ALICE COOPER

Laat dit even indalen: in 1974 spelen Alice Cooper en zijn oude bandmakkers hun laatste show samen, waarna Alice solo verdergaat. Nu, na ruim 50 jaar, hebben de heren samen weer een volledig nieuw album gemaakt. Ik herhaal het nog maar een keer: 50 (!) jaar. Hoe bijzonder is dat? Natuurlijk, de afgelopen jaren speelden de mannen af en toe al eens samen en ook op albums als ‘Welcome 2 My Nightmare’ (2011), ‘Paranormal’ (2017) en ‘Detroit Stories’ (2021) werden Cooper, bassist Dennis Dunaway, drummer Neal Smith en gitarist Michael Bruce al eens herenigd. Formeel kun je deze nieuwe plaat zien als de opvolger van ‘Muscle Of Love’ uit 1973, het laatste album met die originele bezetting, al ziet Cooper het eerder als een vervolg op ‘Billion Dollar Babies’, eveneens uit 1973. Voelt het nu ook echt als een opvolger? Niet direct, want met name thematisch staat ‘The Revenge Of Alice Cooper’ aardig ver verwijderd van het album uit 1973, dat bovendien niet de scherpe randjes kent van veel ander werk en ook niet de hand kent van producer Bob Ezrin, die op ‘The Revenge Of Alice Cooper’ andermaal terugkeerde. Maar rocken, dat zijn de bandleden, die inmiddels ver in de zeventig zijn, niet verleerd. Het album opent met het bezwerende en slepende ‘Black Mamba’, waarop Robby Krieger van The Doors leadgitaar speelt. Het is misschien even wennen, de eerste keer dat je het hoort, maar het is wel zo’n track die met elke luisterbeurt steeds beter wordt. ‘Wild Ones’ is een heerlijk energieke, uptempo track, die werd geschreven door bassist Dennis Dunaway. Het hoogtepunt van de plaat komt iets verderop, in de vorm van ‘Blood On The Sun’. Hoewel het geen ‘Ballad Of Dwight Fry’ is, is het wel de meest progressieve track van heel het album. Het plaatst niet Alice, maar de volledige band in de schijnwerpers en is misschien wel de beste Alice Cooper-track van de laatste decennia. En dat zegt wel iets, want de beste man zat natuurlijk allesbehalve stil (en is voorlopig ook niet van plan om dat te gaan doen). Alice Cooper en humor gaan natuurlijk hand in hand en voorbeelden daarvan zijn op dit album ‘What A Syd’ (gebaseerd op een uitspraak die gitarist Glen Buxton altijd deed als hij een sukkel tegenkwam) en ‘Crap That Gets In The Way Of Your Dreams’. Noemenswaardig zijn verder de odes aan Buxton. Afsluiter ‘See You On The Other Side’ is een ballade, een eerbetoon, aan de in reeds 1997 overleden gitarist. Maar opmerkelijker is het verhaal achter ‘What Happened To You’. De band isoleerde een oude gitaarsolo van Buxton en bouwde er een nummer omheen. Met ‘I Ain’t Done Wrong’, een cover van The Yardbirds, wilde Cooper zijn publiek graag kennis laten maken met zijn roots, en dat is een onvervalste rockversie geworden. Kritiekpunten op het album zijn er overigens ook. Het artwork kan bijvoorbeeld gezien worden als een tikkie misleidend: het album lijkt te worden gepresenteerd als een horrorverhaal, maar dat is het allerminst, hoewel tracks als opener ‘Black Mamba’ er wel alle schijn van hebben. Het betreft hier ook geen conceptplaat, zoals ‘Welcome To My Nightmare’ dat bijvoorbeeld wel was. Het geheel is wat dat betreft ook wat minder consistent, waardoor afhankelijk van je smaak bepaalde nummers waarschijnlijk beter met je resoneren dan sommige andere. Over horror gesproken: griezelen wordt het dan weer wel met ‘Titanic Overunderture’, één van de twee bonustracks. Het is een bewerking van ‘Titanic Overture’ van het album ‘Pretties For You’ uit 1969, dat de band in een nieuw jasje heeft gegoten. Het nummer is voorzien van vocalen en het lijkt alsof het nooit anders heeft geklonken. De dramatiek van het verhaal erachter is er namelijk bepaald niet minder op geworden. Tof ook dat de band er destijds zijn carrière mee begon en er nu het album mee afsluit. Dat maakt de cirkel ruim 50 jaar na dato rond. Ook ‘Return Of The Spiders’ van het album ‘Easy Action’ uit 1970 werd opnieuw opgenomen en klinkt in deze versie energieker dan ooit. Is ‘The Revenge Of Alice Cooper’ mijn favoriete Alice Cooper-album? Nee, zeker niet. Klassiekers als ‘Billion Dollar Babies’, ‘Love It To Death’ en ‘Welcome To My Nightmare’ overtreffen is natuurlijk ook bepaald geen sinecure. Is het een vermakelijk album? Zeker wel. Alice Cooper blijft een fenomeen en het resultaat van deze samenwerking met zijn oorspronkelijke band blijft iets dat je als fan gehoord móet hebben.