CARACH ANGREN

Met 22 jaar op de teller heeft het Nederlandse Carach Angren er al een flink traject opzitten. Waar rond de regio’s Gelderland (Nijmegen en omgeving) en Utrecht sprake is van een heuse scene, heeft dit Limburgse gezelschap altijd in een soort van ‘isolement’ geopereerd (voor zover je daar in deze tijden nog van kan spreken), waardoor ze een heel eigen sound ontwikkelden. Dat deden ze van meet af aan, want toen hun debuut ‘Lammendam’ in 2008 verscheen, zag je wel parallellen met acts als Cradle Of Filth en Dimmu Borgir, maar was er geen enkele band in de Lage Landen die iets vergelijkbaars deed. Die combinatie van horrorverhalen en symfonisch onderbouwde black metal hebben ze sindsdien alsmaar verder intwikkeld en hier en daar geïnjecteerd met invloeden uit pakweg industrial. Na een stilte van vijf jaren (die wellicht ook te maken had lmet het vertrek van drummer Namtar na de release van ‘Franckensteina Strataemontanus’ in 2020, verschijnt nu ‘The Cult Of Kariba’, een EP waarop ze thematisch een sprong terugmaken naar voornoemd debuut en de mythe rond de Witte Dame van Schinveld weer opgraven. Over opgraven gesproken, wat dacht je van ‘Ik Kom Uit Het Graf’ en de bijbehorende videoclip? Het is de eerste Carach Angren-song die integraal in het Nederlands wordt gezongen (nu ja, Limburgs) en misschien maar best dat pakweg het Amerikaanse publiek de woorden maar half verstaat, want die worden wellicht gek van zoveel rauwe gruwel! Zoveel wraak, daar kan zelfs Liam Neeson niet tegenop! Hoe dan ook, de vier songs die na het intro volgen zijn volbloed Carach-songs die messcherpe black metal, dramatische orkestratie en een prangend gevoel van horror naadloos doen versmelten. Toetsenist Clemens ‘Ardek’ Wijers en zanger/gitarist Dennis ‘Seregor’ Droomers zijn hun stiel de afgelopen vijf jaar dus zeker niet vergeten. Wie we zeker niet mogen vergeten te vermelden, is drummer Gabe Seeber (Abigail Williams, Decrepit Birth,…), die Ivo ‘Namtar’ Wijers na zoveel jaren trouwe dienst passend wist te vervangen. Ook de Griekse violist Nikos Mavridis, die al jaar en dag de band van mooie vioolpassages voorziet, duikt weer op in twee songs. Dat blijft toch altijd de uitgebreide symfonische database, waar Ardek overigens een heuse meester in is, overtreffen qua gevoel. In zekere zin is het enige minpunt de relatief korte tijdsduur van dit kleinood, maar wie Ardeks standpunt hierover las, zal dat wel snappen. Welkom terug, Carach Angren!