Negen uur nadat ik thuis was vertrokken bereikte ik mijn hotel midden in de bossen voor de komende vier nachten. Even later ging de tocht verder naar het vliegveld van Ballenstedt in het Harz gebergte, midden in de driehoek Berlijn, Hannover en Leipzig, waar het festival al jaren wordt georganiseerd. Het gehucht Asmusstedt, waar de luchthaven gelegen is, zag net als de voorbije zestien jaar het aantal zielen verduizendvoudigen tijdens het gemoedelijke én uitverkochte festival, om vervolgens opnieuw in slaap te vallen voor net geen jaar. Na de accreditatie- en fotopas-afhandeling bereikte ik het festival luttele minuten voor de show van Primal Fear. Bij de ingang merken we al een deel van de affiche van volgend jaar met Alice Cooper en Helloween als blikvangers voor het eerste weekend van juli 2026. Net als op Graspop werd voor verfrissing gezorgd dankzij een aantal waterkanonnen.
Tekst en foto’s: Hughes Vanhoucke
Bij aanvang van de 27ste editie van het vierdaagse festival gaf de thermometer 38 graden aan, wat de ruim 24.000 bezoekers zichtbaar niet meteen stoorde, het bier stroomde onafgebroken uit de vele tapkranen al kort na het startschot van één van de grotere rock- en metalfestivals in Duitsland. Hier en daar zag je iemand met een shirt dat naar België of beter gezegd Vlaanderen verwees: Graspop, Alcatraz, Evil Invaders, … Belgische voertuigen waren er niet te zien, Nederlands/Frans hoorde ik geen enkele keer, op uitzondering van de collega’s uit Nederland.
Op gebied van organisatie kan ik maar weinig negatieve punt aanhalen. De toegang tot het festival, dat begin de jaren 90 ontstond als een muziekevenement tegen rechts, verliep telkens heel vlot. De festivalgangers die voor het hele festival kwamen, kregen een ingang bij de faciliteiten van de kleine luchthaven, nabij de camping. Bezoekers die afgezakt waren voor één enkele dag, kregen dan weer een inkom vlak bij hun ruime parking. Bussen en taxi’s reden af en aan voor wie met het openbaar vervoer gekomen was. Wat eten en drinken betreft, kon zeker ook niet geklaagd worden. Om drank aan te schaffen moest je nooit ver lopen of aanschuiven en op gebied van spijs was er écht veel meer dan alleen maar pensen en worsten. Het gerstenat aanbod bestond uit bekers van 40 cl (4,5 €) of bierpotten van 1 liter aan 10,5 € (+ 10 € borg), een stuk goedkoper dan op pakweg Graspop.
WOENSDAG
Het aanbod van de vier dagen was te bewonderen op twee hoofdpodia zonder dat er kleinere bühnes aanwezig waren. En op het einde van dag vier kwam het voltallige team op het podium om het publiek en zichzelf te bedanken en als toetje vroeg de organisator Buddy zijn levensgezellin sinds 22 jaar ten huwelijk voor 20.000+ toeschouwers onder luid applaus en ontroering van Dani die instemde.
PRIMAL FEAR uit de buurt van Stuttgart was de eerste band die ik aan het werk kon zien en had wat ondergetekende betreft, een nieuwigheid in petto: de oogverblindende Italiaanse Thalìa Bellazecca op gitaar die we ook kennen van Angus McSix. Verder niets nieuws onder de Primal Fear-zon behalve een vooruitblik op het nieuwe album dat in september zou moeten verschijnen.
Onmiddellijk na Primal Fear gingen we verder met power metal, al was het in dit geval een meer symfonische vorm, met de Italianen van RHAPSODY OF FIRE die aantraden zonder bassist Alessandro Sala die door een werk gerelateerde situatie niet aanwezig kon zijn. Met een verkorte set omwille van technische problemen lieten de Italianen zien waarom ze al decennialang een referentiepunt in het genre zijn.
