AMORPHIS
Halo
Halverwege de jaren 90 verplaatste het epicentrum van nieuwe interessante bands zich van Angelsaksische landen naar Scandinavië. Amorphis was één van de echelons in melodieuze death metal uit die contreien. Daarbij wekten ze door het gebruik van zowel de inlandse kantele als teksten over het nationale epos Kalevala de nieuwsgierigheid van velen voor hun koude Heimat. Dertig jaar later is Amorphis toe aan het veertiende album, ‘Halo’, en dat past netjes in de reeks evenwichtige platen die dit vermaarde Finse zestal ons al bezorgd heeft. Na ‘Under The Red Cloud’ (2015) en ‘Queen Of Time’ (2018) is dit het derde album op rij dat ingeblikt werd met hetzelfde productieteam van Jens Bogren en voorzien van een stilistische tekening van Valnoir. Het is echter geen herhalingsoefening, want ‘Halo’ is minder dan zijn voorgangers overladen met weelderige symfonische arrangementen en klinkt bijgevolg heftiger en minder gelaagd. Met ‘Northwards’ weet je meteen welke richting het uitgaat. Een knap toetsenintro leidt naar melodieus gitaarwerk en Tomi Joutsen laat zijn gouden stem brullen om even later vol sensitiviteit weemoedig clean te zingen. Ook de single ‘On The Dark Waters’ (inclusief oosters aandoende klanken) en het voor de eerste videoclip uitverkoren ‘The Moon’ (let op de prominente bas en het excellente gitaarwerk van Esa) zijn gedroomde earcandy die herkenbaar, maar toch fris en vurig overkomen. De band heeft op vernuftige wijze enige progressieve invloeden in songs als ‘Windmane’ en ‘Seven Roads Come Together’ verwerkt, terwijl ‘War’ de ruwste screams vertoont. Men rondt af met een akoestische ballade met strijkers. ‘My Name Is Night’ is een duet tussen Joutsen en de Zweedse zangeres Petronella (Paatos), zodat ‘Halo’ op melancholieke wijze eindigt. Laat weemoed nou net het hoofdkenmerk van de Finse ziel zijn en we weten dat ‘Halo’ ons vele koesterende uren in dit ongetwijfeld weer turbulente jaar gaat bezorgen. En dat is veel waard.
