We genieten met alle plezier van de alternatieve programmaties van Pukkelpop. Ze mogen hun ding doen ginds in de Boiler, maar wij focussen het liefst op de zwaardere buitenbeentjes en grotere rock & metal artiesten. Op de laatste dag van deze Pukkelpop was er heel wat leuk gitaargeweld te vinden in het Hasseltse.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Claude Bosschem
Disclaimer: bij dit artikel staan geen foto’s van de optredens zelf. Onze fotograaf had wel veel goesting, maar helaas geen toestemming van de organisatie om deze te nemen. Daarom zie je enkel sfeerbeelden van onze belevingen op Pukkelpop.
Wie was er nog bij in het stenen tijdperk, toen de heavy muziek op Pukkelpop terug te vinden was in een tent genaamd de Shelter? Lang vervlogen zijn die dagen, maar de Backyard is intussen duchtig gedoopt als het nieuwe walhalla voor een groot deel van de zware programmatie. We pikken na ons middageten ECCA VANDAL (6) mee. Eerder zagen we haar als voorprogramma van Limp Bizkit redelijk goed presteren, al viel ze toen vooral op als goede support tussen een hele hoop drab. Vandaag ligt de lat hoger en valt ze eronder. In haar outfit lijkt Ecca op een sensuele variant van sneeuwwitje. Ze dartelt soms energiek over het podium, maar lijkt het even vaak niet al te interessant te vinden. Er zit muzikaal heel wat op de backing track. De nummers volgen elkaar wel goed op, maar de sfeer blijft magertjes. Om te overtuigen en verder door te groeien, moet het gewoon meer zijn dan dit.
Een pak meer overtuiging zien we even later in diezelfde achtertuin bij NASTY (7). Deze Belgische hardcore (uit ons Duitstalig landsdeel warempel) slaat hard in met breakdowns die vaak tegen de beatdown aanleunen. Er is niet per se een grote massa maar wie er is, amuseert zich. Bij ‘At War With Love’ wordt er luidkeels meegebruld met frontman Matthi aan de barricade. Alleen staat de microfoon van de vocals veel te zacht, waardoor alles verdwijnt als er wat veel drums bij komen kijken. Gelukkig slaat muzikaal alles wel goed in, op enkele rommeligere momenten na. ‘666 AM’ is een anthem die voor gewelddadige dans zorgt. ‘Danke schön’ zeggen onze landgenoten van de Oostkantons met een brede glimlach.
Wat we meepikken in de Backyard, gaat in stijgende lijn. Een nieuwe scheut omhoog zien we dankzij de prestatie van AUGUST BURNS RED (8). De opener is een cover van ‘Chop Suey!’ van System Of A Down. Een aparte start voor deze metalcore band, al krijg je zo wel een festivalweide geïnteresseerd. We zien vijf muzikanten die met zeer veel plezier op het podium keet schoppen. Ze maken er makkelijk een feestje van, amuseren zich zichtbaar én spelen ondertussen retestrak. De kwaadheid kent een hoogtepunt op ‘Bloodletter’. Nadien zegt zanger Jake Luhrs met een glimlach dat hij blij is dat hij zo boos mag zijn. Ze maken nu eenmaal ‘angry music for happy people’. Het quasi volledig instrumentale ‘Meridian’ is een vreemdere keuze in een festivalset. Dan is er veel meer animo op kleppers zoals ‘Ghosts’ en afsluiter ‘White Washed’. Tot het einde spelen deze Amerikanen enorm puik met mooie visuals.
De laatste mokerslagen in de Backyard moeten we met pijn in het hart laten. Paleface Swiss verliest de harde keuze tegen de headliner in de Marquee. We feesten bij PAPA ROACH (8) vanavond. Dat lijkt meteen een goede keuze te zijn. Opener ‘Even If It Kills Me’ brengt direct bakken vuur en knappe videobeelden met zich mee. De bombastische start wordt opgevolgd met ‘Blood Brothers’ en ‘Dead Cell’. De hele tent is mee met de intensiteit. De stem van Jacoby Shaddix heeft nog maar bitter weinig moeten inboeten meer dan een kwarteeuw na de release van hun iconisch album ‘Infest’.