Met INSOMNIUM lieten we de power metal voor wat het was op dag één en kregen we een stevigere melodische death metal geserveerd uit het hoge noorden. Frontman Niilo Sevänen had een aantal dankwoorden in het Duits over voor het publiek, dat dit uiteraard apprecieerde, terwijl zijn collega, gitarist Tomy Laisto, zelf moest zingen in het Duits of althans een poging ondernemen. Lekkere set van de Finnen.
We bleven in hetzelfde sub-genre met DARK TRANQUILLITY en kregen hier opnieuw kwaliteit geserveerd door Mikael Stanne en zijn kornuiten, weliswaar nadat eerst een technisch euvel moest worden opgelost. Dit was al de derde band op rij die te kampen had problemen. Je zou je afvragen of de hitte de techniek parten speelde ... Stanne meende als roodharige na de set er even rood te gaan uitzien als een gekookte kreeft en vroeg zich af hoe het publiek dit wel kon uitstaan.
De zon begon stilaan te verdwijnen aan het firmament toen CLAWFINGER het podium betrad om een ‘best of’ te brengen van hun rap getinte repertoire, aangevuld met nu metal. Frontman Zak Tell liet de massa een spelletje handklap spelen tijdens het tweede stuk van hun set alvorens iedereen gek te maken met een nagelnieuw nummer, ‘Scum’, dat door de menigte met open armen ontvangen werd. Na een dik half uur was de show van Clawfinger al voorbij, maar deze kwamen even later terug om nog drie liederen te spelen.
Kort voor de headliner van dag één, SAXON, aan zet was, blies een heel hevige wind boven Asmusstedt, iets wat meestal een felle bui inleidt. Parasols in de VIP- en perszone werden in allerijl dichtgeklapt. Een vorm van lichte paniek, maar regen bleef echter uit. Dit was de laatste show van de band voor de 74-jarige Biff Byford een chirurgische ingreep moet ondergaan en even uit roulatie zal zijn. De komende shows werden logischerwijze geannuleerd. Niets daarvan was echter zichtbaar, de frontman regeerde als een keizer over zijn troepen die samen een set om duimen en vingers af te likken brachten met vooral bekende nummers uit de lange geschiedenis van de band, aangevuld met twee tracks uit het jongste album ‘Hell, Fire and Damnation’. Het ‘zwakste’ deel van de show was het begin, al kan je het niet meteen zwak gaan noemen. Dé perfecte afsluiter voor de eerste avond.
DONDERDAG
Na een welverdiende nachtrust stond ik kort na het middagmaal terug op de hellende weide op bijzonder korte afstand van de controletoren van de luchthaven van Ballenstedt. De temperaturen waren met ruim één derde gezakt ten opzichte van dag één, er werd zelfs gedreigd met regenval die gelukkig uiteindelijk uitbleef. De eerste band op het programma was opkomend talent MISTER MISERY die ik in de verste verte niet kende, maar toch wel mijn aandacht trok met hun witte corpse paint en een mix van moderne metal, gothic metal en een snuifje horror metal. De Zweedse hoofdstedelingen maakten van de gelegenheid gebruik om hun jongste aanwinst voor te stellen, nieuwbakken bassist Kammo, die al crewlid van de band was, net als hun nieuwe single ‘Into Oblivion’ die wat eerder verschenen was.
Met classic rockers THE GEMS bleven we in Zweden en kregen we een déjà-vu met twee voormalige leden van Thundermother, namelijk ex-zangeres Guernica Mancini die tot 2023 deel uitmaakte van het voornoemde vrouwelijk gezelschap en Emlee Johansson achter de drumkit. Op Rockharz was er echter geen spoor van het derde bandlid gitariste en bassiste Mona “Demona” Lindgren die in Zweden achtergebleven was. De dame is namelijk hoogzwanger en werd hier vervangen door twee mannelijke gastmuzikanten.
