‘Ik groeide op met alle albums van Ronnie James Dio, Black Sabbath en Rainbow met Dio als zanger. Als tiener leerde ik de gitaarstijl van die periode als ondersteuning voor de zanger en toen de solo kwam, mocht ik uit de bol gaan. Eigenlijk leerde ik toen nooit melodieën spelen, omdat het gewoon de taak van de zanger was. In 2007 deed ik de G3-tour met Joe Satriani en hij nam toen de rol van de zanger over. Toen wilde ik onderzoeken of ik meer melodie uit mijn gitaar kon krijgen. Over de jaren heen hield ik altijd van zangers, omdat ze meester zijn in melodieën. Ik begon dan ook steeds meer vocalen te bestuderen en maakte een lijst van zangers die ik wenste te kopiëren. En Ronnie James Dio stond als eerste op de lijst. In mijn muziekschool gebruikte ik al vaak zijn stempartijen tijdens mijn gitaarlessen zoals bijvoorbeeld in ‘Long Live Rock N’ Roll’. Hij zingt het met veel slides, vibrato en frasering. Eén van de redenen voor dit album was om beter te worden in die melodieën.’
Ronnie’s grootste invloeden waren Deep Purple en Led Zeppelin. Geldt dat ook voor jezelf?
‘Mijn invloeden zijn heel verscheiden, gaande van The Beatles en The Carpenters over de pop van de jaren ‘60 en ‘70 naar de hardrock van Deep Purple, Led Zeppelin en Van Halen. Maar ik luisterde evenzeer naar Elton John, Jimi Hendrix en Peter Frampton. Ik had ook periodes met blues en jazz. Soms is dat moeilijk, want ik hou van zoveel stijlen en weet vaak niet wat te doen. Dat is nu net het leuke aan dit album, want ik kon me enkel focussen op het werk van Dio en daar kan je nu éénmaal geen jazzlicks aan toevoegen.’
Hoe heb je de selectie van de nummers gemaakt?
‘Ik heb de songs verdeeld in 1/3 Rainbow, 1/3 Black Sabbath en 1/3 Dio. De eerste song was ‘Long Live Rock N’ Roll’, want daar heb ik heel wat tijd ingestoken om het te leren. Het nummer ‘Sign Of The Southern Cross’ van ‘Mob Rules’ kwam ook in aanmerking, maar daar zaten te veel instrumentale stukken in. Ik koos eerder voor songs met veel vocale partijen, want daar gaat het om bij dit album. ‘Lady Evil’ en ‘Country Girl’ waren misschien minder populair, maar ik was echt verzot op die songs. Het kiezen van de twaalf nummers was het leukste gedeelte. Sommigen moest ik er zeker bij nemen en anderen waren mijn persoonlijke favorieten.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 214.
