Overvol! Dat is misschien het juiste woord voor de huidige concertagenda. Toch blijven er maar nieuwe concerten en organisatoren opstaan. Zo ook de organisatie van het TUMULT Festival in het hartje van Brussel. Zij zijn al langer actief in onze hoofdstad en wisten voorheen steeds uit te pakken met nieuwe, nog te ontdekken namen. Ook dat is een beetje de insteek van dit tweedaagse festival. Naast enkele gekende en vaste waarden is het vooral ontdekken. Daar zeggen wij bij Rock Tribune geen nee tegen en we trokken dan ook met veel plezier naar wat misschien wel de mooiste concertzaal van ons land is, De Botanique.
Teksten: Vic Ven den Abeele / Maarten van Leest – Foto’s: Bert Gysemans
Het getuigt van veel lef om uit het niets een festival van meteen twee dagen te organiseren en daarbij ook meteen drie podia vol te programmeren. Toch kwam er vanuit de organisatie enkele dagen voor de start het nieuws dat ze één podiim zouden moeten laten vallen wegen logistieke redenen. Eerlijk is eerlijk. De organisatie is top. Alles verloopt vlot, er is voldoende keuze aan drank. Ook kunnen alle bezoekers elke dag kiezen uit verschillende maaltijden, zowel met vlees als veggie. Toch blijkt het bezoekersaantal wat achterwege te blijven. Naar verluidt amper 350 verkochte tickets is echt wel weinig voor zo’n sterke line-up. Wij lieten het in elk geval niet aan ons hart komen en nemen jullie graag mee doorheen twee dagen TUMULT!
ZATERDAG
Het Roemeense AM FOST LA MUNTE SI MI-A PLACUT (7) mocht het weekend in gang trekken. Misschien stonden er wat te veel gitaren op het podium, maar mede door de ontwapenend eerlijke drummer die tussen de nummers van z’n kit klom om het publiek te woord te staan, lukte het ze wel om de zaal voor zich te winnen. Degelijke post-rock en daarmee zeker een band die we wat in de gaten gaan houden (en dan misschien best met hun Engelse naamsvertaling van ‘I Went To The Mountains And I Liked It’).
Toevalligerwijs hadden we zowel Hemelbestormer en Pothamus een goede maand geleden op het Pelagicfest in Maastricht gezien, dus waren we benieuwd om te horen wat een andere venue en vooral een wat heftigere festivalposter voor invloed zou hebben op de vrienden. Bij HEMELBESTORMER (8) leek de Brusselse lucht verkwikkend te werken, want de set klonk vandaag harder en voller, wat het makkelijker maakte om mee de reis door de sterren te maken. Nog steeds verliezen de Limburgers zich niet in hun avonturen, maar blijven ze strak en gedecideerd aan het stuur staan, terwijl er rustig maar meedogenloos op de zaal wordt ingebeukt.
POTHAMUS (8) ligt ons op plaat iets meer, en we hebben de Mechelaars nog nooit een slechte set zien geven, maar toch was dit voor ons een nét iets minder dan voorheen. Omdat ze in vergelijking met eerder een iets kortere en heftiger set speelden, kreeg Mattias deze keer geen microfoon, waardoor Sam het weer solo mocht doen. Nu lukt hem dat natuurlijk wel, maar we konden ons niet aan het gevoel onttrekken dat de set iets van de gelaagdheid miste en dat de bandleden zelf ook wat hun best moesten doen om hun muziek te voelen. Het zou te ver gaan om te zeggen dat de mayonaise niet pakte, maar er leek net wat minder schwung te zitten in de nog steeds verschrikkelijk bezwerende drie kwartier.
Het ons hiervoor onbekende UNHOLY ALTAR (8) blies alle mist uit het hoofd met een bak heerlijk scherpe, lompe en agressieve authentieke black metal. Vier dames en een kerel, veel studs en schmink en verder geen gezeik, maar drie kwartier beuken, afgerond met een geniepige Hellhammer-cover. Wat ons betreft het fuckin’ hoogtepunt van de dag! En dat van een paar Amerikanen!
Over het Noorse trio van WITCH CLUB SATAN (8) is er ondertussen al veel geschreven. Zowel door voor- als tegenstanders. Feit is dat deze drie dames voor heel wat ophef zorgen, vooral met hun liveoptredens. Althans, dat is toch wat de media ons graag doet geloven. Wij, daarentegen, zien drie enthousiaste dames op het podium die ook nog eens goed kunnen spelen en vooral een enorme strot in huis hebben om stevig uit te halen. Openen zien we hen doen met ‘Birth’ en ‘Blod’, twee stevige black metalnummers die meteen de toon zetten. Met ‘Water Girl’, dat overigens gewoon een spoken word is, lijkt de schwung wel wat uit het optreden te zijn gehaald.
Gelukkig weet het drietal zich te herpakken met ‘I Was Made Of Fire’. Het is vooral de bassiste die met het meeste aandacht gaat lopen. Hoogzwanger van een tweeling lijkt die zich prima te voelen op het podium. Of het gezond is, laten we echter in het midden. Toch komt ook deze performance opnieuw binnen. Volgend jaar trekt dit drietal door Europa in het zog van Avatar. Een iets of wat vreemd keuze misschien. Feit is wel dat ze door deze set in grotere zalen zullen spelen en vooral heel veel publiek zullen aantrekken. Wij kijken al uit naar de eerste reacties.
