BURY TOMORROW

Het achtste album van Bury Tomorrow laat duidelijk verstaan dat deze Britten weten hoe ze stevige, hedendaagse metalcore moeten maken. Dat weten ze intussen al heel wat jaren en ze hebben bijgevolg een heel eigen sound en identiteit bij elkaar gebeiteld. Die zetten ze door op deze plaat. Dit is Bury Tomorrow zoals je ze kent. Er is een snelle gewenning, vlugge herkenning en een aantal nummers klinken als de rest van hun repertoire. Een herhalingsoefening? Deels, al is het een kwalitatieve. De riffage die deze jongens voor de dag brengen is vlotjes voldoende om twee albums op te vullen. Aan inspiratie is er geen gebrek. Deze groep brengt consistent goed materiaal voor de dag, ook al keren dezelfde structuren en gewoontes evenzeer aan de lopende band terug. Dit is nog steeds dezelfde sound als enkele albums geleden, al krijgen de heren er steeds meer erkenning voor. Ze compromitteren hun sound niet en weigeren te compenseren voor extra populariteit. Die volgt logischerwijze omdat het muzikaal gewoon sterk is. ‘To Dream, To Forget’ is een straffe opener die doorzet richting de pompende single ‘Villain Arc’. Ondanks de barrage aan eerdere singles zitten de sterkste songs toch nog verborgen als volledige nieuwkomers. ‘Wasteland’ is een heerlijk gitarenepos dat een enorme dansvibe bevat. Verderop het album is ‘Yōkai’ lekker vuil en brengt het woede met zeer veel bravoure. Deze twee tracks dragen het album, mede omdat ze wél iets nieuws proberen. Elders zijn ‘Forever The Night’ en ‘Let Go’ typische Bury-songs die je exact geven wat je al jaren verwacht van deze groep. De minder conventionele poging van ‘Waiting’ slaagt niet geheel in zijn opzet. Het akoestische ‘Found No Throne’ is wel knap teder, integer en raakt mooi de gevoelige snaar. De persoonlijke teksten die vaak angstig overkomen, weten ook hier moeiteloos in te spelen op de onzekerheden en twijfels die je soms bij de keel kunnen grijpen. Eindnoot ‘Paradox’ is één van de meer vergeetbare composities, al zijn de volle stukken ook niet te saai. ‘Will You Haunt Me, With That Same Patience’ is niet het magnum opus van deze groep maar komt met genoeg op de proppen om de stijgende lijn verder te zetten. Deze mannen hebben hun laatste hit nog niet geschreven.