AEPHANEMER

Er zijn maar weinig bands die zo’n opvallende evolutie in hun geluid doormaakten als dit viertal uit Toulouse. Waar hun eerste twee albums vooral draaiden om snelle, melodieuze gitaarsolo’s, verschoof de focus in 2021 op ‘A Dream of Wilderness’ naar keyboards. Op hun nieuwe plaat ‘Utopie’ komt de gitaar weer meer op de voorgrond en hoe! Het gitaarwerk is bijzonder fraai en wordt prachtig aangevuld met weelderige symfonische partijen. Samen benaderen ze de virtuositeit en snelheid van klassieke grootmeesters als Chopin en Paganini. Dat staat in fel contrast met de gruntvocalen van zangeres/gitarist Marion Bascoul. Haar zang klinkt zo giftig en rauw dat het doet denken aan een bezeten Regan MacNeil uit The Exorcist, maar dan op een stevige dosis amfetamine. Die raspende stem botst wat met de gepolijste productie, waardoor het even wennen is. Maar eens je daar voorbij bent, valt er veel te genieten van de rijk gelaagde composities. Een van de uitschieters is ‘Le Cimetière Marin’, waarin het tempo extreem hoog ligt en zelfs de zang klassieke melodieën volgt. Het absolute hoogtepunt zijn de laatste drie nummers, elk langer dan acht minuten. ‘La Rivière Souterraine’ is volledig instrumentaal en bouwt rustige passages op tot spannende symfonische climaxen. Daarna volgen ‘Utopie (Partie I)’ en ‘Utopie (Partie II)’, waarin dromerige stukken afgewisseld worden met furieuze zang en snelle instrumentale uitbarstingen. Met een sopraanzangeres zou Aephaner al lang in het vaarwater zitten van bands als Epica. Maar het is juist verfrissend dat ze trouw blijven aan hun underground roots met pure death metal grunts.