Kort na 15:00 uur was de tijd aangebroken voor wat mij betreft één van de beste Duitse classic rockbands, THE NEW ROSES, geleid door de charismatische frontman Timmy Rough. Rockharz leek wel een aantal decennia terug gekatapulteerd in de tijd met de catchy rock-’n-roll van The New Roses. Een sterk moment tijdens de set van de Duitsers was ongetwijfeld wanneer Rough op de afrastering van de foto- en securitypit kroop en het publiek nog meer in beroering bracht.
Brummies MEMORIAM waren de eersten op dag twee die worstelden met technische problemen, in casu de microfoon van frontman Karl Willetts die we kennen als voormalig zanger van Bolt Thrower tot hij besloot terug te keren naar de universiteit om zijn studies af te maken. Memoriam, die we al jaren niet meer gezien hebben in België en Duitsland beschouwt als hun spirituele thuishaven, bracht klassieke death metal en bewees nogmaals tot de crème de la crème te behoren van de klassieke Britse death metal.
Met hun ruwe metal is SODOM ongetwijfeld na Kreator één van de vaandeldragers van de Teutoonse thrash metal. De band bracht een week eerder nog een nieuw album uit, ‘The Arsonist’. Deze show zou wel één van de laatste shows kunnen geweest zijn in een lange periode - frontman Tom Angelripper minder wil gaan touren - maar eiste op dag twee van Rockharz zeker een hoofdrol op en debiteerde een verzameling klassiekers uit de lange carrière van de band met één enkel stuk uit hun jongste opus, namelijk ‘Witchunter’ als hommage aan voormalig drummer Christian Johannes Dudek.
KING DIAMOND hadden we twee weken eerder al mogen aanschouwen in de Marquee op de laatste dag van Graspop. Toch wilde ik deze klassieke set en show van de Deense grootmeester niet aan me laten voorbijgaan. Altijd een belevenis die performances van Kim Bendix Petersen en de zijnen die maar weinig moeten onderdoen voor die andere shockrocker Alice Cooper die dus volgend jaar komt. Alle klassiekers passeerden de revue terwijl de jongste single van King Diamond, ‘Spider Lilly’, ook een plaatsje kreeg in de set.
VRIJDAG
Op dagen één en twee van het festival was de vraag nog wie achter de micro zou plaatsnemen bij HEAVEN SHALL BURN die luttele dagen eerder hun jongste album ‘Heimat’ hadden uitgebracht. Marcus Bischoff zou gespot zijn op Rockharz, maar uiteindelijk was het toch Britta Görtz van Hiraes die de vocale duties voortreffelijk op zich nam nadat Bischoff keelproblemen kreeg door een infectie tijdens hun show op Rock am Ring enkele weken eerder. Naast werk uit eerder verschenen albums was er ook plaats voor twee nieuwe nummers uit ‘Heimat’ en kregen we op het einde van de set ook gitarist Alexander Dietz achter de microfoon nadat Marcus Bischoff toch nog eventjes op het podium verscheen.
Op dag drie had de voltallige security kleurrijke Hawaïstijl hemden aangetrokken, net als een groot deel van de fotografen, ondanks dat het een stuk minder warm was dan op dag één en twee. De reden moet ik u echter schuldig blijven …
Nadat de Duitsers van DESERTED FEAR de vuisten tegen elkaar hadden gebracht, begonnen die aan hun taak met een aantal death metalnummers uit hun jongste album ‘Veins of Fire’ dat eind april verscheen. Ze speelden min of meer een thuismatch, waardoor de mannen konden rekenen op relatief veel aanhang om hen bij te staan. Op het einde wist de zanger te melden dat ze niet op het festival konden blijven omdat een aantal onder hen naar een huwelijksfeest moest.
