ALICE COOPER

Het is weer een druk jaar voor Alice Cooper. Hij toerde in Europa en de VS en na het twee jaar geleden verschenen ‘Detroit Stories’ is het nu alweer tijd voor diens opvolger. ‘Road’ markeert het 22e soloalbum van de inmiddels 75-jarige shockrocker en de 29e als je die van de Alice Cooper Band meetelt. Het betreft min of meer een conceptalbum over het leven ‘on the road’, waarbij Alice voor een beschrijvende aanpak kiest. ‘Road’ volgt dus geen horrorconcept. Doorheen zijn carrière heeft Alice natuurlijk aardig wat mijlen afgelegd en daarmee ook het nodige meegemaakt en dat is precies waarover hij op dit schijfje verhaalt. Dat doet hij op de echte Alice-manier, oftewel: met een dikke knipoog, een flinke dosis luchtigheid en natuurlijk humor. Op ‘I’m Alice’ introduceert hij het karakter waar het allemaal om draait en die track eindigt met een herkenbare riff uit ‘Elected’. Met ‘Welcome To The Show’ heet hij vervolgens iedereen welkom bij de grote Alice Cooper show. En die show komt er natuurlijk niet zonder zijn live band: het is precies die groep muzikanten die hij op ‘Road’ in de spotlights wilde zetten en werd er in de studio voor misschien wel 95% live opgenomen. Achter de knop zat uiteraard weer Bob Ezrin, de legendarische producer, met wie hij inmiddels al zoveel albums maakte. Maar er is meer. Gitarist Kane Roberts, met wie hij de albums ‘Constrictor’ (1986) en ‘Raise Your Fist and Yell’ (1987) maakte, was mee verantwoordelijk voor ‘Dead Don’t Dance’ en dat hoor je. Net als dat je hoort – mits je er op let - dat Tom Morello van Rage Against The Machine betrokken was bij ‘White Line Frankenstein’, de derde track van Alice met ‘Frankenstein’ in de titel. Humor en luchtigheid van Alice komen terug in onder meer ‘Big Boots’, waarin de knipoog richting de woke-cultuur alleen al op basis van de titel geen nadere uitleg behoeft. “She’s got big boots”, zingt Alice. Weinig tracks in zijn rijke discografie refereerden aan seksualiteit: ‘Nurse Rozetta’ van ‘From The Inside’ (1978) natuurlijk, maar nu dus ook ‘Big Boots’. Meer van die luchtigheid vind je in ‘Go Away’, over een nogal volhardende groupie die Alice maar niet afgeschud krijgt, evenals in ‘Rules Of The Road’, waarin Alice uitlegt hoe je je kunt voegen bij de club van 27, de groep artiesten zoals Kurt Cobain, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Amy Winehouse en Jim Morrison, die allemaal op hun 27e kwamen te overlijden. Op het schijfje zijn ook nog twee covers te vinden: ‘Road Rats Forever’ is een herbewerking van Alice zijn eigen ‘Road Rats’ dat je aantreft op ‘Lace And Whiskey’ uit 1977 en het past qua thematiek natuurlijk perfect op ‘Road’. Afsluiten doet Alice met ‘Magic Bus’, een energieke cover van The Who. ‘Road’ zal misschien geen klassieker worden in het rijke oeuvre van de domineeszoon, maar het is wel weer een op en top Alice Cooper-album geworden en dat betekent doorgaans maar één ding: dat je als luisteraar zijnde weer enorm wordt vermaakt.