Mike: ‘Het is prachtig om terug te zijn in de groep. Het is natuurlijk iedere avond voor een ander publiek, maar James Labrie heet mij bij iedere show opnieuw welkom en dan voelt het telkens enorm goed om er terug bij te horen. Ondertussen ben ik al een jaar terug, maar dat hebben we vooral doorgebracht in de studio voor het schrijven en opnemen van de nieuwe plaat, dus voor het publiek is het nieuw om ons terug alle vijf samen te zien. Het is ook mooi om de emotie te zien en te voelen bij de muzikanten en bij de toeschouwers. De groep is meer dan een band voor mij, zelfs eerder een familie. We hebben veertig jaar vreugde en leed gedeeld. Ik heb huwelijken en begrafenissen gezien. Ook op gebied van muziek ben ik na veertig jaar, vooral met John Petrucci en John Myung, volledig verbonden. We startten met de groep toen we achttien waren en binnenkort worden we zestig. Het is bijna een heel leven.’
Waren de nummers weer nieuw voor jou, Mike?
Mike: ‘Ze voelden niet nieuw aan, maar eerder hernieuwd. Ik vind er niet onmiddellijk een woord voor. De eerste show in de O2 in Londen was eerder zenuwslopend en eng omdat het de eerste was na zoveel jaar en vooral ook de eerste keer in die overbekende zaal. Maar eenmaal die eerste show voorbij, werd alles opnieuw comfortabel als vanouds. Iedereen wil een vergelijking maken met Mike Mangini, maar ik kan alleen voor mezelf spreken. Ik heb veel interactie met het publiek, maar zo ben ik nu eenmaal. Het is niet iets dat ik aangeleerd heb. Ik heb dat nodig. Ik haal er mijn energie en inspiratie uit. Andere drummers hebben andere manieren om zich uit te drukken, maar voor mij is dat het allerbelangrijkste.’
Het nieuwe album is volgens jullie geen conceptalbum, maar wel een conceptueel album? Wat bedoel je daar mee?
Mike: ‘Een echt conceptalbum heeft een verhaallijn en personages, zoals we deden met 'Scenes From A Memory', terwijl 'Parasomnia' meer een thematisch conceptalbum is. Er is een gemeenschappelijk thema, zoals bijvoorbeeld 'The Dark Side Of The Moon' van Pink Floyd. We deden het al met 'Six Degrees Of Inner Turbulence' en 'Octavarium'. Het is geschreven met de intentie om het van begin tot eind te beluisteren. Het album begint met de luisteraar die in slaap valt en eindigt met de luisteraar die wakker wordt. Alles wat er in de zeventig minuten ertussen passeert, gebeurt in een soort droomtoestand. Ik weet niet of zo’n thematisch album werkt in het Spotify-tijdperk, want ik gebruik dat nooit. Ik kan er moreel niet mee overweg dat een site het werk van muzikanten bijna gratis verdeelt. Ik maak zeker geen muziek met dat in gedachten. Ik koop ook zelf albums om van begin tot eind te beluisteren.’
John: ‘Parasomnia is een term die alles te maken heeft met slaapstoornissen zoals slaapwandelen, nachtmerries, nachtelijke paniekaanvallen, slaapverlamming en dergelijke. Een perfecte titel gezien onze groepsnaam. Dat we daar niet eerder op gekomen zijn (lacht). Niet alleen de teksten volgen een algemeen thema, maar ook de muziek, want er zijn terugkerende motiefjes en melodieën.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 229.