De legendarische Poolse band VADER betrad het podium met de onverzettelijkheid die hen al meer dan vier decennia lang tot de elite van de death metal consacreert. Een krachtige show vol brute power volgde, waarmee ze opnieuw bevestigden waarom ze een van de onbetwiste hoekstenen van extreme metal in Europa zijn. Naast klassiekers uit hun uitgebreide repertoire speelde Vader een aantal tracks uit hun recente EP ‘Humanility’ die vijf weken eerder verscheen.
Met DRACONIAN bleven we in extreme metalsferen, maar dan eerder in het doom-genre met wat tinten gotiek. Het merkwaardige hier was de dubbele zang tussen de elegante Lisa Johansson (clean vocals) en Anders Jacobsson (voornamelijk harsh vocals) die elkaar zeer goed aanvulden om een bloemlezing te brengen uit hun jongste vier releases.
ANY GIVEN DAY is op gebied van metalcore een instituut in eigen land Duitsland. Breakdowns vlogen ons om de oren met de snelheid van een duikende Messerschmitt ‘Jaguar’. Frontman Dennis Diehls wisselde zijn grunts en growls af met de cleane vocals van bassist Michael Golinski en dat resulteerde in een mix van onstuimige brutaliteit en meeslepende melodieën op hun eerste show op Rockharz.
Net voor de Amerikanen van Overkill hun thrash over de weide mochten verspreiden kregen we het Duits gezelschap Die Kassierer voorgeschoteld met hoempapa satire gebracht door een Juul Kabas-achtige frontman die ook de hulp kreeg van een tweede zanger die helemaal in zijn blote flikker stond te zingen voor een weide met behoorlijk wat kinderen. De wansmaak werd hier overtroffen of het moet zijn dat ik de Duitse humor niet begrijp. Ondanks het festivalseizoen al een tijdje in volle gang is, was dit nog maar de eerste keer dit jaar dat ik OVERKILL aan het werk kon zien na toch aanzienlijk wat festivals op de teller te hebben. Een set in alle hevigheid, trouw aan hun traditie met frontman Bobby “Blitz” Ellsworth die inmiddels dichter bij de zeventig is dan bij de zestig, maar toch alle energie uit zijn lichaam blijft putten tijdens liveshows wat hij nu al geruim 45 jaar doet bij Overkill. En dan als laatste nummer ‘Fuck You’, hun klassieke afsluiter bij uitstek die de weide in vuur en vlam zette.
CRADLE OF FILTH-aanvoerder Dany Filth kwam het podium opgewandeld met een grote kap over zijn hoofd en kreeg al snel bij de hoge tonen te kampen met technische problemen, wat hen niet weerhield om een voortreffelijke show te brengen eens deze kwesties opgelost waren. De hele band bracht een op en top professionele prestatie die op de problemen met de geluidsversterking na piekfijn verliep.
De Duitse gotische rockband MONO INC moest met hun duistere scheppingen het publiek opwarmen voor Powerwolf, al meen ik dat die beter van plaats gewisseld hadden met Gloryhammer die we ook al op Graspop zagen. Een band die toch meer aansluit bij de Duitse power metal van de headliner, zonder af te willen doen aan de kwaliteiten van Mono Inc. Deze brachten catchy gothic rock in zowel het Engels als het Duits en hadden een voorsmaakje in petto van de op til staande nieuwe langspeler die volgende maand moet verschijnen onder de naam ‘Darkness’, waarna een tour volgt vanaf oktober.
De derde avond werd dus afgesloten met de Duitse titanen van de power metal, POWERWOLF. Toeters noch bellen ontbraken op het podium terwijl tussen het publiek ontzettend veel Powerwolf parafernalia te zien was, net als mensen uitgedost met wolfsmaskers of volledig in een geestelijken-outfit naar analogie met frontman Attila Dorn. De band uit Saarbrücken bracht een anthologie uit hun iets meer dan twintig jaar lange geschiedenis en liet dat gepaard gaan met veel pyro dat een bombardement op de luchthaven leek te worden uitgevoerd, een ware blitzkrieg.
