‘Ik denk dat je als band nauwelijks een mooier compliment kunt krijgen’, glundert de man die we gerust de draaispil/mastermind van The New Roses kunnen noemen. ‘Sweet Poison’ is inmiddels hun vijfde plaat, maar in onze contreien heeft enkel een handvol liefhebbers van melodieuze 80’s retrorock een album van de band in de kast staan. ‘In 2019 hebben we na de release van onze vorige plaat ‘Nothing But Wild’ ongeveer de helft van de geplande concerten kunnen afwerken, daarna was het gedaan en werd alles uitgesteld tot begin dit jaar. We hebben wel meegewerkt aan een paar van die COVID-shows, maar dat werkte gewoonweg niet voor een band als The New Roses. Als de eerste fan pakweg 100 meter verder staat, is het rock-‘n-rollgevoel – en daar moeten wij het toch van hebben – ver te zoeken. Onze kracht ligt immers in de interactie met het publiek en de constante uitwisseling van emoties. Hetzelfde met die online shows. Als band stuur je muziek blind de ether in en ergens zitten mensen in hun zetel naar een scherm te staren. Dat is volkomen zinloos als je het nuchter bekijkt.’
De songs die nu op ‘Sweet Poison’ staan, kwamen op een andere manier tot stand en dat zorgde weleens voor twijfels. ‘We bestaan nu vijftien jaar, waarvan tien als The New Roses, en we hebben altijd nummers geschreven tussen tournees door. We schrijven ook altijd over dingen die ‘on the road’ gebeuren, over mensen die we ontmoeten en situaties die we onderweg meemaken. Die emoties kanaliseren we dan in songs, je voelt als het ware de drive die wij op dat moment aan het beleven zijn. Maar als die drive er niet is omdat je noodgedwongen thuis ‘in je kot’ zit te piekeren, moet je het ergens anders gaan zoeken. Er waren geen party’s, geen fans, geen happy verhalen, … Integendeel, bands hielden ermee op en sommige collega’s hebben zelfs een eind aan hun leven gemaakt omdat ze zonder inkomsten en zonder toekomstperspectief kwamen te zitten. Ik heb toen een paar nummers geschreven over die trieste toestanden, maar dat werkte niet. De band wilde de songs niet eens spelen. En gelijk hadden ze. Het was al erg genoeg, het had geen zin om er nog een hoop frustratie bovenop te gooien.’
‘De ommekeer kwam er toen ik ‘The Usual Suspects’, de song die je net al aanhaalde, schreef. Ik vroeg aan de boys of dit het dan wél was en er kwam een zucht van verlichting. Plots wilden ze allemaal het repetitiekot in en die song spelen. Onze drummer zei achteraf dat precies dat nummer hem over die frustrerende periode heen heeft geholpen en de depressieve buien op afstand hield. Het was een beetje als dat licht aan het einde van de tunnel: ooit komt het weer goed en kunnen we dit soort happy rock-‘n-rollsongs weer spelen. Achteraf klinkt dat allemaal nogal zwaarwichtig, toen ik de track schreef had ik dat nu ook weer niet precies voor ogen, hoor (lacht). Maar het was wel de aanzet tot het idee om van ‘Sweet Poison’ een positief album te maken met enkel high energy good time rock-‘n-roll.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 211.