Wie nog niet helemaal uitgefeest was kon nog terecht bij JOHN CXNNOR (9). En of het een feest werd. Even leek de techniek roet in het eten te gooien wanneer het PA systeem tot driemaal toe dienst weigert. Toch liet dit zootje ongeregeld het niet aan hun hart komen en vlogen ze er telkens opnieuw stevig in. Geen metal ditmaal, maar wel loeiharde beats. Hardcore zoals het hoort. Metalheads raven namelijk ook al eens graag. Deze John Cxnnor is daar het perfecte voorbeeld van!
ZONDAG
Aangezien de politici in Brussel nog steeds niet lijken te begrijpen dat de aarde stilaan begint te koken, is het op zondag nog uitdagender om de hoofdstad in te komen. Na een extra uur achterweggetjes, onduidelijke kruispunten en mensen die midden op de weg parkeren om een praatje te maken, is ons humeur al grondig verpest voor we de Botanique binnenwandelen. Niets kon ons nog opfleuren … dachten we, want daar komt MODDER (9)! Minder dan een minuut nadat het introotje van House Of Pain wegstierf, beitelde er zich een grijns op ons gezicht die er nog uren later bleef zitten. Wat is deze band toch gegroeid! Hoewel de lekkere beukende stonerriffs van hun beginperiode nog steeds centraal staan, hebben ze met hun nieuwe plaat weer hun palet nogmaals grondig uitgebreid. Smaakvolle elektronische breakbeats, razende death metal riffs en god weet wat nog meer wordt allemaal in de onaflatende instrumentale groove gesmeten. Een mooi moment was toen opperbard Maurice na het voor de zoveelste keer opzwepen van de zaal naar z’n kameraden keek en zag dat iedereen om hem heen met gesloten ogen aan het meebangen waren. Hij glimlachte en zag dat het goed was, wij eveneens.
GNOME (7) tapt enigszins uit hetzelfde vaatje als Modder, misschien iets minder gevarieerd en wisselt een deel van de muzikaliteit in voor een erg goed werkende gimmick. Want het is niet alleen de stuwende stoner die ergens tussen pak ‘em beet Clutch, Triggerfinger en (de simpele stukken van) Mastodon ligt, die de zaal begeestert. Het zijn ook de infantiele rode kaboutermutsjes. Het overgrote deel van de Botanique liet zich niet afschrikken door de mutsjes, maar voelde zich er voldoende door gesterkt om een feestje te bouwen, wat op zeker moment zelfs overliep in de terreur van elke provinciale bruiloft; een opvallend lange polonaise.
Net Nederlandse DOOL (8) lijkt eindelijk aan een opmars bezig binnen België. Nederland ging al even voor de bijl, maar door de deelname van Raven aan De Slimste Mens lijkt ook België eindelijk mee in het verhaal. Zoals we dat gewoon zijn van hen, klopt alles tot in het kleinste detail. Openen doen ze met ‘The Shape Of Fluidity’, de titeltrack van hun laatste album. Uit die plaat krijgen we maar liefst vijf nummers te horen. Gelukkig is er ook nog tijd voor wat ouder werk. ‘The Alpha’ en ‘Oweynagat’ verwelkomt het publiek hier op Tumult met open armen.
Even na half negen werd het gemoedelijke feestje in Brussel bruut verstoord door een Mesopotamische invasie. Getooid in vreemde hoedjes en lange baarden van stof en touw wisten een drummer en twee frontmannen die met elkaar gitaar en bas afwisselden verschillende goden uit de oudheid op te roepen. Het uurtje WYATT E. (8) was één lange freak out trip met ellenlange nummers vol repetitie en drone, soms onderbroken door keyboardgeluidjes en vervormd geprevelde teksten. Het soort muziek in vergelijking waarmee Pothamus de dag ervoor luchtige popdeuntjes speelde. Natuurlijk was dit niet naar ieders smaak, dus de zaal stond verre van vol, maar niemand heeft dat gemerkt. Iedereen was druk bezig om op hun eigen manier contact te leggen met Isjtar, Anu of Sjamasj. Leuk hoor, die Luikenaars!
Aan alle mooie liedjes komt een eind. Als afsluiter heeft het festival niemand minder dan de Deense Amalie Bruun. Wij kennen haar beter onder de naam MYRKUR (8). Haar carrière schoot als een komeet uit de startblokken, maar dat lijkt nu wat getemperd. Misschien is dat ook de reden waarom het al enkele jaren wachten is op een nieuw album. Toch was er van stilzitten geen sprake. Er werd uitvoerig getourd en ze verzorgde ook even de backing vocals bij de tournee van King Diamond. Vandaag staat ze hier met eigen werk. Daarin krijgen we een prima mix te horen van haar oudere en stevigere werk, maar ook meer recentere nummers vinden een plekje in de gevarieerde setlist. Het zorgt in elk geval voor een prima balans en afsluiter van dit mooie festival!
