Je kan maar geluk hebben met het weer, want opnieuw scheen de zon op Rock Affligem. De organisatie had voor de metal-avond een affiche met diversiteit en kwalitatief sterke namen, elk in hun eigen niche, samengesteld. Daar kwamen zo’n 3.000 toeschouwers op af, vooral toch om headliner Channel Zero nog eens bezig te zien nu ze hun afscheid hebben aangekondigd. Ook Rock Tribune ging checken.
Tekst: Erik Spruyt – Foto’s: Rudy De Doncker
De eerste band die we aan het werk zagen was MARIA ISKARIOT (7). In 2024 winnaar van Humo’s Rock Rally en sedertdien veel opgetreden. De overstuurde, in het Nederlands gezongen punk/gitaar-rock van de drie meisjes en drummende jongen kreeg maar een lauwe publieksrespons. De band opende nochtans fel met het in de reguliere pers bejubelde ‘Lief Klein Kind’, maar is bij het metalpubliek nog te onbekend om meteen van een succes te kunnen spreken. Zelfs de toeschouwers opzoeken, onder andere tijdens de Gorki-cover ‘Dat Vind Ik Lekker’, bracht weinig zoden aan de dijk. We kregen ook nog de nieuwe single, het puntige ‘Waaromdaarom’, te horen, onmiddellijk gevolgd door de (gelijkaardig klinkende) vorige single ‘Leugenaar’. Op het podium bruiste het viertal van het enthousiasme, voor het podium wisten velen niet zo goed wat aan te vangen met de nochtans frisse en toegankelijke Riot Grrrl-muziek.
Rare blikken bij de festivalgangers toen DOODSESKADER (7) hun opwachting maakten. Het duo Tim (bas) en Sigfried (drums) produceerde veel “laweit” voor slechts met twee te zijn. Hun mengelmoes aan stijlen, waarbij we geregeld aan allerlei gekende noise-bands moesten denken, kwam overweldigend over, maar zal voor sommigen te speciaal geweest zijn. Nummers als opener ‘Who Will Pour The Blood On Me’, ‘The Sheer Horror Of The Human Condition’, ‘Peine’ en setafsluiter ‘People Have Poisoned My Mind To A Point Where I Can No Longer’ hebben titels die al even vreemd overkomen als de muziek van het duo, maar … als je je laat meeslepen, geeft het wel vonken. Maar toch, we zien (en horen) Doodseskader liever in een kleine zaal in plaats van op zo’n groot open lucht-podium.
Next one up was de post-metalgroep HIPPOTRAKTOR (7) uit Mechelen. De link met Psychonaut is natuurlijk snel gemaakt, zeker met zanger Stefaan in hun rangen. De songs met lange speelduur en een afwisseling tussen zachte en beukende passages maakten, net als bij de voorgangers, moeilijk verbinding met het eerder apathische publiek dat, enkele enthousiastelingen niet te na gesproken, geduldig wachtte op de hoofdact. Een beetje spijtig, want Hippotraktor koppelt nochtans het beste van de hedendaagse prog/groove/post-metal met meedogenloze riffs en slaagt er dan ook nog eens de complexe stukken met de nodige groove te brengen. Hun concerten zijn keer op keer een intense belevenis, maar volgens ons komen de Mechelaars, net als hun collega’s van Doodseskader, veel beter tot hun recht in een sfeervolle zaal.
Hoe later op de avond, hoe killer het werd. Hoog tijd om het vuur aan de lont te steken, dus. Alsof de intrede van de duisternis nog niet voldoende was, kwam EVIL INVADERS (8) on stage met veel rook. Vrijwel onmiddellijk was het hek van de dam. De speed metal met gillende gitaarriffs van zanger/gitarist Joe en zijn kompanen maakte eindelijk wat los onder de toeschouwers. Zelfs de eerste crowdsurfer van de avond werd gespot. Het was een tijdje stil rond de band, maar Evil Invaders bewees in Affligem een perfect gerodeerde band te zijn, even onheilspellend als hun naam doet vermoeden.
Al de ganse avond was duidelijk dat het grote deel van het publiek vooral voor CHANNEL ZERO (8) was gekomen. Het vijftal heeft aangekondigd in december 2026 te stoppen, maar gaf er in Affligem als vanouds een flinke lap op. De setlist bood een mooi carrièreoverzicht (uitgezonderd de meest recente plaat ‘Exit Humanity’, waarom toch?), waarbij uiteraard de krakers ‘Suck My Energy’, ‘Help’ (massaal meegezongen) en slotsong ‘Black Fuel’ een nostalgietrip naar de jaren 90 opleverden toen Channel Zero zijn hoogtijdagen beleefde. De ongein van zanger Franky, die tijdens ‘Call On Me’ een wandeling op de festivalwei maakte, moet je erbij nemen, maar de strakke bloedvorm die hij, gitaristen Mikey en Christophe, bassist Tino en drummer Seven etaleerden, gaven blijk waarom Channel Zero ooit de Belgische metal-trots was. Er komen nog wel wat afscheidsconcerten aan, maar we missen ze nu al …
Het was reeds na 1 uur ’s nachts en veel volk was al afgedropen toen BULLS ON PARADE (8) ten tonele verscheen. De muziek van Rage Against The Machine heeft nog altijd niets aan populariteit, relevantie en urgentie ingeboet. Bij gebrek aan the real thing (gaat Zack de la Rocha daar ooit nog voor te vinden zijn?) hebben de vier Vlamingen in de afgelopen jaren een stevige live-reputatie bijeen gespeeld. Elementair gegeven in de songs blijft de spanningsopbouw, waar de explosie telkens voor publieksrespons zorgt. Maar op dit nachtelijk uur was het nog slechts voor enkelingen weggelegd en was er tijdens ‘Freedom’ een duidelijke politieke boodschap met de slogans ‘Free Palestine’ en ‘Free Gaza’. Waarna slotsong ‘Killing In The Name’ de debatten sloot.
Het begon een beetje aan de kalme kant IN AFFLIGEM, maar eenmaal de metalfans opgewarmd zijn (en wellicht ook de nodige pinten achterover zijn gekapt), is er geen houden meer aan. De organisatie van Rock Affligem staat na enkele goede jaren voor de uitdaging om een affiche voor de metal-avond in 2026 samen te stellen die niet hoeft onder te doen.
FRONT ROW
