (met leden van Long Distance Calling en Ordeal & Plight) al sterk, maar live bleken ze nog net dat tikje scherper uit de hoek te komen. Zalig om na de strapatsen van Kayo Dot weer wakker te worden geschud met een resem recht voor de vuist post black metalsongs. Soms thrashy en slepend, dan weer volle bak blasten, … ze hielden ons constant bij de les. Sterk geschreven, sterk en meeslepend gespeeld, alleen jammer genoeg een veel te korte set. Niettemin de verrassing van de dag, wat werd onderstreept door de laaiend enthousiaste aanwezigen.

De Parisiens van SOROR DOLOROSA (8) zijn misschien wel de meest gothic/cold wave muzikanten sinds de wisseling van het millennium. Het trio haalde de mosterd wel erg duidelijk bij Sisters Of Mercy, maar waar die laatsten live vooral excelleren in de personificatie van zoutpilaren, was er bij deze Franse band constant beweging op het podium. Vooral de zanger, die constant aan het dansen was, zonder te vergeten vocaal te presteren. Geflankeerd door enkel een gitarist (een Brusselaar die bij Emptiness speelt!) en een bassist (drums en synths waren allemaal digitaal op het podium) wisten ze zowat alle beentjes in beweging te krijgen. Tja, waar beter dan in Duitsland kan je nog eens écht aan het waven gaan?!

Nog een laatste keer naar het verborgen hoekje van de grot voor VALBORG (7). Hun loodzware doom/sludge schuurde nog het dichtste aan tegen een vereenvoudigde Triptykon / Celtic Frost: simpel en recht voorwaarts, ongeacht wat er zich op de weg bevond. Ze zijn een klein beetje wereldberoemd in Duitsland, maar daarbuiten zijn ze toch een pak minder bekend, al was dit zeker niet verkeerd. De militant uitgespuugde Duitse zang paste overigens perfect bij het sfeertje vol haat dat ze uitstraalden.

We zagen het Duitse black metalcombo GRÀB (8) enkele jaren geleden een niet onaardige, maar evenmin echt memorabele set neerzetten voor het ook al niet onaardige, maar evenmin echt memorabele debuutalbum ‘Zeitlang’. Maar kom, we mochten al blij zijn dat ze hoe dan ook speelden, want bandbrein Grànt (ex-Dark Fortress) houdt niet echt van optreden. Zijn nieuwe hersenspinsel ‘Kremess’ is echter een pak sterker, wat ook live weerspiegeld werd. Inmiddels heeft hij niemand minder dan Gnást (alias Dann Capp - Wolcesman, Solstice, ex-Winterfylleth) aan zijn zijde als gitarist, en omringd door muzikanten van The Vision Bleak (gitarist Schwadorf en bassist Allen B. Konstanz) kon het live erger verkeren. Vaak slepend en episch, dan weer onverwacht doorstotend met een demarrage, het werd een vinnige set waarin nog meer dan op plaat te horen was hoe de geest van de oude Noorse black metal (oude Satyricon, Tulus) hierin huisde.

De inmiddels 84-jarige excentriekeling ARTHUR BROWN (8) prijkte voor de vierde keer op rij op de affiche van Prophecy Fest. Natuurlijk zijn de bizarre verkleedpartijen van de man en zijn band altijd een blikvanger, waarmee de nodige sfeer wordt gecreëerd en er dus ook visueel iets te beleven viel. Dat kleurrijke spektakel paste alleszins bij de eclectische muzikale mix van het stel. Psychedelische rock, blues, funk en space rock vonden hun weg in het gekke labyrint van de Crazy World of Arthur Brown.

Ondanks zijn gezegende leeftijd danste Arthur nog even vrolijk rond als weleer en daarnaast bleef hij opmerkelijk goed bij stem (al zat er hier en daar al eens een krakje in). En al blijft ‘Fire’ (zijn hit uit 1968!) voor de meeste mensen de enige gekende song, toch wist de band een uurtje te boeien. Zelfs al haalden Arthurs omkleedtoestanden de vaart soms wat uit de set, dan nog wist men dat mooi op te vangen door de psychedelische jams van zijn topmuzikanten.

De afsluiter van de avond (en het weekend) ging dan misschien iets minder ver terug in de tijd, toch kregen we ook hier een erg sterke retrospectieve. MOONSPELL (9) vierde namelijk dertig jaar ‘Wolfheart’ door het album integraal te spelen. Halfweg sprongen ze nog even wat verder terug in de tijd met enkele songs van de debuut-EP ‘Under The Moonspell’, wat zeker in het plaatje paste. De Portugezen zalfden onze nostalgische zielen en zorgden ervoor dat we ons weer even 25 voelden.

Het werd dan ook een flink feestje, zeker toen even de Portugese folktoer werd opgegaan met ‘Trebaruna’ en het drinklied ‘Ataegina’, dat wel aansloeg bij de inmiddels toch wat aangeschoten Duitsers. Toen het doek over de ‘Wolfheart’-set viel met meezinger ‘Alma Mater’, kregen we als uitsmijter nog een ‘Irreligious’-vierluik met ‘Opium’, ‘Awake!’, ‘Mephisto’ en gedoodverfde afsluiter ‘Full Moon Madness’. Gevolg: heel veel tevreden gezichten en daags erna heel wat opgezwollen kelen van het meebrullen, maar wat een show!

Kort samengevat: wie deze editie van Prophecy Fest links liet liggen, miste dus toch een alweer geslaagd feestje. De organisatie verliep weerom vlekkeloos, de sfeer was relaxt, de bands waren (op enkele na) zéér de moeite en ook de weergoden waren ons gunstig gezind, al was vooraf iets heel anders voorspeld.

We kijken dan ook al uit naar Prophecy Fest 2026, dat van 3 tot 5 september zal plaatsvinden en waarvoor nu al voldoende namen bekend zijn om alvast een ticket te boeken: Tiamat (die een set rond ‘Wildhoney’ zullen opbouwen), Empyrium (vieren dertig jaar ‘A Wintersunset …’), The 3rd And The Mortal (brengen ‘Sorrow’ en ‘Tears Laid In Earth’), Secrets Of The Moon (met twintig jaar ‘Antithesis’), Sun Of The Sleepless, Dornenreich en Camerata Mediolanese.