Shaddix is z’n hyperactieve zelve en vertoeft tijdens ‘…To Be Loved’ in het publiek bij de piepjongsten. Zo hebben die weer een herinnering om later mee te stoefen. Shaddix zweet ook heel wat outfits nat en wisselt doorheen de show meermaals van tenue. Z’n band speelt intussen lekker vlot. Er is wel wat veel filler die snel oud wordt. Een stukje ‘In The End’ van Linkin Park is mooi, wat andere nu metal covers zijn oké, ‘California Love’ van 2pac is er te veel aan. Jullie hebben genoeg eigen materiaal om mee te knallen.
Zelfs tijdens de inzakking van het tempo blijft Papa Roach een enorm schoon spektakel afleveren. Ze krijgen de massa vlot aan het springen, zelfs op relatief onbekender werk zoals het kordaat knallende ‘Liar’ of nieuwe single ‘Braindead’. Met zo’n prestatie tonen deze nu metal-legendes aan dat ze nog lang niet klaar zijn met groeien.
De afsluiter van de Main Stage én deze jaargang van Pukkelpop is de zwoele hardrock van QUEENS OF THE STONE AGE (7). De bende van Joshua Homme komt hun afzegging van vorig jaar goedmaken, al zouden ze daar zelf met geen woord over reppen. Enfin, excuses mogen achterwege blijven als je ons een memorabele rock ‘n’ roll show bezorgt. Tijdens hun huidige tour kiest Queens Of The Stone Age zeer eigenwijs elke avond voor een unieke setlist. Dat betekent geen volwaardige zekerheid over de hits en altijd kans op die ene vreemde deep cut die je nooit dacht live te horen. Mooi voor de echte diehard fans en kenners van de band, mogelijks minder voor de algemene fans. Vanavond horen we bijvoorbeeld niét de hits ‘Feel Good Hit Of The Summer’ of ‘You Think I Ain’t Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire’.
Opener van de set is ‘Turnin’ On The Screw’ dat meteen de vreemdere kant van deze groep in de verf zet. Wij vinden het heerlijk om deze als opener te zien, heel wat meer kelen gaan aan het juichen als hierna ‘My God Is The Sun’ intrapt. Onze volgende hoera schreeuwen we bij ‘Sick, Sick, Sick’, één van de meest heavy songs van deze heerschappen. Muzikaal is QOTSA vanavond op geen fout te betrappen en de uitgesponnen solo’s zitten vaak genoeg vol venijn. De show daarentegen: wel … welke show?
Als headliner krijgen we simpelweg veel te weinig te zien. Vuur, rook of enige andere effecten zijn er niet. Dan maar coole visuals en videobeelden? Nee hoor. Een grave backdrop op z’n minst? Nope, niks van. Leuke lichteffecten bij de songs? Bwoah, af en toe. Bij momenten. Al heeft deze groep een soort van ‘de muziek spreekt voor zich’-gehalte, het schreeuwt vanavond niet al te luid. De ‘desert rock’ past goed bij de zeer stoffige weide. Uitstraling en kunde is er gelukkig met hopen, al lijkt Homme zich niet even vaak enorm te amuseren. Tijdens ‘Straight Jacket Fitting’ lijkt hij wel met een zeer lang en ongeïnteresseerd gezicht om meezingers te vragen. We zijn aangenaam verrast met het tragere ‘Suture Up Your Future’ maar het tempo gaat wel wat vaker liggen.
Daar tegenover staan de pieken in sfeer bij knallers zoals ‘No One Knows’ & ‘Little Sister’. Homme slaat aan het roken en drinken doorheen de show, maar lijkt nooit te beschonken. Na het intieme ‘Make It Wit Chu’ is het slotakkoord voor de zware kanonnen. ‘Go With The Flow’ maakt iedereen weer wakker. ‘A Song For The Dead’ laat ver op de weide nog wat laatste circle pits in gang schieten.
We kijken al reikhalzend uit naar welke heavy namen volgend jaar de trip naar Kiewit maken. Het publiek is er duidelijk nog steeds voor te vinden en nieuwe fans staan nu nog onwetend klaar om ons geliefde genre te ontdekken. Hoeveel jonge zielen zouden er dit jaar als een radioluisteraar naar Pukkelpop zijn vertrokken en als metalhead zijn teruggekeerd?
