BETWEEN THE BURIED AND ME
The Blue Nowhere
De Amerikanen van Between The Buried And Me zijn al aan hun elfde album toe. Waar het twintig jaar geleden vooral gebaseerd was op deathcore, hebben de heren intussen geëxperimenteerd met verschillende genres. Hierdoor vormen ze een buitenbeentje in het genre van de progressieve metalcore. Van bij de start gaat het alle kanten uit met een funky ritme als basis, terwijl agressieve en cleane zang elkaar moeiteloos afwisselen in een complexe compositie vol diverse maatsoorten en met een knipoog naar INXS en Duran Duran. Maar verder hoor je ook southern rock en bluegrass, afgewisseld met melodieuze gitaarsolo’s en blaasinstrumenten. Het kan ook rustig en ambient met akoestische gitaar, piano en contrabas. Of wat dacht je van Zuid-Amerikaanse ritmes of een stukje klassieke muziek, waarbij Ray Hearne van Haken komt opdraven! De laatste twee songs zijn toegankelijk, met invloeden van 10cc of het rustige werk van Devin Townsend. Vergis je niet, dit album is zeer intens met keiharde riffs en zang. De groep heeft ontegensprekelijk een eigen sound, ook al hoor je Dream Theater, SOAD maar ook Yes en Gentle Giant er doorheen klinken. De laatste song bevat ambient, elektronische muziek, strijkers, een prachtige gitaarsolo en een uitdijend orkest. Dit is geen muziek voor doetjes en even eclectisch als destijds Frank Zappa.
