Vanwege de aanslepende pandemie werd dit evenement van Scherpe Tanden meermaals uitgesteld, maar eindelijk was het dan zover. De bedoeling van de organisatie was vooral bands van eigen bodem aan het woord te laten en een ‘showcase’ te geven, waarbij het publiek voor een erg democratische prijs een ticket kon kopen. Een mooi opzet, want we hebben hier voldoende talent en het is leuk dat die bands gesteund worden.
Tekst: Morbid Geert / Foto’s: Olivier Van Puyvelde
Gezien het vroege begin moesten we openers Ill en Nyrak missen en werden we er meteen in gegooid met THRONUM VRONDOR (7). Na tien jaar stilte kwamen ze in 2019 weer uit de ijskast gekropen en in 2021 verscheen hun recentste album ‘Dies Tenebrosa Sicut Nox’, dat hier goed ontvangen werd. De laatste tijd staan ze op heel wat underground evenementen en we waren dan ook benieuwd wat ze live te bieden hadden. Hun raggende black metal doet sterk denken aan Panchrysia, met erg gevarieerd riffwerk en liefst van al een vinnig tempo. IJskoud en striemend hakken tot op het bot, als het even kan. Het was ons niet duidelijk of het misschien aan een gebrek aan live-ervaring lag, dan wel aan het slechte geluid, maar helaas kwam het allemaal niet meteen optimaal over. Aan hun drive lag het zeker niet, want deze gasten gingen er echt wel stevig tegenaan. We vroegen ons trouwens af of die varkenskoppen op het podium (en nee, daarmee bedoelen we niet die van de muzikanten) een al dan niet bewuste verwijzing waren naar hun West-Vlaamse afkomst.
SERPENT’S OATH (8.5) ontstond uit de assen van het Limburgse Insanity Reigns Supreme en al was die band zeker niet slecht, toch verzinkt die band in het niets bij wat de heerschappen vandaag brengen. Hun debuut ‘Nihil’ was al een pittig visitekaartje, maar het vorig jaar verschenen ‘Ascension’ slaat echter verroeste spijkers met koppen. Sindsdien heeft de band het erg druk met het promoten van die plaat en het werd al snel duidelijk dat zij op weg zijn naar een hoger niveau. Overgoten met bloed en in een lucht bezwangerd met wierook zette het vijftal na een macaber intro hun zwarte mis in. Snel, venijnig en superstrak scheurden zij door hun set, daarbij als een stel bezetenen tekeergaand op het podium. Meer dan eens deden ze denken aan Dark Funeral, niet in het minst vanwege de demonische gitaarharmonieën, al was Mayhem soms ook niet ver af. Tussendoor dronk frontman Tes Re Oth regelmatig van een grote fles met een mysterieus rood brouwsel, dat bij navraag achteraf dus zeker geen kriekbier was, maar een ‘geheim recept met enkel biologische ingrediënten’. Om één of andere reden hadden we het goedje bij een toast toch aan ons laten voorbijgaan … Hoe dan ook, wat de band toonde was topklasse en volgens ons kunnen ze ook buiten de landsgrenzen flink brokken maken. Alleszins dé band van de avond wat ons betreft…
Aan ARS VENEFICIUM (8.5) de niet geringe taak om dit te evenaren. Nét niet helemaal, vonden we, al kwamen ze verdomd dicht in de buurt. De eveneens Limburgse band heeft een ietwat andere stijl van black metal, eerder in de richting van Sargeist en Gorgoroth, maar het ging er dus al even intens aan toe. Hun album ‘Usurpation Of The Seven’ verscheen drie weken voordat het land op slot ging. Pas nu zijn ze deze volop aan het ondersteunen op de podia. En terecht, want het is één van de betere Belgische underground albums van de laatste jaren. Ars Veneficium moest het net als de andere bands zonder het gevraagde vuur stellen (zelfs een theelichtje was verboden omwille van de brandbare gordijnen, aldus de organisator), maar er zat meer dan genoeg vuur in hun set, dat werd aangevuld met een overvloed aan bloed en zweet. Ook hier een beweeglijke band die desondanks erg strak samenspel etaleerde, met een hoofdrol voor het leadwerk van gitarist Ronarg (tevens bekend van Antzaat). Het midtempo ‘De Luiaard Heerst’ was één van de weinige ‘rustmomenten’ in een set waarin onze nekwervels het wel erg zwaar te verduren kregen. Héél vet.
SAILLE (8) is al lang geen Belgische band meer, maar een internationaal gezelschap dat ook Spaans en Nederlands bloed in de aderen heeft. Muzikaal zijn ze de laatste jaren ook flink geëvolueerd, want waar zij ooit symfonische black metal met een dik keyboardtapijt maakten, klinken ze vooral sinds hun recentste album ‘V’ toch heel anders. Hun bij wijlen melodieuze black/death metal komt een pak brutaler uit de hoek en gaat recht voor de strot. Dat maakten ze live ook waar met een erg energieke set, waarbij de muzikanten flink tekeergingen en frontman Jesse Peetoom zijn raspende grunts met veel gebaar het publiek in slingerde. Vreemd genoeg was een deel van dat publiek andere oorden gaan opzoeken. Opvallend genoeg was dat vooral het jongere black metalpubliek dat zich weer even puristisch leek te gedragen als we dat in de jaren 90 een tijdje zagen. Een vrij domme houding, want hoewel Saille hun ding zonder bloed, corpsepaint en kogelriemen deden, stond hun set wel als een huis en overtuigden zij moeiteloos.
Dat lag wel even anders bij MARTYRIUM (6), die als Maltese band de exotische verschijning van de avond waren. Akkoord, ze zetten zich weliswaar flink in en hadden best wel bijval bij het overgebleven publiek, maar we waren allesbehalve onder de indruk. Het enige waar we van onder de indruk waren, was (al mag je dat tegenwoordig niet meer zeggen) het decolleté van de (Noorse) zangeres Sandra Misanthrope die, al gooide ze zich wel helemaal, haar toch wat magere en minder toonvaste zang niet helemaal kon verbergen. Het kwam allemaal een beetje knullig over, als een derderangs Dimmu Borgir of Cradle Of Filth, wiens stijl ze zowat na hossen. Maar ja, een kopie zonder enige eigenheid die ook nog steken laat vallen én met minder songmateriaal aan komt zetten, daar bedanken we voor…
Jammer van de afsluiter, maar verder was deze eerste Black Metal Mass van Scherpe Tanden een tof initiatief waarvan we hopen dat er nog een vervolg mag komen.
