Wanneer begon je nieuw materiaal te schrijven voor ‘Here Be Dragons’?
‘Dat is moeilijk te zeggen, omdat ik voortdurend schrijf. Ik krijg een idee, werk dat deels uit en leg het opzij om later te gebruiken. Er is natuurlijk altijd wel een moment dat ik voor mezelf uitmaak om er echt werk van te maken. Dat zal zo’n twee jaar geleden geweest zijn. Dan begin ik langer in mijn studio te verdwijnen. Daar zijn dagen bij dat ik amper slaap en voortdoe tot de zon terug opkomt. Dat gebeurde vast wel in 2023. Ik had het album eerder klaar kunnen hebben, maar ik bleef maar dingen veranderen en ik moest ook nog op zoek naar een ander label. Ik hou van standvastigheid en zekerheid, maar de nieuwe richting van Nuclear Blast met focus op digitale uitgaven lag me niet. Het is goed dat we bij Napalm Records terechtkonden, daar hebben we ook veel tijd in gestoken. In de herfst is het contract getekend en vrij vlug daarna kon ik het album afleveren aan hen.’
Op de lange epische titelsong kwam Geoff Tate langs …
‘Geoff is een goede vriend en hoort al een tijd bij de Avantasiafamilie. Ik hoef niet uit te weiden over hoe belangrijk zijn zang in de metalwereld is geweest. Ook ik ben door hem beïnvloed. Hij is één van de originele kanjers en hij heeft nog steeds een gouden stem. Ik wilde hem zeker op dit album. We zijn in 2024 samen op tournee geweest en dus heb ik dat toen al geregeld. Het idee voor ‘Here Be Dragons’ gaat terug naar 2018, al was dat maar een erg beknopt idee dat ik toen bij de hoop legde. Toen had ik enkel de intro, een couplet en een refrein. Toen ik het verder uitwerkte, begon het langer en langer te worden. Ik heb tijdens die mammoettrack trouwens een paar keren alle regels overboord gegooid. Het tweede refrein is namelijk totaal anders dan het eerste en dat is hoogst ongebruikelijk. Het was vrij vroeg in dat schrijfproces dat ik Geoff al in gedachten had om op die track te zingen. Het heeft hier en daar wel wat weg van Queenrÿche, al kan je het moeilijk een Queensrÿche-song noemen. Het had evengoed op voorgaand album kunnen staan, maar daar had ik met ‘Arabesque’ al een lange, epische track en bovendien hadden we toen materiaal genoeg. Dan wilde ik geen twee epossen op één album.’
‘Bring On The Night’ is een verdrietig nummer, een tribuut voor de vorig jaar in januari overleden Magnum-gitarist/componist Tony Clarkin en gezongen door zijn maat Bob Catley …
‘Inderdaad. Uiteraard was iedereen erg aangedaan door het plotse heengaan van Tony. Dat is ook voor mij een groot gemis, want Magnum is een band die er schier heel mijn leven geweest is. Elk jaar konden we ons verheugen op een nieuw album of een live-registratie en nu bestaat de band niet meer. Plots werd ik geconfronteerd met het feit dat niets voor altijd is, er komt aan alles een eind. Dat doet pijn. De song heb ik vorig jaar op een zomerse dag geschreven. Ik was naar het WK voetbal aan het kijken en plots had ik het gevoel dat ik piano moest spelen. Tijdens een voetbalmatch, dat was me nog nooit overkomen. Ik stond toch maar recht en zette me aan de piano. In een luttele vijf minuten had ik de song geschreven, althans toch de intro, het couplet en het refrein. Ik had nog geen tekst, maar wist wel al dat dit het Magnum-eerbetoon ging worden. Ik keek verder naar de match en ging daarna de studio in. In enkele uren had ik heel de song klaar en wist dat Bob Catley het zou zingen. Het komt recht uit mijn hart. Eerst overwoog ik om het te voorzien van symfonische arrangementen, maar even later bedacht ik dat ik beter Magnums voorbeeld zou volgen en keyboards toevoegen in Magnumstijl. Ik zocht op wat er gebruikt was op de albums ‘On A Storyteller’s Night’ en ‘Vigilante’ en slaagde erin om het instrument authentiek te laten klinken. Ook Bob vond het prachtig.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 229
