... AND OCEANS

Toen het Finse ...And Oceans na een afwezigheid van maar liefst 13 jaar plots weer opdook in 2020, waren we met zijn allen verrast. Het album dat men toen uitbracht, ‘Cosmic World Mother’, was zelfs het eerste in 18 jaren, maar het greep wel terug naar de begindagen. Gek, als je weet dat enkel de twee gitaristen nog originele bandleden zijn en de rest er nieuw bij kwam. De industrial invloeden van albums als ‘Cypher’ werden achterwege gelaten en men ging weer meer symfonisch getinte black spelen, met een meer dan dik gesmeerde laag toetsen. Die lijn zet men bijna verder op ‘As In Gardens, So In Tombs’, al is het zeker geen kopie van zijn voorganger. Nu zijn we niet altijd zo’n grote fans van overdreven toetsenwerk, maar ...And Oceans weet gelukkig hoe daarmee weg te komen. Tenslotte is het slechts één factor van de tot de rand gevulde, bijna vacuümsound van de band, waarin elk gaatje dicht geplamuurd zit. Beukende blastbeats, flitsende gitaarleads en riffs, de raspende zang van Mathias Lillmåns en daarna alle openingen maar dichtsmeren met toetsen. Toegegeven, soms wordt het wat teveel van het goede en is de muziek echt té druk om niet buiten te lopen en even lucht te gaan happen, maar men blaast het zaakje er ook retestrak door. Men weet je te grijpen met grandeur en pakkende melodielijnen, precies wat je nodig hebt om een houvast te hebben in zulke drukte.