CONJURER

Deze band werd als sinds het debuut in 2018 positief ontvangen door fans én muziekpers. Niet vreemd, want hun gelaagde post metal is even mokerhard als uitdagend. Dit album is zeer zeker geen uitzondering.

Het titelnummer is een soort van akoestische intro die een gevoelige, ingetogen kant van de band laat horen. Tot plots de heavy kant opduikt. Het is dat spel met hard en zacht dat deze band zo sterk maakt. Neem nu ook hoe de geschreeuwde vocalen afgewisseld worden door cleane zang op nummers als ‘All Apart’. Waar sommige nummers wat melancholisch over kunnen komen, is ‘The Searing Glow’ één bak agressie met werkelijk verbluffend strak en snel drumwerk. ‘A Plea’ is dan weer akoestisch, met slechts een stem in het Spaans en een ritme dat je doet voelen alsof je in een bootje op zee dobbert. Het dient als intro voor het nummer over transgenderrechten, ‘Let Us Live,’ dat wat zoetjes start maar snel heftiger wordt. Dit zijn meesters in het dynamisch houden van nummers, zoals op ‘Foreclosure’, dat monumentaal opbouwt, even gas terugneemt en dan met een contrast van kabbelende gitaren en desolate schreeuwzang terugkomt. En als je dan de emotionele cleane zang op ‘This World Is Not My Home’ hoort, moet je wel overtuigd zijn van deze band. Een emotionele achtbaan. Instrumentaal wordt een vakmanschap ten toon gespreid dat, door onconventionele ritmewijzigingen, doet denken aan mathcore. Stop-start riffs worden vakkundig afgewisseld met trager, loodzwaar doomy gitaarwerk. We hebben hier potentieel ‘plaat-van-het-jaar’-werk te pakken.