CHEVELLE

In Europa hoor je bar weinig van Chevelle. De laatste keer dat de band in de buurt was, ligt inmiddels alweer een jaar of acht achter ons, toen het trio op tour mocht met Disturbed en Avenged Sevenfold. Maar verder blijft het aan deze kant van de oceaan doorgaans vrij stil rond de band. En dat terwijl de gebroeders Loeffler – Sam op drums en Pete op de rest – in thuisland Verenigde Staten toch behoorlijk grote meneren zijn, die al decennialang van hun muziek kunnen leven. Deze tiende langspeler, genaamd ‘Bright As Blasphemy’, kwam niet bepaald zonder slag of stoot tot stand, want Pete besloot om dit keer niet alleen alles te schrijven en het gros van de instrumenten in te spelen en op te nemen (drums en de helft van de baspartijen uitgezonderd), maar het ook nog eens zelf te produceren. Dat was misschien een flinke bevalling, maar het is een plaat geworden die er mag wezen, iets dat we eigenlijk al direct wisten toen we de eerste single van het album hoorden, het prachtige ‘Rabbit Hole (Cowards, Pt 1)’. Gebleven in al die jaren is de mix van nu-metal, postgrunge en progressieve, alternative metal en ook de stem van Pete heeft in al die jaren niets te lijden gehad. Zijn krachtige, maar tegelijkertijd breekbare vocalen vol emotie blijven één van de sterkste troeven en hij doet bij vlagen nog immer sterk denken aan Maynard James Keenan van Tool. Als er daarbij iemand oprecht klinkt, dan is hij het bovendien wel. Geen woord is ongemeend, ook niet op ‘Bright As Blasphemy, waarop de band onderwerpen aankaart als AI, sociale media en sekteleider Jim Jones, die in 1978 een groep van bijna duizend volgers mee de dood in nam. De rode draad? Volg niet alles blindelings en dat maakt het natuurlijk super actueel, met een maatschappij waarin woorden als verdieping, inleving en empathie het veld hebben moeten ruimen ten faveure van termen als verdeeldheid, oppervlakkigheid en egocentrisme. Dat de band ook hard uit de hoek kan komen bewijst het met ‘Wolves (Love And Light)’: geloof het of niet, maar als Tool een heavy metaltrack zou maken, zou het wel eens zo kunnen klinken. Het nummer maakt overigens alleen maar meer impact doordat het daaraan voorafgaande ‘Hallucinations’ juist een rustiger track is. Maar beide vormen het sterke ambassadeurs van een fraai album, zij het elk op zijn eigen manier. Ook ‘Blood In The Fields’ is van de rustigere soort, maar wat snijdt alles toch weer door merg en been. ‘Karma Goddess’ bevat juist weer een zompige moerasriff, maar toch blijft het onmiskenbaar Chevelle wat je hoort. Wat dat betreft, weet je bij Chevelle over het algemeen wel wat je krijgt. Het trio – dat naast de gebroeders Loeffler voor de liveshows wordt aangevuld met bassist Kemble Walters en hij verzorgde dus ook een deel van de baspartijen op dit album – combineert progressiviteit met authenticiteit en heeft daarbij nog wat te melden ook. Schandalig eigenlijk dat Chevelle hier in Europa relatief gezien nog steeds zo klein is.