ALLEGAEON
Damnum
Na veertien jaar en zes platen mag het Amerikaanse gezelschap Allegaeon zich stilaan een gevestigde waarde gaan noemen in het wereldje van de moderne, technische en melodieuze death metal. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, 'Damnum' is hun meest diverse en dynamische album tot nu toe en gezien de toch wel hoge kwaliteit van hun voorgaande werk wil dat toch best iets zeggen. Allegaeon heeft er nooit voor gekozen om zich uitsluitend te beperken tot bruut, bot en beukend geweld en tevens hadden ze nooit de interesse om de meer progressieve en technische hoogstandjes al te zeer op de voorgrond te plaatsen. Zeker sinds de komst van zanger Riley McShane in 2015 was het muzikaal altijd een goede mix tussen beide werelden en werd hun sound keer op keer verfijnd en uitgebreid. Op 'Damnum' bereikt de mengeling van death metal en progressieve elementen min of meer de perfectie. Momenten waarop de band serieuze oorvijgen uitdeelt zijn nog steeds ruimschoots aanwezig, maar de muzikaliteit wordt hierbij nooit uit het oog verloren. De typische akoestische/klassieke gitaarriedels, het stokpaardje van gitarist Greg Burgess, hebben nog een prominentere plaats gekregen (het korte instrumentaaltje 'In Mourning' is een uitstekend voorbeeld) en de rustige, soms bijna jazzy intermezzo's zorgen voor de nodige afwisseling en dynamiek. In nummers zoals het knappe 'Called Home' en het korte, maar bloedmooie 'The Dopamine Void Pt. 1' dwalen onze gedachten meermaals af naar Opeth ten tijde van 'Blackwater Park' en daar wordt natuurlijk elk normaal mens gelukkig van. Extra pluimen trouwens voor de heer McShane, want zijn prestatie op deze plaat is niets minder dan uitmuntend. Zijn growls en screams zijn al behoorlijk indrukwekkend, maar voor zijn cleane prestaties nemen we pas echt onze hoed af. Zijn warme, Mikael Ǻkerfeldt-achtige zanglijnen in de hierboven vermelde nummers zorgen werkelijk voor kippenvel en in een song als afsluiter 'Only Loss' komt hij ook aardig in de buurt van grootmeester Devin Townsend zelve. Niet de minste heerschappen om mee vergeleken te worden, natuurlijk, maar ere wie ere toekomt. 'Damnum is een album dat bol staat van technische hoogstandjes, maar desondanks de songs zelf nooit uit het oog verliest. Er is geen plaats voor onnodig vertoon van muzikale spierballen en dat maakt de plaat uiterst genietbaar op vele vlakken. Stevig genoeg voor de death metalfans van het eerste uur en ook voldoende progressief en melodieus voor de liefhebber van het wat verfijndere werk. Aanrader voor sympathisanten van Obscura, Black Crown Initiate, Fallujah en het oudere werk van Opeth.