ZATERDAG
Als eerste band op de laatste dag van het vierdaagse festival stond het Zweedse trio GRAND MAGUS op mijn lijstje. Veel van zeggen waren ze niet, want ze hadden maar 40’ en wilden daarvan volledig gebruikmaken om te focussen op de muziek met hun directe heavy metal gemixt met stoner en doom. Het trio wist het vermoeide en niet zo talrijk opgekomen publiek voor zich te winnen, net zoals ze dat een aantal maanden eerder deden als voorprogramma voor Opeth in Brussel.
AVATARIUM bracht en mix van doom en duistere rock met opvallende keyboards en een zich inlevende Jennie-Ann Smith achter de micro naast haar echtgenoot, ex Soen-gitarist Marcus Jidell. De Zweden brachten een aantal werken uit hun jongste album ‘Between You, God, The Devil And The Dead’. Het publiek toonde duidelijk tekens van vermoeidheid en de namiddagzon hielp niet echt om de mensen wakker te schudden
Eens aan de klok van 17.00 uur aanbeland, was het publiek eindelijk helemaal wakker en een stuk voltalliger dan bij de twee Zweedse bands die hen voorgingen. De industriële elektronische metal van COMBICHRIST wordt al jaren geapprecieerd in Duitsland. En terecht. Het was ook één van de weinige internationale bands van de vierdaagse die een iets dansbaardere muziek brachten. Topprestatie van de Noor Ole Anders Olsen a.k.a Andy LaPlegua en zijn kornuiten.
FROG LEAP, die binnenkort ook te zien zullen zijn op Alcatraz, waren de grote onbekenden van de dag en niet enkel bij de niet zo talrijke buitenlanders. Het YouTube-fenomeen bracht een rist covers met een eigen kwinkslag zoals ‘Ghostbusters’, ‘Eye Of The Tiger’, ‘Africa’ of ‘I’m Gonna Be (500 Miles)’ en nog een serie andere. De kaalgeschoren Noor met Italiaanse roots werd omringd door goede muzikanten, waaronder een steengoede gitarist.
ABBATH leek in vorm en kreeg morele steun van Herman Li van Dragonforce aan de zijkant van het podium. De Noor bracht een set met uitsluitend covers van Immortal vermits Abbath niets nieuws te presenteren had, gezien het drie jaar geleden is dat er nog iets werd uitgebracht. Sinds het ontstaan van de band komt er om de drie jaar iets nieuws, dus we zijn benieuwd wat er binnenkort op ons afkomt. De hele band stond op scherp en speelde duidelijk met genoegen. Ik kon het alvast heel erg appreciëren.
Als voorlaatste band van het festival kregen we ASP voorgeschoteld, één van de vele grote bands die heel populair zijn in Duitsland, maar een stuk minder daarbuiten, behalve misschien in Oostenrijk tijdens de beginjaren van de band. Net als bij Powerwolf de dag voordien werd hier ook behoorlijk wat pyro gebruikt op de gothic rock van ASP dat al meer dan een kwarteeuw bestaat.
Bij de laatste band die ik wilde aanschouwen, IN EXTREMO, kregen we te horen dat we plaats moesten nemen aan de zijkanten van het podium in de fotopit, wat zorgde voor een enorme chaos. Het onbeperkte aantal fotografen zorgde ervoor dat er heel wat de plaat poetsten na één of twee nummers, inclusief ondertekende. De reden was het gebruik van vuurwerk, terwijl Powerwolf 24 uur eerder veel meer vuur gebruikte en er geen beperkingen waren. In Extremo bracht folk metal met traditionele middeleeuwse liedjes, waarbij het geluid van gitaren en drums werd vermengd met historische instrumenten zoals de doedelzak, de harp, de draailier en de schalmei om er een paar op te noemen.
Sfeerbeelden
