De eerste song van ‘Giants & Monsters’ die werd vrijgegeven, was ‘This Is Tokyo’. Jij blijkt een heel speciale band met Tokyo en Japan te hebben …
‘Japan klinkt minder vlot, maar Tokyo staat hier wel degelijk voor heel Japan. Ik heb zeker een heel speciale band met Japan, want het was ooit het eerste land – lang geleden met mijn eerste band – waar we veel succes kregen. Dat waren de eerste mensen die ons de hitlijsten deden halen en we traden er op in tot de nok volgestouwde zalen. Daarna gingen we terug naar Europa en mogelijk kwam dit succes iets te snel, want sommige mensen in de band gingen zich vreemd gedragen. De rest is geschiedenis. Ik verliet de band en ging naar Helloween. Maar inderdaad, Japan zal altijd een speciaal hoofdstuk in mijn boek blijven.’
Met ‘Giants On The Run’ hebben jullie een heel sterke opener van dit album.
‘Die song vertegenwoordigt het titelnummer, het is de reden waarom we het hele album ‘Giants & Monsters’ genoemd hebben. Het gaat over onze alledaagse demonen die ons beperken. Ik citeer er zelfs de bijbel in, niet letterlijk, maar het is wel zo bedoeld. Het is exact het gevoel dat beschreven wordt in de bijbel, dat reuzen op aarde rondwandelden en dan denk ik: ‘Wat als die reuzen de mensen waren?’ Misschien zijn wij wel die reuzen, maar we zijn op de dool omdat we ons dat eigen verleden niet meer herinneren. Het zit echter nog steeds in ons, dus denk ik dat wij heel wat groter zijn en veel meer kunnen doen dan wat ons toegelaten wordt. Iedereen kent dat gevoel wel, wanneer je vindt dat je beter kan, meer lof verdient en meer met het leven kunt doen dan nu. Op één of andere manier worden we ervan weerhouden om op te staan en ronduit te zeggen waar we goed in zijn. Ik denk dat iedereen kan uitblinken in iets. Misschien ben je wel de beste zanger of gitarist ter wereld, maar je weet het niet. Het probleem is dat onze maatschappij, ons systeem, ons voor wat redenen dan ook onderdrukt. Bewust of onbewust, dat is een andere discussie, maar ik denk dat we allemaal veel meer talenten hebben en reuzen kunnen zijn. We maken deel uit van god, god is wij, dat is mijn geloof, maar hoe dan ook is er een duiveltje dat ons tegenhoudt. Daarom volgen we allemaal braaf de overheid zonder ons af te vragen of er een mogelijkheid is om uit te breken en iets nobeler te gaan doen. Iets reusachtig. Ik denk dat dit vroeger toch een beetje gemakkelijker was. Er was geen kluwen aan regeltjes die je vertelden wat kon en wat niet kon. Je leidde je leven en het was al moeilijk genoeg om te overleven. Toen waren er echte reuzen, echte helden. Wij zijn net marionetten die ze voeden en volproppen. Het is hoog tijd om te ontwaken, maar dat is natuurlijk ook weer zo’n cliché.’
Er zijn verschillende songs waarin god of religie vernoemd worden …
‘Niet echt religie, want dat is door mensen uitgevonden. Overigens, welke religie is eerlijk? Aangezien het mensenwerk is, benader ik het al meteen met de nodige voorzichtigheid en wantrouwen. Ik geloof in een god, maar ik durf er voor uitkomen dat het niet de katholieke god is of een andere god van enige wereldse religie, want ik heb het gevoel dat ze de god waarin ik geloofde hebben bezoedeld. God is veel meer dan dat. Ik geloof niet dat god enkel maar ons op aarde zette en de zon geschapen heeft. Er is veel meer. Bovendien zou mijn god zich niet inlaten met gebruikt worden op aarde om de massa te mennen en te overheersen. Dat is nou net wat god niet zou willen, dat zijn naam gebruikt zou worden om over de wereld te heersen. Het is eerder de duivel die zoiets zou doen.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 233.
