CRADLE OF FILTH

Hier is ‘ie dan, nummer veertien! De muzikale formule van Cradle Of Filth kende hoge pieken, maar ook minder goeie periodes. De laatste albums zit de band terug in een soort stijgende lijn waar vlagen van de iconische beginjaren weer in de muziek kwamen binnensijpelen. Het sprookjes-spookachtige gevoel is wat de band zo uniek maakt ten opzichte van andere (black) metalbands. Benieuwd mag je hoe dan ook altijd zijn bij de gotische vampieren. Opener ‘To Live Deliciously’ heeft een leuke titel, maar pakt nog niet tussen de benen. De eerste song die de aandacht volledig naar zich toe trekt is ‘Demagoguery’, een dreigend stuk muziek met een lekkere groovy en thrashy ondertoon en met een hele mooie gotische break. ‘The Trinity Of Shadows’ heeft direct een herkenbaarheidsgehalte en is in zijn geheel een meer straight forward nummer, om via de doomy/goth-brug ‘Non Omnis Moriar’ te belanden in een soort NWOBHM-versie van zichzelf onder de noemer ‘White Hellebore’. Hier probeert men aan de dagen van ‘Nymphetamine’ te herinneren met een catchy refrein van Zoë-Marie. Het blijft hoe dan ook hangen na een eerste luisterbeurt. Sfeer is altijd een belangrijke factor geweest binnen de muziek van Cradle en hier is het (wat had je gedacht?) niet anders. Hét voorbeeld van die sfeer is ‘Ex Sanguine Draculae’, dat je van in het begin naar de keel grijpt en niet loslaat tot je bloed volledig is leeggezogen. Dit nummer brengt je terug naar de ‘Dusk & Her Embrace’-tijd. De Britse black metalpioneers klinken anno 2025 vol energie en creatieve ideeën en mixen dat met het juiste gevoel van charmante nostalgie en energie. De trouwe fan zal hier van smullen en wie de mannen en vrouw om voor welke reden ook een kutband vindt zal met een objectief oog moeten toegeven dat dit een sterk stukje vakmanschap is.