Het is misschien moeilijk te geloven, maar ook Rock Tribune medewerkers kunnen nog steeds door ziekte geveld worden. Dat maakt dat onze collega er op de eerste, uitverkochte dag van het Hagelant Fest niet bij kon zijn. Op de tweede dag waren we er wel bij en trakteerde een net niet volgelopen Club Hell ons op lekker veel nieuwe en opvallend internationale ontdekkingen.
Tekst: Maarten van Leest – Foto’s: Peter Vangelder / Musika.be
Om de avond te openen, lieten de Oostenrijkers van LICHTBLICK (7) direct de temperatuur in de zaal dalen met een bak ‘suicidal depressive black metal’. Of zo’n band je aanstaat, wordt vooral bepaald door de vraag of je daadwerkelijk gelooft dat er een gepijnigde ziel voor je staat. En bij Lichtblick lukt dat (net). Het bijna hysterisch krijsen van de frontman wordt na verloop van tijd wat vermoeiend, maar de Joe Cocker-achtige bewegingen die de man maakt als hij z’n ziel de zaal in smijt, maken veel goed.
Op elke festivaldag moet er één de minste zijn, en deze keer is dat zonder veel twijfel het Italiaanse SEDNA (5). Hoewel er momenten van bezieling zijn, blijft er eigenlijk weinig van het concert hangen. Een wat rommelig gespeelde post black metal met veel doom invloeden, met een erg modderige sound en een bassist die wat op het treurige broertje van Joey DiMaio lijkt. En dat terwijl ze op plaat best goed klinken.
Daarna is het de beurt aan het Australische LOST IN DESOLATION (7) om de zaak weer wat op de rails te krijgen. Gehesen in een net pak neemt Josh Gee plaats achter het centraal geplaatste keyboard om samen met z’n band een uurtje daadwerkelijk vernieuwende muziek aan te bieden. Er zit zeker black metal in, maar ook redelijk wat doom en een bevreemdende scheut new wave. De muziek, maar zeker de zang, heeft veel range en gaat van verhalend naar ijselijk gegil. De kopstem van Josh wordt naar mijn smaak net iets te veel ingezet, maar dat krijg je met vernieuwers. Dit blijkt het eerste concert van deze mensen in onze contreien te zijn en überhaupt zelfs maar het tweede in de tien jaar dat de band bestaat.
Het blijkt trouwens een twee voor de prijs van één aanbieding, want als ATRA VETOSUS (9) het podium beklimt, blijken dit ook Josh en z’n Tasmaanse vrienden te zijn die nu hun maatpakken hebben ingewisseld voor T-shirtjes. En in die shirtjes beukt de band (met nog steeds het keyboard centraal vooraan op het podium) zich naar het hoogtepunt van de avond. Wat een heerlijk avontuurlijke bak black metal is dit. Groots, stuwend en nog voldoende agressief met zelfs pianosolo’s zonder dat het ook maar even cheesy wordt. En dit alles onder leiding van een zanger die met wilde handbewegingen de luisteraar kost wat kost wil meetrekken in z’n verhaal. Hoewel het steeds lange epische nummers zijn, is het steeds een beetje jammer als de song gedaan is. Op basis van dit concert en de nieuwe plaat die een dezer dagen verschijnt, moeten we met z’n allen toch eens wat meer aandacht aan Australische black metal gaan geven.
Tegen alle verwachting in lukt het de Georgische depressievelingen van PSYCHONAUT 4 (8) daadwerkelijk om hierna nog te overtuigen. Want zij introduceren iets wat de rest van de bands deze avond minder hadden, namelijk een sfeer van risico, van een beetje onveiligheid. Er zit wat meer lucht en punkerigheid in het optreden met verschillende zangers, flarden die bijna aan Sentenced doen denken en onverwachts uitgebreide en erg goede, échte gitaarsolo’s. En de vonk slaat enorm over op het publiek, wat maakt op een bepaald moment zelfs organisator en labelbaas Surtur met de vuist in de lucht door de Hell stuitert. Een uitgelaten sfeer na een festival waar de depressive suicidal black metal de rode draad was, gekker moet het niet worden ...
