AFARGANG

Bij de combinatie van folk en metal van de Noorse band Afargang zou je enigszins aan Eluveitie kunnen denken. Hun muziek is echter eerder beïnvloed door black metal en de Noorse cultuur, terwijl ook andere instrumenten worden gebruikt. De groep is het geesteskind van violist Olav L. Mjelva, die ook betrokken was bij groepen zoals SVER en Wardruna. Zoals tegenwoordig vaak het geval is gaat het thema van het album over de neiging tot zelfdestructie van de mensheid. Je moet wel een zekere affiniteit met het Noors hebben, want alle songs zijn in deze niet altijd behapbare taal gezongen. Er wordt vaak gewisseld tussen keiharde passages met loeiharde screams en harde gitaarriffs aan de ene kant en mooie folky momenten met cleane stemmen en opzwepende vioolpartijen aan de andere kant. Hiermee wil men een innerlijke reis creëren met duistere melancholische muziek en folkpop. Mjelva gebruikt naast zijn Hardanger-viool ook een moraharp, hetgeen zorgt voor extreme contrasten met de brutale zang. Archiefopnames van de Noorse violist Sataslåtten zijn de inleiding voor vette metalriffs, die ondersteund worden door gesproken tekst. Hoewel de muziek overwegend donker klinkt zijn er vaak tempo- en sfeerwisselingen, die zorgen voor de nodige variatie. Mjelva zorgt zelf voor de screams, maar laat zich voor de growls bijstaan door een gastzanger. Kortom, dit is een origineel debuutalbum vol contrasten, dat voor de modale luisteraar een uitdaging zal vormen.