Hoeveel keer hebben jullie zichzelf al voor het hoofd geslagen of in elkaars arm geknepen? Wat jullie nu meemaken, beleven, dat tart toch alle verbeelding voor een Belgische band, in het genre dat jullie brengen?
C: ‘Dagelijks. Het is echt gek. Als je Amenra op een curve zou tekenen, dan zie je dat alleen maar toenemen. Telkens als we denken ‘nu zitten we aan ons plafond’, dan nog komt er iets nog gekker op ons af. Dat we opnieuw op Rock Werchter staan, bijvoorbeeld. Ik dacht dat we daar één keer zouden staan en klaar. Maar nee, ze vragen ons nu al terug. Gelukkig blijven we er allemaal rustig onder en gaan we niet naast onze schoenen lopen. We zijn onze fans wel enorm dankbaar. Zonder hen hadden we dit nooit kunnen doen.’
M: ‘Ik kan soms gewoon in mijn zetel zitten en denken ‘wat is dit hier nu allemaal’. Of op repetities zal er altijd wel iemand zeggen hoe zot het allemaal is. Dat is het ook! Vijf keer een AB uitverkopen. Met de muziek die wij spelen. Had je dat tien jaar terug gezegd, iedereen ging ons zot verklaard hebben. ‘
Ik kan me wel inbeelden dat het niet allemaal vanzelf gaat. Zeker niet in het buitenland. Een aantal jaar terug had ik het geluk jullie in Oslo aan het werk te zien. Dat was een zaaltje vergelijkbaar met de balzaal van de Vooruit. Dat leek me toch echt zwoegen voor jullie. Of zie ik dat verkeerd?
C: ‘Nee dat klopt. Als wij hier in Europa op tournee gaan, dan is dat met een nightliner. Een bus waarin iedereen kan zitten en slapen. Onze laatste tournee door Amerika was er eentje met een camionette waar we amper allemaal inpasten. Dan is dat schouder op schouder slapen. Enfin, proberen slapen. Met vier uur moet je dan al tevreden zijn. En dan begint het spel pas. Uitladen, alles opstellen op een veel kleiner podium dan we hier gewoon zijn. Dat zorgt er meteen voor dat onze visuals minder goed uitkomen of dat we ze simpelweg niet kunnen gebruiken. En dicht op elkaar gepropt staan. Daarna alles zelf afbreken en je haasten naar de volgende show. Ook dat hoort nog steeds tot ons bestaan. Dat maakt het leuk en interessant.’
Heb je zelf een voorkeur voor bepaalde shows om te spelen? Een uitverkochte AB versus een zaaltje in New York?
M: ‘Nee helemaal niet. Je kan beiden ook niet vergelijken met elkaar. In een klein zaaltje voel je terug die intensiteit van vroeger. Je staat daar ook om mensen te overtuigen van jouw kunnen als band. In België spelen is voor ons meestal makkelijk. We kunnen onze eigen productie opzetten en die show loopt gewoon.’
Wie Amenra zegt, denkt ook meteen aan niet voor de hand liggende locaties waar jullie spelen. Zo speelden jullie afgelopen jaren in een wel heel bijzondere kerk in Harelbeke, gaven jullie een show aan de Menenpoort en ook een show in het modemuseum is jullie niet vreemd. Steekt er één locatie uit waarvan jullie zeggen, die was echt gek?
C: ‘Dat is een moeilijke. Want elke show is anders. Het hoeft voor mij niet per se de locatie te zijn. Zo hebben we ooit eens ergens in een oud groezelig fabriekspand gespeeld. Dat vond ik bijvoorbeeld qua sfeer fantastisch. Maar uiteraard is spelen aan de Menenpoort of in het Citadelpark wel tof om te doen.’
M: ‘Voor mij blijft dat eigenlijk die show die we deden op het kerkhof in Kortrijk. Daar liep van alles fout vooraf. Maar uiteindelijk was dat toch een goede show. Die zal me altijd bijblijven.’
In concert:
21/06/2025 – Graspop Metal Meeting (met o.a. Nine Inch Nails, Korn,...)
05/07/2025 – Rock Werchter
05/08/2025 – Lokerse feesten (met o.a. Melvins, Gojira)
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 230.
