Voor de tweede keer organiseerde de band PAINTED SCARS hun eigen SCARFEST. Op de eerste editie waren er wel enkele puntjes die voor verbetering vatbaar waren. De band beloofde ons dat daar ging aan gewerkt worden, zo werd de line-up ook van negen naar zeven bands teruggebracht ...
Tekst: Nico De Vreese - Foto's: Geert Lippens
Opener dit jaar was SUCH GREAT HEIGHTS (7), een behoorlijk jonge band die een potje lekker groovende melodieuze rock/metal ten gehore bracht. Zelf noemen ze het “female fronted band with a taste for the post hardcore(ish)”, en dat is allemaal goed voor ons. In het begin van de set oogde de band nog wat onwennig, maar na een tijdje kwam de vlam er gelukkig in en er was zelfs tijd voor een cover: ‘Maniac’ iedereen welbekend uit de film ‘Flashdance’. Heel leuke set, en een zangeres met een zeer aangename stem, in de gaten houden dit bandje!
NEXT DEED (9) was ons onbekend en is afkomstig uit Luxemburg of all places. We herkenden op het podium al heel snel gitariste Sue Scarano, die vroeger nog bij Elysian Gates speelde. Het gezelschap kwam heel professioneel over en bracht een geslaagde mix van hardrock/metal met grunge. Zanger Alain zijn zang is in combinatie met die van gitariste Sue een echte win-win. Naast hun volledige eerste EP kregen we nog twee nieuwe songs alsook twee covers: ‘Before You Go’ van Louis Capaldi en als afsluiter een wat grappige versie van Rage Against The Machine’s ‘Killing In The Name Of’. Aangename eerste kennismaking!
Vervolgens WHITE HEAT (8), een band die al lang geen onbekende meer is en sedert hun heroprichting toch regelmatig op diverse podia te bespeuren valt. Een lekker potje stevige old school hardrock met hier en daar toch een knipoogje richting heavy metal. Flype (ex-Fire Force, ex-Beyond The Labyrinth) voelt zich hier hoorbaar als een vis in het water. Ook begint er stilaan wat meer volk toe te stromen, dat mooie weer is uiteraard vaak een spelbreker bij indoorfestivals.
Vorig jaar waren ze ook al van de partij en dit jaar terug, met als enig verschil dat PROMISE DOWN (9) nu uit vijf leden bestaat i.p.v. vier. Bassist Ronny is terug overgeschakeld naar de gitaar en nieuw op de bas (nu ja nieuw, hij is actief sedert begin dit jaar) treffen we Sven Luypaert. Het zat muzikaal al heel snor bij Promise Down, met nu twee gitaren heeft de band een nog voller geluid. Live knalt de band nog steeds als geen ander en wat ons betreft was dit misschien wel de beste hardrock on stage! Met een beest van een frontman als William Lawson kan het ook niet stuk gaan. Tijdens ‘Whiskey Johnny/ Turn To Break The Seal’ was het, zoals we al gewoon zijn, terug whisky-traktatiemoment. Vette live band, hoog tijd dat die op de grote festivals eens hun ding mogen gaan doen!
Dan was het uiteraard tijd voor de band die alles in elkaar heeft gebokst, PAINTED SCARS (8). De live voorstelling van hun eerste EP ‘Kintsugi’ heeft duidelijk wat vrienden en familieleden warm gemaakt, want de band mocht voor een redelijk goed gevulde zaal hun ding doen. En ze hadden er duidelijk zin in. We bemerkten hier en daar wel wat foutjes, maar dat wijten we eerder aan de zenuwen. Want een nieuw album voorstellen en ondertussen ook nog een festival met zeven bands draaiende houden, dat levert beslist wel wat stress op.
Feit is dat Painted Scars een prima liveband is. Zangeres Hyacien beschikt over een zeer aangename stem en haar wulpse moves deden de temperatuur in de zaal nog enkele graden stijgen. Hun recentste single ‘Liquid Gold’ was wat ons betreft het hoogtepunt van de set, alsook de zeer leuke Ricky Martin-cover ‘Livin’ La Vida Loca’. In de gaten houden deze band, ze zijn hongerig, gemotiveerd en vooral getalenteerd!
Headliner deze avond waren de jongens van WILDHEART (8) die we naast hun muziek ook van het Wildfest festival kennen. Eighties hardrock met hier en daar wat glam gaat er altijd in. Na ‘Strangers Eyes’ kregen we meteen twee nieuwe songs, misschien wat veel in ‘t begin van de set, omdat die in vergelijking met de rest van het materiaal toch iets minder swingen. Is het omdat die songs nog wat moeten groeien? Misschien, het kan. De rest van het vertrouwde materiaal was uiteraard als vanouds dik in orde. Als afsluiter kregen we zelfs nog eens de schitterende Whitesnake-cover ‘Still Of The Night’.
WILDHEART was op SCARFEST als vanouds dik in orde
Hierna was het tijd voor afterparty-band SPEEELT en daarvoor moest het podium volledig opnieuw worden opgebouwd. En daar ging het fout, terwijl ook de soundcheck maar bleef duren. Tegen dat de band oorspronkelijk moest gedaan hebben, moesten ze nog aan hun set beginnen en het was toen al 10 minuten over één! Foei, slechte punten, stage manager! Heel veel volk was al vertrokken. Na zo’n lange dag hadden we er zelf ook niet zoveel zin meer in, maar we bleven uit sympathie toch nog een song of drie, vier kijken. Muzikaal zat het best snor, vocaal bleven we eerlijk gezegd een beetje op onze honger zitten. Lag het aan het geluid? Misschien, maar de zang kwam helaas niet krachtig genoeg over. Hopelijk in de toekomst nog eens herkansing!
Benieuwd of er een SCARFEST 3 komt. Als het indoor blijft, misschien toch kijken voor een maximum van vijf bands en ook graag iets meer aandacht voor de timetable. Voor de rest terug puik werk!
